آگاه: صادق رحمانی، مدیر و سردبیر مجله ادبی چامه، در بخشی از یادداشت خود نوشته است: «از آنجا که بخش عمده‌ای از آثار بهمنی به موضوعات عاشقانه اختصاص دارد، برخی از منتقدان او را به عدم پرداختن به مسائل اجتماعی و سیاسی نقد کرده‌اند. آن‌ها معتقدند که شاعری با تاثیرگذاری و شهرت بهمنی باید توجه بیشتری به مشکلات و مسائل جامعه، نظیر عدالت اجتماعی و مسائل فرهنگی، نشان دهد. زبان ساده و روان شعرهای محمدعلی بهمنی باعث محبوبیت او در میان عموم مردم شده است، اما برخی منتقدان معتقدند که سادگی بیش از حد زبان در برخی آثار او باعث می‌شود که عمق معنا و پیچیدگی‌های زبانی که در شعر سنتی فارسی مورد انتظار است، کمتر دیده شود...» 
محمدعلی بهمنی در گفت‌وگو با احمد امیرخلیلی گفته است: «شما می‌پرسید شعر به من چه داده است و چه چیزهایی را گرفته است! می‌گویم شعر به من «بودن» داده است. چرا؟ چون شعر من نه اما شعرهایی هست که انسان دلتنگش می‌شود و می‌خواهد حتی اگر هزار بار خوانده است ده‌ها بار دیگر هم بخواند. چرا این وسوسه در انسان پیش‌می‌آید؟ البته وسوسه‌ای در کار نیست واقعیت این است که یکی از دو نفر درون شما دلش برای دیگری تنگ شده است. برای این حالت هیچ تعریفی وجود ندارد. من جوان‌تر که بودم هر جا و هر لحظه برای خودم شعر می‌خواندم خودم شنونده خودم بودم. شعر، خودم را با خودم آشنا کرد و خودم را دلتنگ خودم، به من زندگی داد. اما آن بخش دیگر سوال که شعر از من چه گرفته است؟ می‌توانم بگویم هیچ چیزی! یک دلیلش اینکه شعر یا ذات شعر وقتی ما را به طرف خود می‌کشاند ما را از خودمان نمی‌گیرد بلکه ما را به علاوه خودمان می‌کند منهایی در کار نیست.» 
در بخش ویژه محمدعلی بهمنی یادداشت‌های این نویسندگان و شاعران به چشم می‌خورد: احمد امیرخلیلی، موسی بیدج، عبدالجبار کاکایی، صابر ساده، اسدالله نوروزی، محمدرضا تقی‌دخت، حامد عسکری، عبدالحسین انصاری، رضا اسماعیلی، ابراهیم حسنلو و حسنا محمدزاده.