آگاه: طی سال‌های اخیر، شاهد چندین موج مهاجرت پرستاران از کشور یا تغییر شغل آنها بوده‌ایم. مشکلات شغلی پرستاران تا حدی طاقت‌فرسا شده که این روزها مدام خبر استعفای دسته‌جمعی آنها از مراکز درمانی را می‌خوانیم و می‌شنویم. پرستاری، یکی از مهم‌ترین مشاغل است که مستقیما با سلامت و جان مردم سروکار دارد، اما مشکلات شغلی و معیشتی این گروه که هر سال تنها وعده بهبود آن ازسوی مسئولان داده می‌شود، طاقت پرستاران را بریده است.

ساعت‌های کاری زیاد، حجم سنگین کار، شیفت‌ها و اضافه‌کاری‌های اجباری و با دستمزد اندک، فرسایشی بودن این شغل، اجرا نشدن قوانین اصلاح حقوق و مزایا، تاخیرهای همیشگی در پرداخت معوقه‌ها، کارانه‌های زیر یک‌میلیون تومان و حقوق‌های ناچیز ۱۲ تا ۱۴میلیون تومانی موجب شده که بسیاری از پرستاران با وجود علاقه به حرفه‌شان و با اینکه در این زمینه تحصیلات و دانش دارند، عطای این شغل را به لقایش ببخشند. اما این قشر چه می‌خواهند؟ چه کسی قرار است مشکلات آنان را برطرف کند؟ مسلما جواب این سوالات بسیار ساده است. تعدادی از پرستاران در گفت‌وگویی که با خبرنگار آگاه داشتن خواستار یک زندگی و حقوق متناسب هستند. حقوق یک پرستار حتی برای گذران زندگی یک هفته آنان کافی نیست. مسلما مسئولان باید جای وعده دادند، فکری برای این سرمایه انسانی کنند.