آگاه: اکنون که ماه‌ها دنیا در حال تماشای نسل‌کشی و کشتار غزه بود و جبهه مقاومت در حال ایستادگی و نبرد بوده، خانم مرضیه اعتمادی، نویسنده این کتاب، در تهران سراغ یک خانواده اهل غزه رفته و صمیمانه با آنها گفت‌وگو کرده است. روی جلد نوشته شده است: روایت همسایگی با یک خانواده فلسطینی. پس این توقع ایجاد می‌شود یک روایت از زندگی واقعی خانم نویسنده را بخوانیم. اما وقتی جلو می‌رویم متوجه می‌شویم با روایت داستانی طرف هستیم. طوبی یک شخصیت واقعی که در کنار عاطفه یک شخصیت خیالی قرار می‌گیرد تا بهانه‌ای برای روایت کردن پیدا شود.
هر بخش از کتاب یک روزنوشت و ثبت خاطرات است. عاطفه و ریحان با همسرانشان در خوابگاه متاهلی دانشگاه زندگی می‌کنند هر دو باردار هستند و نزدیک ایام نوروز است. یکی از واحدها به مسافرت رفته‌اند و خانه‌شان دچار آتش‌سوزی می‌شود. مردهای خوابگاه برای کمک به داخل خانه می‌روند. مادر ریحان نامش طوبی است. یک زن فلسطینی که مهمان دخترش است. او سعی می‌کند عاطفه را در نبود همسرش آرام کند و به او اطمینان دهد هیچ اتفاقی برای آنها نمی‌افتد. عاطفه مادرش را در زلزله بم از دست داده و حالا در آن لحظه مهر مادری را از طوبی می‌گیرد و تا انتهای کتاب سعی دارد به طوبی نزدیک‌تر شود و از او بیشتر بشنود.
با مهمانی دادن و رفتن سهیل همسر عاطفه به یک مسافرت تحصیلی به آمریکا، طوبی بیشتر به خانه آنها سر می‌زند و از زندگی‌اش در غزه می‌گوید، از کودکی پدر و مادرش، از سرزمین آبا و اجدادی‌اش، از چگونگی ورود یهودی‌ها به سرزمینش، از رسم و رسوم جامعه‌اش، از انواع غذاها و فرهنگش، از مراسم خواستگاری و بعد ازدواجش، از فعالیت‌های همسرش ابوحامد در مقابل رژیم اشغالگر، از تولد بچه‌هایش و صبوری‌اش، از اتفاق‌هایی که باعث می‌شود آنها درنهایت مهاجرت کنند و از غزه خارج شوند.
کتاب در بخش روایتش از فلسطین موفق است. تصویر واقعی و روشنی از یک خانواده اهل غزه به مخاطب می‌دهد. حس همراهی و همدلی با اهالی فلسطین را زنده می‌کند و از نیمه کتاب روایت‌ها قوی‌تر و جان‌دارتر هم می‌شود. پاسخی به سوال‌هایی درباره این روزهای پیش‌آمده برای غزه می‌دهد و اطلاعاتی را بی‌واسطه و بی‌جهت‌گیری به مخاطب می‌دهد. اما در بخش داستانی دچار ضعف‌هایی است که بر کل کتاب سایه می‌اندازد و اجازه نمی‌دهد در بُعد داستان‌پردازی هم موفق عمل کند.
پیرنگ و اسکلت داستان آنقدر شاکله محکمی ندارد که مخاطب را به دنبال خود بکشاند و مثل یک دومینو پیش ببرد؛ مسئله مهمی که مخاطب بعد از درگیری با آن کشفش کند و لذت خوانش یک کتاب به جانش بنشیند. درست است عاطفه اهل کرمان است و معنای خانه و عزیز ازدست‌دادن را درک کرده و پل ارتباطی خوبی برای درک شرایط طوبی است اما این نزدیک شدن و گرفتن حس مادری از او مخاطب را اقناع نمی‌کند. حتی ممکن است بپرسد دانستن و ندانستن از ماجرای فلسطین کدام گره عاطفه را حل کرد. به همین دلیل در کتاب صدای خود نویسنده و تحقیقاتش از غصب این سرزمین را می‌شنویم، نه صدای عاطفه‌ای که شخصیت اول ماست.
چند شخصیت فرعی در ماجرا حضور دارند که با حذف کردن‌شان در روند قصه خللی ایجاد نمی‌شود؛ مثلا اگر ستاره خواهر سهیل و امیرعلی و ماجرای عشقی که بین این دو است، نباشد، اتفاق خاصی نمی‌افتد. یا وقتی عاطفه دکتر می‌رود و ماجرای سندروم داون احتمالی فرزندش را می‌فهمد در اتمسفر کتاب جایی ندارد. فهمیدن این مسئله ماجرایی را در کتاب پیش نمی‌برد، مخصوصا هم که درنهایت مشخص نمی‌شود حرف دکتر درست بود یا نه و مخاطب بلاتکلیف می‌ماند. اما مسئله سهیل که به‌خاطر داشتن فایلی درباره فلسطین اجازه ورود به کشور آمریکا به او داده نمی‌شود و بعد دیگری از مهد آزادی را تصویر می‌کند در جهت درونمایه است؛ البته درباره سهیل و لهجه شیرازی‌اش این سوال مطرح می‌شود که چرا فقط او لهجه غلیظ دارد. خواهرش یا خانواده عاطفه و خود عاطفه که اهل کرمان هستند چرا بدون لهجه‌اند یا کمتر است. جزییاتی که نویسنده لازم است به آنها توجه کند و به مخاطب برای باورپذیری داستان کمک کند.
در پایان لازم است به این نکته مهم اشاره شود که همت نویسنده و ورودش به این مسئله مهم قابل تحسین است و جای خالی چنین کتاب‌هایی در فضای نشر احساس می‌شود. ماهی‌ها به دریا برمی‌گردند فقط عنوان زیبای این کتاب نیست، یک اعتقاد و مانیفست است که باید با صدای بلند گفته و دیده شود. طراحی حرفه‌ای و فلسطینی جلد به کتاب وزن داده و آن را در هر کتابخانه‌ای حتما ماندگار می‌کند.