آگاه: این شهر کوچک از چند محله تشکیل شده و اهالی ساکن در آنجا عمدتا نام محله را در ادامه نام‌خانوادگی‌شان حمل می‌کنند. جالب است بدانید که نام شهر آلاشت در تیرماه ۱۳۴۸ به‌خاطر دارا بودن شاخصه‌های معماری بومی در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. اگر به‌دنبال خواهرخوانده بابل باشید، باید به سراغ آلاشت بروید. ترکیب زندگی مدرن و سنتی در دل دامنه کوه و زیر آن سقف‌های شیروانی تجربه‌ای کم‌نظیر از هیجان و آرامش توامان است که با سفر به این شهر همیشه سبز تجربه خواهید کرد؛ برای مثال، رصدخانه آلاشت به‌عنوان بهشت ستاره‌شناسان شناخته می‌شود و این بنای مدرن در کنار کوچه‌های تنگ قهر و آشتی قدیمی، بافتی متفاوت از معماری شهری را در آلاشت پدید آورده است.
در این شهر، هتلی نیمه‌مخروبه وجود دارد که پیش از پیروزی انقلاب، محل اقامت موقت دربار و خانواده سلطنتی بوده است. امروزه این هتل کاربری عمومی ندارد. کلمه آلاشت از زبان مازنی گرفته شده و به معنای آشیانه عقاب است. علت نام‌گذاری این منطقه به آلاشت نیز همین امر بوده و به آشیانه عقاب‌هایی که در بالای کوهستان‌های این منطقه خانه دارند، بازمی‌گردد. پوشش گیاهی و جانوری این منطقه بخش مهمی از جاذبه‌های دیدنی آلاشت را تشکیل داده‌اند. آلاشت نیز همانند مابقی شهرهای شمالی کشور از آب‌وهوایی بسیار دلپذیر برخوردار است. همانطور که گفته شد آلاشت یک منطقه ییلاقی است، درنتیجه در تابستان نیز هوایی خنک دارد که با هر وزش باد در اعماق جانتان نفوذ می‌کند. نمی‌توان از رطوبت هوای آلاشت چشم پوشید و با سفر به این شهر باید انتظار هوای مه‌گرفته را هم داشته باشید.