آگاه: ۱۷شهریورماه سالروز درگذشت زنده‌یاد فرهنگ شریف است؛ مردی که به تار هویت داد و تا آخرین روزهای عمرش از تار جدا نشد. فرهنگ شریف ابداعاتی در نحوه انگشت‌گذاری و مضراب‌زنی در نقاط مختلف سیم‌های تار انجام می‌داد. سیمین دانشور در سال‌های تدریس زیباشناسی در دانشگاه تهران، سال‌های ۱۳۴۰ گاه از فرهنگ شریف دعوت می‌کرد که در کلاس‌های استتیک برای دانشجویان تار بزند و او نیز می‌پذیرفت.
انگار همین دیروز بود. 17سال بیشتر نداشت که سری میان سرها درآورد. تار می‌نواخت اما نه آنطورکه دیگران می‌نواختند. می‌گفت موسیقی برای همه مردم است، نمی‌شود که برویم گوشه عزلت بگیریم و برای خودمان ساز بزنیم. نمی‌شود که برویم «برج عاج» کرایه کنیم. باید مردم را هم در لذت موسیقی شریک کنیم. او این حرف‌ها را در زمانی می‌زد که اهالی موسیقی ایرانی سخت‌گیر بودند و گاهی هم متعصب. ردیف‌های موسیقی ایرانی برایشان وحی بود. انگار که از اساس نمی‌شد طور دیگری بود. از اساس نمی‌شد در برابر این «نت‌های مقدس» ایستاد. او هم نایستاد. با این کلام همراه شد اما می‌خواست مردم را هم در لذت موسیقی ایرانی شریک کند. بداهه‌نواز بود و چیزی نگذشت که شد قله بداهه‌نوازی، اما این، برایش کافی نبود. بداهه نواخت اما مطابق «نت‌های مقدس»؛ نت‌های مقدس ردیف‌های ایرانی. حالا دیگر مردم به سوی او جلب شده بودند، زبان تارش را می‌فهمیدند. علمای قوم هم نوای ساز، لحن آهنگ و نت‌های موسیقی‌اش را منطبق بر «نت‌های مقدس» تشخیص دادند. اینطور شد که «فرهنگ شریف» در ایران ظهور کرد.  
داریوش پیرنیاکان، آهنگساز و نوازنده تار درباره شریف گفته است: «استاد فرهنگ شریف از چهره‌های بسیار بارز تارنوازی ایران است. زمانی که موسیقی در رادیو تعطیل شد نوازنده‌های برجسته‌ای چون استاد شریف ادامه‌دهنده راه موسیقی بودند. شیوه تارنوازی شریف مختص به خود اواست و با نوازندگی دیگر استادان تارنواز بسیار متفاوت خواهد بود. مضراب استاد شریف بسیار شفاف است و همواره از ملودی‌های زیبایی استفاده می‌کرد.»
کیوان ساکت، آهنگساز و مدرس دانشگاه معتقد است: «استاد فرهنگ شریف یکی نوابغ نوازندگی تار معاصر بود که شیوه نوینی در نوازندگی و نگاه به نوازندگی تار را فراروی نسل خودش و نسل‌های بعدی گشود؛ پیش از استاد فرهنگ شریف، تنها کسی که شیوه جدیدی از نوازندگی تار را ابداع کرد استاد علینقی وزیری بود.»