آگاه: بله، اما درست در زمانی که یک چیز ناخوش کوچک در زندگی ما اتفاق می‌افتد به‌ناگاه آن روی ناقشنگ ما هم بالا می‌آید و آسمان از آبی به تیره می‌گراید و حتی گزارش شده زمین هم کج است! و غمگین، افسرده و دل‌زده به زندگی نگاه می‌کنیم و لایه‌ای از ناخوش‌بینی روی شئون مختلف کار و بار ما سایه می‌اندازد و حالا بیا و درستش کن!فضیلت ما به‌عنوان یک انسان در این است که رفتارهای زمان ناخوشی را به تناسب رفتارهای زمان خوشی پیش ببریم و نخواهیم با یک اتفاق بد همه‌چیز را بد ببینیم و چیزهایی از خودمان بروز دهیم که توجیه ندارد. و این می‌شود که پشیمانی بر بسیاری از لحظه‌های ما سایه افکنده و علاوه‌بر وجدان درونی، دچار زخم‌زبان دیگران هم می‌شویم.
توسعه فردی
خداوند می‌گوید: اذا خاطبهم الجاهلون قالوا سلاما، یعنی اگر کسی نادانسته و نادان‌وار با شما وارد سخن شد با او درست حرف بزنید و سالم تعامل کنید؛ قالوا سلاما یعنی سلامت مسلمانی را به رخ بکشید و بگذارید ایمان‌تان به خدای مهربان، برای دیگری «امن» به ارمغان بیاورد و دیگران امان داشته باشند از کلمات شما، از دست شما و زبان شما.
درباره آقای ما محمد(ص)
میلاد جان جهان را پشت سر گذاشته‌ایم و دلم نمی‌آید از امین خداوند که پس از ۱۴۰۰سال همچنان نورش بر جان و قلب ما می‌تابد، نگویم.
یوسفعلی میرشکاک در مقدمه کتاب «دیپلمات‌نامه» اشاره‌ای غم‌انگیز دارد که نسبت ما به‌عنوان مسلمان به حضرت رسول‌الله اعظم (که جانم فدایش) برعکس است.
بله! ما دچار این هستیم که آنچه را ایشان به‌عنوان الگو برای ما فرموده و خواسته‌اند، عکسش را عمل کرده‌ایم و دلیل این همه پریشانی جامعه مسلمانی ما از این است.
مثلا فرموده‌اند: هرگاه خواستی عیوب دیگران را به یاد بیاوری، یاد عیب‌های خویش بیفت!
یا فرموده‌اند: از به فردا افکندن کارها بپرهیزید!
یا فرموده‌اند: اینها سه عامل رهایی‌اند: عدالت در خشم و خوشی، میانه‌روی در ناداری و دارایی و بیم از خدا در نهان و آشکار.یا فرموده‌اند: تنبل، چنان کوتاهی می‌کند که به تفریط می‌رسد، چنان تفریط می‌کند که خراب می‌شود و چنان خراب می‌کند که به گناه می‌افتد!
یا فرموده‌اند: بر امّت خویش، نه از فقر، که از برنامه‌ریزی نادرست (ترجمه سوء التدبیر) می‌ترسم!و صدها نکته و بیان که ما از آن غافلیم و جای عمل به آن در زندگی ما خالی است و این غفلت هیچ توجیهی ندارد.ما به‌صورت جمعی (هر کس به سهم خود) از رسول اعظم خدا و آموزه‌های دین غافلیم و همه مقصریم و این قصور در زمانه قوت شبکه‌های اجتماعی، دوچندان به چشم می‌آید.
دعای آخر
خدایا شیرینی دوستی با دوستانت را به من بچشان و مرا گره‌انداز در کار و بار و آرزوهای مردم مخواه و نخواه کسی با گفتار و رفتار من به دره‌های ناامیدی سقوط کند
و قلم ما را و قدم مرا برای کمک به اصلاح جامعه محکم و قوی کن!