زهرا بذرافکن - خبرنگار سرویس فرهنگی: در خلاصه رسمی این فیلم آمده که یک سال نپتون معادل ۱۶۵ سال زمینه! یعنی یک بچه یک ساله توی نپتون یک پیر ۱۶۵ ساله روی زمینه!

معرفی و بررسی فیلم:

این فیلم درباره زندگی یک زوج است که بعد از بچه‌دار شدن فاصله زیادی میانشان افتاده و حالا بی توجهیشان دامن‌گیر فرزندشان شده است.

کارگردانی این فیلم را «محمدابراهیم غفاریان»، از هنرمندان جوان شهر مشهد برعهده دارد که اولین تجربه کارگردانی‌اش را پشت سر می‌گذارد. تهیه‌کننده نیز سیاوش امین‌پور است و نویسندگی فیلم را مرجان ساداتی انجام داده است.

گروه بازیگران این فیلم از این قرار است: آرمین رحیمیان که با بازی در فیلم «شبی که ماه کامل شد» و در نقش عبدالمالک ریگی به شهرت رسید. بهدخت ولیان، امین میری، رها خدایاری، آیدا ماهینی، ندا عقیقی و با حضور مسعود کرامتی و بهناز جعفری به همراه بازیگران کودک: امیررضا جوکار، ماهک حقیقی، آرتین تیموری و همچنین با معرفی بهداد بلیغ و شهلا اکبری.

دیگر عوامل فیلم عبارتند از: مدیر فیلمبرداری: داوود محمدی، تدوین: حمید نجفی‌راد، طراحی و ترکیب صدا: بهروز شهامت، موسیقی: کارن همایونفر، مدیر صدابرداری: منصور شهبازی، طراح چهره‌پردازی: محمود دهقانی، طراح صحنه: ملودی اسماعیلی، طراح لباس: زهرا صمدی، دستیار کارگردان: سیدعلی قاسمی، برنامه‌ریز: غزل معصومی، منشی صحنه: رؤیا بابابیگی، مربی بازیگری کودک: بهار داورزنی، دستیار اول فیلمبردار: هومن خلیلی، عکاس: اردلان آزرمی، تصویربردار پشت صحنه: پویا حقیقی، جلوه‌های ویژه بصری: تهمینه اذکاری، طراح تیتراژ: حامد بارئی طبری، طراح لوگو: عرفان بهکار، مشاور پروژه: نیما اقلیما، مدیر اجرایی پروژه: وحید ظریف، مدیر تدارکات: مهرداد خانی، جانشین تهیه‌کننده و مدیر تولید: حسین رامه.

نقد مضمونی:

همانطور که از اسمش پیداست اشاره به سیاره نپتون و دوری آن از زمین دارد و در واقع می‌خواهد از دوری انسان‌ها از هم در روابط خانوادگی بگوید. مسئله‌اش معضل ارتباط و ادراک انسانی و غفلت از آن است.

نقد فنی- تکنیکی:

قصه ترسیم شده اغراق و غلو دارد، شخصیت‌ها حیران و مبهم هستند و به نوعی بی توجهی بین‌شان و پسرشان وجود دارد که انگار تعمدا کارگردان خواسته مسئله‌اش را خیلی رو نمایان کند. موسیقی بی‌نظیر است و فراتر از فیلم نمود دارد. بازی‌ها تقریبا خوب است ولی برخی کاراکترها درست جانمایی نشده‌اند و انگار وارد قصه شده و ناپخته کنار می‌روند.

 گفت‌وگو با یکی از عوامل فیلم:

کارگردان فیلم، محمدابراهیم غفاریان در ادامه درباره بی جواب ماندن مسئله فیلم بیان کرد: ما تصمیم گرفتیم در مورد یک معضل فیلم بسازیم و این فیلم‌ به ما تلنگر می‌زند تا چیزهایی در روزمره که به آن‌ها توجه نمی‌کنیم را ببینم.

نویسنده با اشاره به نکاتی از فیلمنامه ذکر کرد: ما با خانواده‌هایی روبه‌رو می‌شویم که معضل‌هایی دارند. در «نپتون» مسئله نقد زن یا مرد وجود ندارد؛ بلکه به ما نشان می‌دهد که بسیاری از خانواده‌ها در دنیای کنونی، شبیه به این خانواده زندگی می‌کنند و فرزند آن‌ها شرایطی همچون کودک قصه دارند. مادر این بچه، به دنبال پیدا کردن استقلال خود است؛ اما مسیر اشتباهی می‌رود و ما قرار نبود مادر را مقصر بدانیم.

کارگردان فیلم اضافه کرد: افسانه و بابک زن و شوهر داستان هستند. ما به آن‌ دو حق می‌دهیم به فکر خودشان باشند؛ اما همان‌قدر هم به آن‌ها نمی‌توانیم حق بدهیم که صاحب بچه‌ای شوند و او را نادیده بگیرند. همچنین این فیلم برای بچه‌ها ساخته نشده و برای بزرگترهاست.

غفاریان ادامه داد: ما در مرحله تولید تشخیص دادیم که این قصه می‌تواند سوژه فیلم سینمایی باشد و در نتیجه آن را ساختیم. این را هم بگویم که «نپتون» شباهتی به فیلم «اتاق تاریک» ندارد. وی در پایان تاکید کرد: دغدغه من افرادی است که خصلت‌های بچگانه دارند و بچه‌دار می‌شوند. در این فیلم هم به این مسئله پرداختیم.

گفت‌وگو با یک منتقد:

سایه احسانی: فیلم افتتاحیه خوبی دارد اما در ادامه درگیر ریتمی کند و ملال‌آور می‌شود. از آن گذشته، آنچه به عنوان مضمون اصلی ارائه می‌کند از هیچ میزان تازگی برخوردار نیست. یک مضمون کهنه و از دهان افتاده که سال‌ها است از تاریخ انقضای آن گذشته و با یک کلیپ اینستاگرامی کوتاه هم می‌توان آن را فهماند.

به علاوه، قصه هیچ کشش داستانی ندارد و از همان ابتدا قابل پیش‌بینی است. شخصیت‌پردازی‌ها ناقص و در حدی است که فقط بتوان خط داستان را گرفت (توضیح بیشتر به علت لو نرفتن قصه قابل گفتن نیست). پایان‌بندی فیلم نیز حرف تازه‌ای ندارد. در نهایت، شاید این فیلم اگر ۲۰ سال پیش ساخته می‌شد خیلی بیش از این مورد توجه قرار می‌گرفت.

فیلم کجای دغدغه زندگی مردم قرار دارد:

«نپتون» حرفش فقدان ارتباط درست بین انسان‌هاست و این فقدان می‌توان مشکلات و بحران‌های متعدد اجتماعی حتی پدیدار کند که روی مناسبات شغلی و زندگی در همه ابعاد اثر سو بگذارد. از این رو هدفش پیداختن به این فقدان و تبعات آن برای مردم است که می‌تواند این مسئله را با نگاهی نسبتا سالم به منصه ظهور برای افکار عمومی بگذارد. 

نسبت فیلم با گفتمان و فجر انقلاب اسلامی:

نسبت مستقیم، عمیق و چندانی با گفتمان فجر انقلاب اسلامی ندارد، مکر در حد همین توجه به روابط سالم خانوادگی و ترمیم آن برای داشتن یک خانواده و جامعه مستحکم و مقتدر

ارزیابی و نتیجه‌گیری:

خیلی کوتاه می‌توان توضیح داد، فیلم چیز تازه‌ای برای گفتن ندارد و دیدن یا ندیدنش چیزی را به کسی اضافه یا از او کم نمی‌کند.