آگاه ـ کانادا از سویی دیگر، بهشت دزدان بیتالمال ایران شده است؛ «محمودرضا خاوری» از متهمین اختلاس سه هزار میلیاردی در اوایل دهه ۹۰ شمسی اکنون در کانادا به سر میبرد. از همان زمانی که خاوری به مقصد کانادا گریخت، علاوه بر مردم داخل ایران، ایرانیان ساکن کانادا نیز به حضور این مجرم اقتصادی در این کشور معترض شدند و طی نامهای به مسئولان کانادایی درخواست استرداد این فرد به ایران را مطرح کردند، اما دولت کانادا به این درخواست نیز وقعی ننهاد چرا که از منظر دولت کانادا، سرمایهگذاری صدها میلیون دلاری خاوری در بخش املاک و مستغلات شهر تورنتو، یک امتیاز غیر قابل چشمپوشی تلقی میشد. اما علیرغم همه دشمنیهای دولت کانادا با منافع مردم ایران، اقبال برخی از مسئولان فعلی و یا پیشین و اعضای خانواده آنها برای اقامت یا کار و تحصیل در این کشور متخاصم، تعجببرانگیز است.
اخیراً نام دو مسئول سابق ایرانی به نامهای «سلمان سامانی» و «مجید ایرانمنش» در محافل رسانهای مطرح شده است که دولت کانادا قصد اخراج آنها را دارد. اواسط آذرماه یک روزنامه کانادایی گزارش داد که دولت این کشور پرونده اخراج یک مقام ارشد دولت ایران که متوجه شده در تورنتو زندگی میکند را به جریان انداخته است. بر اساس این گزارش، سلمان سامانی، ۴۲ ساله، معاون اسبق وزیر کشور جمهوری اسلامی ایران براساس تحریمهایی که یک سال پیش علیه مقامهای این کشور اعمال شد با اخراج روبروست. سازمان خدمات مرزی کانادا از هیات مهاجرت و پناهدگی خواسته است جلسهای را برای بررسی این موضوع تشکیل دهد.
چندی پیش نیز سایت گلوبالنیوز گزارش داد دومین مقام جمهوری اسلامی که با تشکیل پرونده در روند ترک خاک از کانادا قرار گرفته، مجید ایرانمنش است. وی سابقه مدیرکلی دفتر فناوری اطلاعات و ارتباطات معاونت علمی و فناوری ریاست جمهوری، ریاست مرکز مدیریت اطلاعات و حوادث وزارت کشور، مدیرکلی امور کارکنان وزارت راه و مدیرکلی دفتر آمار سازمان ملی جوانان را داشته است.
پیشتر نیز ماجرای رد درخواست اقامت دائم اسحاق قالیباف، فرزند رییس مجلس در کانادا و همچنین انتشار عکسی از سیدحسن قاضیزاده هاشمی، وزیر بهداشت دولت اولِ حسن روحانی به همراه همسرش در استان کبک کانادا، حواشی پردامنهای را در پی داشت. به هر حال، کانادا کارنامهای ننگین در اعمال دشمنی با مردم ایران دارد و این دشمنی در اعمال تحریمهای اقتصادی و پذیرش مفسدان اقتصادی نظیر خاوری، جلوهای عیان به خود گرفته است؛ لذا آن دسته از مسئولین و نزدیکان آنها که به بواسطه حضور در مناصب نظام جمهوری اسلامی ایران، بال و پر گرفتهاند و همه اعتبار خود را از نظام دارند، حتی پس از فراغت از مسئولیت نیز نباید به فکر اقامت در این کشور باشند.