آگاه: دیروز، همزمان با سالروز پیروزی انقلاب اسلامی و با وجود بارش برف و برودت هوا مردم سراسر ایران با حضور گسترده در خیابان‌ها، حماسه‌ای دیگر از وحدت و همبستگی ملی رقم زدند. از نخستین ساعات صبح، شهروندان با دردست‌داشتن پرچم‌های ایران و پلاکاردهایی با شعارهای انقلابی و تصاویر رهبر انقلاب اسلامی در مسیرهای تعیین‌شده راهپیمایی حاضر شدند تا چهل‌وششمین سالگرد این رخداد تاریخی را گرامی بدارند و با آرمان‌های انقلاب تجدیدبیعت کنند.
در شهرها و روستاهای مختلف کشور، شاهد حضور پرشور اقشار مختلف مردم، از پیر و جوان تا زنان و کودکان بودیم که همگی با عزم راسخ به صحنه آمدند. مردم پایتخت از آغازین دقایق دیروز در خیابان‌های منتهی به میدان آزادی، محل برگزاری مراسم سالگرد پیروزی انقلاب حضور یافته‌اند. مردم با تاکید بر اهمیت استقلال، آزادی و پیشرفت کشور، به نقش همه اقشار در راستای پیشرفت ایران بزرگ تاکید کردند. 
پرچم‌های سه‌رنگ ایران و شعارهای «مرگ بر آمریکا» و «مرگ بر اسراییل» در دستان مردم خودنمایی می‌کرد و پرچم‌های آمریکا و اسراییل به آتش کشیده شد. همچنین ویژه‌برنامه‌های فرهنگی در مسیرهای راهپیمایی برگزار شد. شعار اصلی دهه فجر امسال به‌مناسبت تقارن با ایام میلاد حضرت مهدی(عج) ازسوی شورای هماهنگی تبلیغاتی اسلامی، «حضور تا ظهور» تعیین شده است. از هر طرف که نگاه می‌کنیم، نوجوانانی را می‌بینیم که با تلفن‌های همراه‌شان لحظات را ثبت می‌کنند. یکی در حال «لایو» گرفتن است، دیگری دوست دارد شعارهای انقلابی بدهد تا دوستش از او فیلمی را ثبت کند و چند نفر در گوشه‌ای ایستاده‌اند و درباره هشتگ جدید برای ۲۲بهمن بحث می‌کنند.
دیگر نمی‌توانیم انکار کنیم که هر نسلی روش خودش را برای روایت انقلاب دارد. اگر نسل‌های قبل اعلامیه‌ها را در کوچه‌ها پخش می‌کردند و به در و دیوار می‌چسباندند، جوانان امروز فیلم‌هایشان را در اینستاگرام و توییتر و دیگر شبکه‌های مجازی منتشر می‌کنند. اگر انقلابیون۵۷ نوار کاست‌های سخنرانی را مخفیانه گوش می‌دادند، انقلابی دهه هشتادی کلیپ‌هایشان را برای میلیون‌ها نفر می‌فرستند؛ بله ابزارها عوض شده اما روح ایستادگی و امید همان است.
بادکنک‌های رنگی در هوا شناورند، بچه‌ها در کنار والدینشان به این‌سو و آن‌سو می‌دوند و صدای بلند خنده‌هایشان در میان جمعیت شادی‌آفرین است. دست‌های کوچک که به پرچم‌ها و کاغذهای رنگی چسبیده‌اند، سرهای کوچک که در میان سرهای بزرگ‌تر جایی برای خود پیدا کرده‌اند. این روز، برای آنان شاید مفهوم تاریخی چندانی نداشته باشد اما روزی است که باید دید و حس کرد؛ روزی که حتی اگر زبان شعارها برایشان گنگ باشد، احساس آن در نگاه شان جاری است.
در راهپیمایی دیروز، علاوه‌بر در دست‌داشتن پرچم جمهوری اسلامی ایران و تصاویر شهدای دفاع مقدس، مدافعان حرم و مقاومت، پرچم حزب‌الله لبنان، فلسطین، حشدالشعبی و یمن نیز به چشم می‌خورد. ازجمله موارد قابل‌توجه که هرساله و امسال نیز در این راهپیمایی وجود دارد، پرچم وارونه و تابوت‌هایی با نماد رژیم اشغالگر صهیونیستی آن است که مردم ایران هم‌صدا با غزه از جنایات اسراییل اعلام انزجار می‌کنند.

نمایش موشک‌های بالستیک و ماهواره‌
موشک بالستیک خرمشهر، حاج قاسم و همچنین ماهواره‌بر امید که بخشی از توانایی نظامی و فضایی کشورمان است، در مسیرهای منتهی به میدان آزادی ارائه شده است.
موشک خرمشهر دوهزار کیلومتر برد دارد و قابلیت حمل کلاهک ۱۸۰۰کیلوگرمی  را داراست و می‌تواند به‌جای یک کلاهک، چند کلاهک حمل کند. راهپیمایی ۲۲بهمن، دهه فجر انقلاب اسلامی، جمهوری اسلامی ایران، امام‌زمان(عج)، نیمه‌شعبان، موشک حاج قاسم هم که برد آن ۱۴۰۰کیلومتر اعلام شده است، درواقع نسل جدید موشک‌های نقطه‌زن فاتح۱۱۰ محسوب می‌شود و از قابلیت عبور از سامانه‌های دفاع موشکی بهره می‌برد.

کودکانی که جشن انقلاب را می‌خواهند 
بعضی‌ها پرچم وطنمان را در دست گرفته‌اند و با هر موج زیبای آن، جمعیت به وجد می‌آید. مادری دست کودکش را گرفته و از او می‌پرسد: هوا چطوره مهدیه؟ و دخترک سه‌ساله با خنده گنده‌ای که روی صورتش دارد رضایت خنکی هوا را اعلام می‌کند و بعد مادر با شگفتی و ذوق برایش تعریف می‌کند که چرا امروز از صبح زود به تکاپو افتادند تا در راهپیمایی ۲۲بهمن حضور داشته باشند اما دخترک بیشتر دوست دارد با عروسک بزرگی که در دست دارد در میان جمعیت بچرخد و با چشمانی پر از شگفتی به مردمی نگاه می‌کند که اینجا چکار می‌کنند؟! وقتی کمی به او نزدیک می‌شوم لبخند ملایمی به من می‌زند. از او می‌پرسم چرا با عروسکش آمده؟ می‌گوید: «چون می‌خوام عروسکمم یاد بگیره که همراه با مردم باشه تا تو جشن انقلاب»، شاید این دنیای کودکانه، آنقدر ساده است که می‌خواهد یک عروسک هم بخشی از این تاریخ باشد، بخشی از جشن؛ جشن باشکوه انقلاب اسلامی.
دیگر همه ما به این ایمان قلبی رسیدیم که ۲۲بهمن فقط یک روز در تقویم نیست، بلکه نمادی از وحدت، مقاومت و ایمان است. این جشن، هر سال تکرار نمی‌شود؛ این جشن هر سال با شکوه بیشتری برگزار می‌شود. از پیرمردی که روزهای انقلاب را دیده تا کودکی که تازه می‌خواهد معنای این روز بزرگ را درک کند، همه در کنار هم تصویری از ملتی هستند که ایستاده‌اند و خواهند ایستاد. بدون شک امروز تاریخ بار دیگر زنده شد؛ با هر قدمی که در خیابان‌های اقصی‌نقاط کشور نقش بسته می‌شود از مردمی با قلب‌های بزرگ که برای وطنشان می‌تپد و با شعارهایی که تا آسمان بلند شد.

کمی آن‌طرف‌تر از خیابان منتهی به انقلاب، نوجوان ۱۵ساله‌ای را می‌بینم که پرچم ایران را دور شانه‌اش پیچیده و پرچم کوچک فلسطین را هم در دستانش دارد، با نگاهم انگار متوجه می‌شود که قرار است از او چه بپرسم، می‌گوید: «من نسل آینده‌ام». می‌پرسم آینده یعنی چی؟ مکثی می‌کند و بعد با جدیت می‌گوید: «یعنی ما فقط تماشاچی نیستیم. ما یه روز قراره این کشور رو بسازیم. پس باید بدونیم کی بودیم، که بفهمیم قراره چی بشیم.»
اگر با این دوربین‌های پیشرفته هایک ویژن تصاویری از مردمی را که در جشن پیروزی انقلاب ۲۲بهمن ۱۴۰۳ حضور داشتند نگاه کنیم، شاید چیزی را که در کلاس‌های تاریخ خوانده‌ایم، جلوی چشمانمان ببینیم اما از همین پایین وسط این همه هیجان، می‌توان فهمید که این نسل، فقط تماشاگر نیست؛ تعیین‌کننده است، روایتگر است، ادامه‌دهنده است. انگار هوا بوی خاطره می‌دهد؛ خاطراتی از ۲۲بهمن انقلاب ۵۷، خیابان‌ها از جمعیت پر شده‌اند اما این حضور چیزی فراتر از ازدحام معمولی است. هر نگاه، هر گام، هر پرچم، گویی داستانی را با خود حمل می‌کند.

کاش سال ۵۷ بودیم با تکنولوژی امروز
شاید عجیب باشد اما اینجا فقط شعار و پرچم نیست، اینجا زندگی جریان دارد. دختری که کنار دوستانش ایستاده ناگهان خنده‌ای سر می‌دهد. دوستش با تعجب می‌پرسد: «چی شد؟» میان خنده خودش را جمع‌وجور می‌کند و می‌گوید: «فقط باید تصور کنی که اگه سال‌۵۷ بود و ما آنجا حضور داشتیم و گوشی موبایل همراهمان بود چقدر سلفی از میدان انقلاب می‌گرفتیم!» همه می‌خندند اما نگاه یکی‌شان جدی‌تر می‌شود و آرام می‌گوید: «ولی خب… اون روزا یه چیز دیگه داشتن که ما نداریم.» سکوتی کوتاه میانشان می‌پیچد، بعد دوباره پرچم‌هایشان را بالا می‌برند و خودشان را آماده شعار دادن می‌کنند.
در میان این همه صدا، لحظه‌ای به اطراف نگاه می‌اندازم؛ مردمی که بی‌هیچ دعوت رسمی آمده‌ و خیابان‌ها را پر کرده‌اند. اینجا، خاطره‌ای جمعی هر سال از نو نوشته می‌شود، با دست‌های جدید، با صداهای تازه، با امیدهایی که هیچ زمستانی قادر به خاموش کردنشان نیست.

امروز باید می‌آمدم جای بابام
اما یک نفر در میان هیاهوی جوانان و نوجوانان که با هم قرار گذاشتند و آمدند، تنها آمده است. در میان جمعیت راه می‌رود اما انگار دنبال چیزی می‌گردد. دستی در جیب دارد و با دست دیگر، عکس کوچکی را در میان انگشتانش نگه داشته است. از او می‌پرسم: «منتظر کسی هستی؟» لحظه‌ای مکث می‌کند، بعد عکس را نشان می‌دهد؛ تصویر قدیمی و سیاه و سفید کوچکی از پدرش که سال‌ها پیش در راهپیمایی ۲۲بهمن بوده. سرش را بالا می‌آورد و می‌گوید: «امروز باید می‌اومدم. جای بابام.»

فراتر از یک رویداد ملی

مصطفی بابایی ـ آگاه مسائل اجتماعی

راهپیمایی ۲۲بهمن، به‌عنوان نمادی زنده از پیروزی انقلاب اسلامی ایران، هرساله با حضور پرشور و گسترده مردم در سراسر کشور برگزار می‌شود. این روز، با راهپیمایی میلیون‌ها ایرانی همراه می‌شود تا وفاداری خود را به آرمان‌های انقلاب و مقاومت در برابر فشارهای خارجی نشان دهند. مردم از همه اقشار، سنین و مناطق مختلف ایران، از شهرهای بزرگ تا روستاهای دورافتاده، با پرچم‌های سه‌رنگ ایران و شعارهای انقلابی در خیابان‌ها حاضر می‌شوند. این حضور، تنها یک گردهمایی سیاسی نیست؛ نمایشی از وحدت ملی، ایستادگی در برابر تهدیدها و پاسداشت خون شهیدانی است که در راه انقلاب جان باختند. تصویر خیابان‌های پرازدحام، دریایی از پرچم‌ها  و نوای سرودهای میهنی، فضایی سرشار از غرور و امید را خلق می‌کند.
شرکت‌کنندگان شامل خانواده‌ها، دانش‌آموزان، دانشجویان، کارگران و کهنسالان انقلابی هستند که هرکدام با انگیزه‌های متفاوت اما همسو در این راهپیمایی شرکت می‌کنند. برخی با دست‌ساخته‌های هنری، نقاشی‌ها، یا پلاکاردهایی با مضامین استقلال، آزادی  و پیشرفت علمی، پیام‌های خود را به جهانیان منتقل می‌کنند. این رویداد همچنین فرصتی برای معرفی دستاوردهای کشور در حوزه‌های فناوری، پزشکی، و نظامی است که در قالب نمایشگاه‌های جانبی به نمایش گذاشته می‌شود. راهپیمایی ۲۲بهمن تنها یک مراسم سالانه نیست، بلکه یادآور مقاومت تاریخی مردم ایران در برابر استعمار و استبداد است. بسیاری از شرکت‌کنندگان با حمل عکس‌های امام‌خمینی(ره) و شهیدان، بر تداوم مسیر انقلاب تاکید می‌کنند. این روز همچنین پاسخی به تبلیغات دشمنان خارجی است که می‌کوشند تا هویت ملی ایران را تضعیف کنند.
باوجود سرمای زمستان، گرمای حضور مردم، خیابان‌ها را پر می‌کند. پخش نذری‌ها، اجرای موسیقی‌های میهنی و سخنرانی‌های مسئولان در میادین اصلی، بر نشاط این روز می‌افزاید. در تهران، مسیر اصلی راهپیمایی از میدان امام‌حسین(ع) تا میدان آزادی کشیده می‌شود که نمادی از پیوند انقلاب با آرمان‌های آزادی‌خواهانه است.
راهپیمایی ۲۲بهمن، فراتر از یک رویداد سیاسی، نمایشی زنده از اراده ملت ایران برای حفظ حاکمیت ملی و پیشبرد اهداف انقلاب است. حضور میلیونی مردم در این روز، هرسال به جهانیان ثابت می‌کند که انقلاب اسلامی نه یک رویداد تاریخی، بلکه جریانی پویا و زنده در قلب جامعه ایران است. این همبستگی، در شرایط پیچیده جهانی، پیام روشنی از مقاومت و امیدواری را به همراه دارد.