۱۲ اسفند ۱۴۰۲ - ۱۲:۱۱

در ابتدا قرار بود رشیدپور با برنامه «سیم آخر» به تلویزیون بازگردد اما این‌بار داستان برعکس شد و حالا او پس از فاصله دو ساله از عرصه رسانه با برنامه‌ای متفاوت به نام «ساعت صفر» نُقل فضای مجازی شده است. او تصمیم گرفته است تا با گفت‌وگو با چهره‌های سرشناس هنری ترکیه که میان ایرانیان هم محبوبیت دارند، نگاه مخاطبان را به خود جذب کند.

آگاه ـ الناز برکاتی_ خبرنگار سرویس فرهنگی: رشیدپور مجری‌گری برنامه‌های گفت‌وگو محوری چون «شب شیشه‌ای» و «مثلث شیشه‌ای» را در کارنامه هنری‌اش دارد و با هنرمندان ایرانی بسیاری در مورد زندگی شخصی و کاری‌شان مصاحبه و گفت‌وگو داشته است؛ اما این دفعه جریان بسیار متفاوت‌تر از پیش است. باتوجه به اینکه گفت‌وگو با سلبریتی‌های ایرانی تکراری و کلیشه‌ای شده است، به سراغ هنرمندان ترک رفته است و دنبال گفت‌وگو با چهره‌هایی نیست که بارها در مقابل دوربین او و سایر مجریان قرار گرفته‌اند. می‌توان گفت این اولین‌باری است که مهمان‌هایی خارج از فضای ایران در برنامه‌های ایرانی حضور پیدا می‌کنند.

جنون مدل‌های خاص

سال‌های فعالیت رشیدپور با جنجال‌ها و حواشی پی‌درپی سپری شده است. او با برنامه «شب شیشه‌ای» که در سال‌های اولیه تاسیس شبکه تهران منتشر می‌شد به شهرت رسید. رشیدپور بعد از تلویزیون به رادیو رفت، روزنامه‌نگاری کرد، مدتی در شبکه استانی اصفهان دیده شد، پس از آن سراغ شبکه ماهواره‌ای مجوزدار رفت وگاه گداری هم در سینما حضور داشت. سال‌های فعالیت او با اصرار بر ساخت برنامه‌هایی با مدل‌های خاص و بدون ماهیت قوی بسیار پرحاشیه گذشت. جنجال‌های رشیدپور به شبکه‌های ماهواره‌ای هم رسید و او مدتی مجری برنامه «شب شما به خیر» در شبکه ماهواره‌ای ایرانیان نیز بود. در زمستان ۹۴ برنامه اینترنتی «دید در شب» را به روی آنتن برد و به دلیل محدودیت‌های کمتر به نسبت رسانه ملی بارها جنجال آفرید. او در آن برنامه با مهمانانی همچون اکبر عبدی، شیلا خداداد، امیر تتلو، حمید رسایی، شهرام جزایری، محمدجواد ظریف، رضا کیانیان، مصطفی کواکبیان، حسین پاک‌دل، محمدصادق خرازی و سیروان خسروی به گفت و گو پرداخت. اما برنامه‌های او چندان کششی برای مخاطبان نداشت و همانند آتشی که موقتی روشن می‌شد زود فروکش می‌کرد و خیلی زود فراموش می‌شد. 

ترکیه محوری یک برنامه نوروزی

قرار است برنامه «ساعت صفر» از ایام نوروز در قالب گفت‌وگوهای ۶۰ دقیقه‌ای با حضور مهمان‌هایی چون ابراهیم تاتلیسس، الیاس یالچینتاش، عایشه گل جوشکون و ماهسون قرمیزی‌گول منتشر شود که هنوز سکوی پخش کننده آن مشخص نیست. این‌ها اسامی چند تن از چهره‌هایی است که برنامه آن‌ها در ترکیه ضبط شده و به اتمام رسیده‌اند و مابقی هم درحال هماهنگی برای ضبط هستند. بنابر گفته خود رشیدپور، «ساعت صفر» چهار استودیو در دبی، استانبول، کیش و تهران دارد. هر چهار استودیو با ابعاد و مساحتی کمی متغیر، تقریبا دکوری شبیه به هم دارند که قرار است درباره خلیج فارس و موضوعات مختلف در این گفت و گوها صحبت شود. باتوجه به اینکه همچنان مشخص نشده این برنامه از کدام پلتفرم منتشر خواهد شد، اما این سئوال ایجاد می‌شود که چنین برنامه‌ای با این تعداد مهمان خاص و ۴ استودیو پر هزینه در نقاط مختلف ایران و ترکیه، از سوی کدام مجموعه و سازمان تامین بودجه شده و کدام بنگاه اقتصادی اسپانسر آن است؟ هدف چنین هزینه‌ای برای ارتقا فرهنگی دوسویه بوده یا قصد دیگری در میان است؟ و آخر اینکه بازگشت سرمایه‌ای در کار است یا خیر؟

تعامل یکسویه فرهنگی

روابط ایران و ترکیه به‌عنوان دو کشور مهم منطقه در طول قرن‌ها و ادوار متفاوت تداوم داشته است پیشینه‌ی روابط فرهنگی ایرانیان با سرزمینی که امروزه ترکیه نام گرفته است به دوران هخامنشیان و تصرف آسیای صغیر توسط ایران بازمی‌گردد. پیش از این نیز ایران و ترکیه همکاری‌های رسانه‌ای مشترکی در فیلم‌های سینمایی «مست عشق»، «مطرب»، «هولیا»، «ترانه‌ای عاشقانه برایم بخوان» و .. داشته‌اند. چندی پیش نیز تفاهمنامه‌ای جدید میان ایران و ترکیه منعقد شد. طبق تفاهمنامه ارتباطات فرهنگی ایران و ترکیه، سال ۲۰۲۵، سال فرهنگی ایران و ترکیه نامیده شده است.

محمدمهدی اسماعیلی، وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی در نیز درباره توافقات فرهنگی ایران و ترکیه گفته است: «ساخت فیلم‌های مشترک توسط هنرمندان ایرانی و ترکیه‌ای پیوند راسخ فرهنگی بین دو کشور را نشان خواهد داد.» ایرانیان مخاطب بسیاری از آهنگ‌ها، فیلم‌ها و سریال‌های ترکیه‌ای هستند، برخی ایرانیان ترکیه را به عنوان مقصد گردشگری و حتی کشوری برای مهاجرت انتخاب می‌کنند که این موضوع به ظاهر به نزدیکی فرهنگ ایران و ترکیه باز می‌گردد و موجب می‌شود. اما باید گفت این مسئله شاید به نوعی همکاری تلقی شود اما همکاری یکسویه به نفع ترکیه است زیرا آنگونه که ایران برای شناساندن و تعامل با هنرمندان ترکیه تلاش می‌کند، تلاشی از سوی ترکیه دیده نمی‌شود و سازندگان آثار ایرانی به نوعی ترکیه را کانون توجه بیرونی پنداشته و تبلیغش را می‌کنند، اما اهالی فرهنگ و هنر ترکیه هیچ تلاشی و تمایلی برای به تصویر کشیدن ایران نداشته و ندارند.