به گزارش آگاه: زنده بودن با امید به زندگی تبدیل می‌شود و فوتبال نمایش بزرگ امیدواری در اوج ناامیدی است. مرز میان امید و ناامیدی، پیروزی و شکست است و بدخواهان با دانستن آن تیشه به دست، ریشه امید را در مردم جستجو و هنگامی که به نتیجه نمی‌رسند با چهره عبوس به شادی ملت اخم می‌کنند.
بازی آنان در زمین صهیونیست‌ها بود و قبل از شروع سوت آغاز، به تکاپو افتادند تا ایرانی‌ها باور کنند امیدی در پیروزی تیم ملی کشورشان نیست. آسمان‌وریسمان به هم بافتند که بگویند ژاپن برنده این رقابت می‌شود؛ اما فقط مشت بر سندان کوبیدند؛ چون با پیروزی تاریخی ایران، هر چه به خیال خود بافتند، به چشم پنبه دیدند.
شادی مردم، شکر پیروزی است و دست‌های رو به آسمان پیران و ای‌والله گفتن جوان‌ها چیزی جز قدرانی نبود. سپاس از نعمتی که فقط به برد تیم ملی و راه‌یافتن به مرحله نیمه‌نهایی محدود نمی‌شد؛ چون طعم پیروزی با وجود تلاش دشمنان برای ناامیدی، حلاوت ده‌چندانی می‌گیرد.
«انیس لو دیگ» ها و «ویکتور فرانکل» ها داستان‌ها و کتاب‌ها نوشتند تا مردم بخوانند و بدانند هرگز نباید ناامید شوند و ناامیدی مسیر تاریکی است که راه به جایی نمی برد مگر شکست. مردم ما ناخوانده آن را می دانند و از همین مسیر انقلاب را از بحران‌ها و تنگناها عبور دادند.
درست زمانی که پیر و جوان در همه استان‌ها شادی می‌کردند مجری‌های شبکه صهیونیستی اینترنشنال با چهره درهم می‌گفتند برد حق ایران نبود! همان‌هایی که ادعا می‌کردند فوتبال سیاسی نیست نه از برد ایران بلکه از موفقیت ایرانی‌ها غمگین بودند و ابایی نداشتند بگویند: در صورت باخت تیم ملی خوشحال می‌شدیم.
همان‌هایی که در جام جهانی، تیم ملی فوتبال ایران را تیم حکومتی می‌خواندند، این بار بعد از پیروزی مقابل ژاپن گفتند: این پیروزی متعلق به ایران نیست و فقط به بازیکنان تعلق دارد!
با گل لحظات آخر، مردم دمی از دغدغه‌های روزمره فاصله گرفته تا شادی پس از گل را نه فقط به خوشحالی راه‌یافتن به نیمه‌نهایی بلکه به شادی «کنارهم بودن» گره بزنند. در این میان اخم مجری‌هایی آن شبکه صهیونیستی، خط بین آنها و مردم را عمیق‌تر از قبل نمایان کرد. خشم بدخواهان مردم گاه با چهره عبوس مجریان و گاه با پاره‌کردن تور دروازه ایران در بازی با استرالیا به چشم می‌آید. همان‌طور که تلاش «پیترهور» در سال ۷۶ نه تنها به نتیجه نرسید که شادی ما را افزون کرد، حرف های مجریان صهیونیستی هم ثمری جز حلاوت بیشتر پیروزی برای ما نداشت.