آگاه: سال ۸۸ با صحبت‌های جنجالی و حاشیه‌ساز محمود احمدی‌نژاد در مناظره‌های انتخاباتی، فاصله‌ای با جریان اصولگرا و جامعه روحانیت مبارز گرفت و بیشتر به نیروهای میانه‌رو و اعتدالی همچون هاشمی‌رفسنجانی، سیدحسن خمینی و حسن روحانی نزدیک شد، هر از گاهی هم در گعده‌های اصلاحاتی‌ها شرکت می‌کرد. آخرین بار به منزل شهردار اسبق تهران رفت. شهریورماه نشستی در منزل غلامحسین‌کرباسچی با حضور چهره‌های شاخص اصلاح‌طلب از جمله رییس دولت اصلاحات و مهدی کروبی برگزار شد. آن‌طور که کانال خبری هم‌میهن (رسانه منتسب به کرباسچی) گزارش داد: ناطق ترجیح داد سکوت اختیار کند و اظهارنظری درباره وضعیت کشور نداشته باشد.
در آن دیدار، مهدی کروبی بار دیگر همان ادعاهای گذشته‌اش درباره انتخابات ۱۳۸۸ را پیش کشید و انتظار می‌رفت ناطق‌نوری با صراحت موضع‌گیری و یادآوری کند: خطاهای سیاسی کروبی و میرحسین موسوی باعث شد که کشور هشت ماه با بحران مواجه شود، در صورتی که با مشارکت بالا و گسترده مردم در دهمین دوره ریاست جمهوری می‌توانستیم باردیگر قدرت خود را به رخ دشمن بکشیم و معادله به نفع ما رقم می‌خورد؛ سکوت در چنین موقعیت‌هایی توسط کسانی که سال‌ها مسئولیت‌های سنگین عهده‌دار بوده‌اند، فقط به نفع یک گروه خاص رادیکال‌های اصلاح‌طلب تمام می‌شود.
این سکوت ادامه داشت تا او در مهرماه با یک رسانه گفت‌وگو کرد. شیخ نور درباره علت روزه سکوتی که در عرصه سیاسی کشور گرفته، گفته بود: «سکوتی در کار نیست؛ من سکوت نکرده‌ام. دفتر کارم، هر روز محل دیدار با گروه‌ها و شخصیت‌های مختلف است؛ از جناح‌ها و گرایش‌های گوناگون. در این دیدارها گفت‌وگو می‌کنیم، بحث می‌شود و من دیدگاه‌هایم را بیان می‌کنم. به نظر من این سکوت نیست. فقط کمتر مصاحبه می‌کنم یا کمتر در سخنرانی‌های رسمی شرکت دارم. طبیعی است که گاهی دیدگاه‌هایی دارم که بیان‌شان ممکن است به ایجاد سوءتفاهم یا تنش منجر شود. در شرایطی که در فضای سیاسی کشور ضوابط و قواعد روشنی برای گفت‌وگوهای انتقادی وجود ندارد، چنین سخنانی می‌تواند موجب اختلاف و درگیری میان گروه‌ها شود. من از این تنش‌ها خوشم نمی‌آید و موافق نیستم. چراکه این درگیری‌ها و بگومگوهای داخلی معمولا بهانه‌ای برای سوءاستفاده رسانه‌های معاند و دیگران می‌شود.»
او از یک‌سو براین باور بود که نباید با صحبت‌ها، حاشیه ایجاد کرد و از سوی دیگر در همان مصاحبه‌ای که انجام داد، موضعی گرفت که از قضا حاشیه‌ساز شد. آنجایی که رییس پیشین مجلس، تسخیر لانه جاسوسی که از سوی «امامِ امت» انقلاب دوم نامیده شد را یک اشتباه خواند. به سرعت حسین شریعتمداری، مدیرمسئول روزنامه کیهان واکنش نشان داد و در یادداشتی با عنوان «آقای ناطق‌نوری از شما بعید بود!» خطاب به او نوشت: «اسناد لانه جاسوسی که کارکنان سفارت آمریکا با عجله سعی در امحای آن داشتند ولی بخش اعظم آن با تلاش پیگیر و شبانه‌روزی دانشجویان تسخیرکننده بازسازی شده و در ده‌ها جلد کتاب چند صد صفحه‌ای چاپ شده است به وضوح نشان می‌دهد که سفارت آمریکا در ایران، به مرکز و ستاد عملیات جاسوسی، تروریستی و برنامه‌ریزی برای کودتا علیه جمهوری نوپای اسلامی ایران تبدیل شده بود. بعید است که جناب ناطق‌نوری با توجه به مسئولیت‌های بلندپایه‌ای که در نظام داشته‌اند، از این واقعیت بی‌خبر باشند!»
نقدی جدی که به اظهارات ناطق وارد می‌شد آن بود: چرا برخلاف آنچه تاکید داشت عمل کرد و هم‌صدا با چهره‌های رادیکالی همانند مصطفی تاج‌زاده یا ابراهیم اصغرزاده در قبال تسخیر لانه جاسوسی توسط دانشجویان خط امام و رهبری در اوایل انقلاب شد. هرچند نقدها صریح بیان می‌شد اما ناطق هیچ عکس‌العملی نشان نداد و از کنار آنها عبور کرد تا اینکه روز دوشنبه  ۲۸ مهرماه در حاشیه مراسم ترحیم سردار علیرضا افشار از فرماندهان سابق نیروهای مسلح باز موضع‌گیری کرد. این بار درباره طرح پیشنهاد آتش‌بس از سوی رژیم صهیونیستی سخن گفت و با بیان اینکه اگر در دفاع ۱۲روزه عزتی ایجاد شده، معلول چند عامل است که مهم‌ترین آنها آمادگی بالای ایران در حوزه دفاع موشکی بود، گفت: دشمنان هرگز تصور نمی‌کردند که توان موشکی ایران به چه میزان است و این سطح از توان دفاعی برای دشمنان هنوز هم باورکردنی نیست. دشمنان گمان می‌کردند با یکی، دو حمله کار تمام می‌شود اما متوجه شدند که این قدرت ریشه دارد و دیگران نیز حساب کار دست‌شان آمد.
اظهارات جدید ناطق‌نوری نشان می‌دهد، وی دیگر تمایلی برای سکوت یا انفعال در سپهر سیاست ایران ندارد، چه بسا می‌توانست به راحتی از کنار خبرنگاران بگذرد و «هیچ» نگوید اما صریح حرفش را می‌زند، حال عده‌ای استقبال کنند یا جماعتی نسبت به آن واکنش نشان دهند. هرچه هست، ناطق سالیان سال است، در جرگه سیاسی سال ۷۶ یا در دوره‌ای که ریاست مجلس را عهده دار بود، نمی‌گنجد و ترجیح می‌دهد با اعتدالی‌ها و خاتمیِ اصلاحات هم‌فکری کند. حال آیا او و سایر چهره‌های صاحب‌نام، ائتلاف سیاسی در انتخابات پیش رو و سایر انتخابات‌ را کارگردانی می‌کنند یا همچنان در پشت صحنه قرار می‌گیرند و به دیدارها و خوش و بش‌های صمیمی‌شان بسنده می‌کنند؟