۸ اردیبهشت ۱۴۰۳ - ۱۷:۴۶

اولین قسمت سینمایی «تلماسه» در سال۲۰۲۱ اکران شد و حالا بعد از گذشت سه سال، قسمت دوم آن به اکران رسیده است. این فیلم سینمایی علمی-تخیلی و آخرالزمانی به کارگردانی «دنیس ویلنوو» از سری کتاب‌های داستانی با همین نام و به نویسندگی «فرانک هربرت» نوشته ۱۹۶۵ اقتباس شده است. بعد از جهان‌های داستانی «ارباب حلقه‌ها» و «جنگ ستارگان» این فیلم در سینمای هالیوود به‌عنوان جایگزین آنها معرفی شد که میزان موفقیت آن در رسیدن به جایگاه آنها به زمان بیشتری نیاز دارد.

آگاه: «تلماسه» به گفته کارگردان آن، از آثاری است که از نوجوانی آرزوی ساختنش را داشته است. در دهه۸۰ میلادی، کارگردان بزرگ آمریکایی، «دیوید لینچ» برای اولین‌بار سینمایی این اثر را تولید کرد که به موفقیتی دست نیافت و به گفته خود کارگردان نیز یک شکست غم‌انگیز شد. درنهایت در حوالی سال۲۰۱۶ مراحل اولیه برای تولید این فیلم سینمایی به جریان افتاد تا در سال۲۰۲۱ به اکران رسید. قصه اصلی کتاب در دو قسمت فیلم منعکس شده و طبق اخباری که تاکنون منتشر شده، قرار است بخش سوم آن نیز تولید شود.

 مبنای جهان داستانی تلماسه براساس توزیع قدرت در دهه‌های آخر قرن میلادی گذشته است؛ قرنی که در آن قدرت براساس استعمار منبع اصلی انرژی یا انجام مبادلات در برخی از کشورهای نفت‌خیز خاورمیانه بود و هنوز به شکلی جدی خبری از منابع انرژی دیگر در تجارت و پایه‌های قدرت جهانی نبود. این گفتمان در همین سال‌ها و با سرعت رشد بالای تکنولوژی دچار چرخش شده و در جهان فعلی بی معنا و منسوخ شده است. در فیلم «اسپایس» یا «ادویه» همان نفت در دنیای واقعی است. با آنکه جهان داستانی درهرحال جذابیت سینمایی و بصری قوی برای مخاطب دارد اما ازلحاظ مضمونی و تفسیر معنایی حرف تازه‌ای برای گفتن ندارد، علی‌رغم آن، بستر تاریخی قصه نیز به به حدود ۱۰قرن بعد از زمان فعلی تعلق دارد. همچنین، در قصه از مکان‌ها، مفاهیم و بسیاری از عناوین مربوط به اقوام و ملل خاورمیانه استفاده شده که به همان شکل نیز در فیلم منعکس شده و این خود گواهی بر این موضوع است.

یکی از دیگر مفاهیم اصلی اثر، بازنمایی تصویری از منجی است که با نام «لسان الغیب» یا «مهدی» در فیلم بیان می‌شود. برخلاف آنکه تلماسه مضمون آشکاری ضد امپریالیسم دارد اما به‌وضوح تلاش می‌کند تا تصویری آرمانی از منجی بازآفریند و همان را درنهایت و درطول قصه تخریب می‌کند و کاملا در نظر مخاطب از بین می‌برد. این همان رویه‌ای است که مدت‌هاست در فیلم‌های هالیوود جریان دارد و در این اثر نیز از این سنت پیروی شده است.