آگاه، محدث تک فلاح - آگاه حوزه خانواده: از فلسفه پاسداشت بسیاری از مناسبت‌ها سخن آورده شده اما برای این روزهای ایرانمان باید پرچم را بالا برد و تمام قد ایستاد. روزهایی که بزرگ‌ترین تجمع قرآنی به بهانه یک تولد بزرگ برگزار شد.
ایرانی که در برهه خاصی از تاریخ است و تا چند وقت پیش برای نابودی اش تلاش‌های بسیاری رقم خورد و هزینه‌های گزافی صرف شد. حالا از چند بعد باید این کنار هم بودن‌ها را مورد توجه قرار داد:
1: بعد ملی: موقعیت ژئوپولتیکی ایران همیشه‌ی تاریخ چشم طمع ابرقدرتان دنیا را به خود جلب می‌کرده است. پس نگهداشت این موقعیت به جز با قدرت ملی رقم نخواهد خورد و یکی از راه‌های نشان دادن این قدرت به رخ کشیدن اتحاد مردم است. اتحادی که دست در دست هم و کنار هم رسانه‌های جهان را میخکوب کرد.
2: بعد مذهبی: جمهوری اسلامی ایران به عنوان تنها حکومت شیعه همیشه در بین کشورهای مسلمان مورد توجه بوده است و اقداماتش زیر ذره بین. حال آنکه فرهنگ حاکم بر کشور تنها به مذهب برنمی‌گردد و به تاریخ دیرینه و تمدن ایرانی هم مربوط اسم. اما میلاد کریم آل طه علیه السلام بهترین بهانه برای نشان دادن شادی و شعف واقعی ملت مسلمان شیعه است. دست در دست هم و کنار هم!
3: بعد اجتماعی: در کنار هم بودن از نظر اجتماعی بار روانی اقتدار دارد. همیشه در جمع بودن و جمع ماندن حسی با معنای موازی <تنها نبودن> به انسان می‌دهد که بزرگ‌ترین نیاز بشر اجتماعی است. حضور در یک جمع آن هم به بهانه شادی، یکی از بهترین نمودهای اجتماع موفق و پویاست. دست در دست هم و کنار هم!
4: بعد فردی: اگر ابعاد زندگی افراد را در نظر بگیریم، کوچک‌ترین نهاد جامعه یعنی خانواده می‌تواند کمک شایانی برای رشد سالم و درست هر فرد داشته باشد. همراهی خانواده در چنین برنامه‌هایی در نگاه اول به بازتاب درست اجتماعی شاد و درست در فرهنگ ایرانی-اسلامی و در درجه دوم به رشد فردی شخص به عنوان یک قطره از دریای جامعه منجر خواهد شد. رشد خواهیم کرد، دست در دست هم و کنار هم!