آگاه: در کنسرت شنبه‌شب، آثار «کامارینسکایا» و «والس فانتزی» از میخائیل گلینکا آهنگساز روس، «نوکتورن» و «واریاسیون‌های روکوکو» برای ویلنسل و ارکستر از از پیتر ایلیچ چایکوفسکی، «سمفونی شماره ۴۰» اثر ولفگانگ آمادئوس موتزارت آهنگساز اتریشی و «مرثیه» برای ویلنسل اثر بهزاد عبدی اجرا شد.
رپرتوار اجرایی که انجام شد متنوع بود، یکی از نقاط عطف اجرایی آن، اثر موتزارت بود؛ چراکه تا پیش از اجرای این قطعه گویی سالن هنوز به ثبات نرسیده باشد و همچنان شاهد ورود و خروج مخاطبان به سالن و البته کوبیده شدن درها به هم بودیم اما هنگام اجرای این قطعه که خود یکی‌از شنیدنی‌ترین آثار موتزارت است تقریبا همگان با دقت خاصی محو شنیدن این شاهکار موسیقی بودند، به‌گونه‌ای که حتی تقریبا صدای فلاش دوربین عکاسان هم به گوش نمی‌رسید.باوجوداین، یکی دیگر از مشکلات این کنسرت، همان مسئله همیشگی دست زدن بین موومان‌ها بود، به گونه‌ای که در زمان اجرای والس فانتزی، باوجود کوتاه بودن توقف بین موومان‌ها صدای تشویق به گوش می‌رسید ولی نیمه‌کاره رها می‌شد!
یکی دیگر از نکات جالب این کنسرت، همراهی دیمیتری گاننکو در سه قطعه با ارکستر به‌عنوان سولیست ویلنسل بود که البته اجرایی تمیز و مسلط را از خود به نمایش گذاشت. اما مهم‌ترین عامل صدادهی خوب یک ارکستر، رهبر ارکستر است؛ به‌گونه‌ای که اگر رهبر توانایی کافی را داشته باشد حتی طی یک یا دو جلسه هم می‌تواند یه گونه‌ای با نوازندگان تمرین کند که نتیجه کار قابل‌قبول باشد! مصداق همین امر اجرای کنسرت شامگاه گذشته ارکستر سمفونیک تهران و ارکستر مجلسی نوین سازمان فیلارمونیک سنت‌پترزبورگ است.
درحقیقت تیم روسی، روز جمعه به تهران رسید، طی دو نوبت در همان روز برگزاری کنسرت با ارکسترسمفونیک تهران تمرین کرد و در نهایت اجرایی قابل‌قبول را به نمایش گذاشت.اما شاید این سوال ایجاد شود که مگر می‌شود دو گروهی که تابه‌حال با هم کار نکرده‌اند، به همین راحتی بتوانند آثار بزرگانی همچون موتزارت و چایکوفسکی را بنوازند؟ که در پاسخ باید گفت بله؛ چراکه این رهبر ارکستر است که نتیجه کار را تعیین می‌کند. 
اگر رهبر ارکستر رپرتوارهای زیادی بداند و بر کار خود مسلط باشد، همچنین نوازندگان هم در سطح قابل‌قبولی باشند، حتی با دو جلسه تمرین هم می‌توان نتیجه‌ای قابل‌قبول ارائه داد.