آگاه: در این میان، سوریه که زمانی به‌عنوان یکی از کانون‌های تمدن مشرق‌زمین شناخته می‌شد، به خط مقدم این جنگ بی‌رحمانه تبدیل شد.اما داستان دفاع از سوریه تنها یک نبرد نظامی نبود، بلکه حکایتی بود از همبستگی، حمایت و تلاش برای حفظ انسانیت. حضور ایران در این بحران پیچیده، پاسخی بود به درخواست دولت رسمی سوریه و برخاسته از یک وظیفه اخلاقی و استراتژیک: دفاع در برابر تهدیدی که مرزهای جغرافیایی نمی‌شناخت و به کانون‌های هویت و تمدن حمله‌ور شده بود.

ایران و مسئولیت ایستادگی در برابر تاریکی
داعش، فراتر از یک گروه تروریستی، نمادی بود از خشونتی بی‌حد و حصر. این گروه با هدف اولیه کشتار شیعیان، حمله به ایران و تشکیل دولت خودخوانده «خلافت عراق و شام» پا به میدان گذاشت. برای این نیروها، هیچ غیرنظامی‌ای در امان نبود؛ زنان و کودکان در اردوگاه‌های مرگ به اسارت گرفته می‌شدند، اقلیت‌ها نابود می‌شدند و شهری پس از شهری دیگر به ویرانی کشیده می‌شدند.
در چنین شرایطی، سوریه تنها نمی‌توانست از پس این تهدید برآید. ارتش سوریه، اگرچه در برابر داعش ایستادگی می‌کرد، فشارهای داخلی و خارجی، حمایت مالی و لجستیکی کشورهای دیگر از گروه‌های مسلح و همچنین تحریم‌های گسترده، دست و پای این کشور را بسته بود. دولت سوریه به‌عنوان یک دولت رسمی و مشروع که بیش از چهار دهه بر این کشور حکومت می‌کرد، از ایران درخواست کمک کرد.ایران، با درک عمق خطر، وارد میدان شد. این حضور نه‌تنها براساس اصول هم‌پیمانی و دفاع از یک متحد استراتژیک بود، بلکه پاسخی به وظیفه‌ای انسانی در برابر جنایاتی بود که سکوت در برابر آنها توجیه‌ناپذیر به نظر می‌رسید. ایران در این جنگ نه‌تنها در کنار ارتش سوریه، بلکه در کنار مردم این کشور ایستاد و با تقویت نیروهای مردمی و مشاوره‌های استراتژیک، بخشی از بار این دفاع سنگین را بر دوش گرفت. مثال‌های ملموس از تاثیر این حضور بسیارند. آزادسازی شهر تاریخی تدمر از چنگال داعش، حفظ دمشق به‌عنوان قلب فرهنگی و سیاسی سوریه و جلوگیری از سقوط شهرهایی همچون حلب به‌عنوان خط اتصال مقاومت، همه بخشی از دستاوردهایی بود که بدون حمایت ایران ممکن نبود. این ایستادگی به جهان نشان داد که اتحاد منطقه‌ای با محوریت منافع مشترک می‌تواند در برابر نیروهای بی‌رحم و تاریک، چتری از امید ایجاد کند؛ چیزی که برای تمدن‌سازی از همه‌چیز مهم‌تر است. همان چیزی که رهبر انقلاب چند ماه پیش به آن تصریح کردند که با وجود حدود دو میلیارد مسلمان هنوز آن تشکیلات منسجم بین ملت‌های مسلمان تشکیل نشده است. 

ائتلافی برای آینده‌ای روشن
حضور ایران در سوریه، اگرچه با انتقادات و تحلیل‌های متفاوتی روبه‌رو شد اما از زاویه‌ای اخلاقی و انسانی، نمادی بود از مسئولیت‌پذیری در برابر تهدیدهای مشترک. این حضور، پاسخی به ندای کمک یک ملت بود که در برابر خشونتی سازمان‌یافته قرار گرفته بود.درسی که از این ماجرا می‌توان گرفت، اهمیت اتحاد، همبستگی و تقویت ارزش‌های مشترک در برابر تهدیدهای جهانی است. در دنیایی که تروریسم و خشونت به مرزها پایبند نیستند، همکاری منطقه‌ای و جهانی، تنها راه محافظت از صلح و امنیت است.
 پیام پایانی این یادداشت روشن است، گاهی اوقات، ایستادن در برابر تاریکی، تنها وظیفه‌ای برای امروز نیست، بلکه سرمایه‌گذاری برای آینده‌ای است که در آن، مرزهای هویت و تمدن انسانی حفظ شوند. حضور ایران در سوریه، فارغ از تفسیرهای سیاسی، نشان داد که در مواقع بحران، سکوت نه‌تنها همراهی با ظلم، بلکه خیانتی به بشریت است.