آگاه: خردادماه اتفاقات مهم و حساسی در سپهر انقلاب اسلامی شکل گرفته است، به همین جهت اگر خردادماه «سیاستِ ایران» نامیده شود، گزافه نگفته‌ایم. از دوم و سوم خرداد آغاز و به چهاردهم و پانزدهم خرداد ختم می‌شود، ضمن آنکه انتخابات ریاست‌جمهوری هم همواره در این ماه برگزار می‌شود؛ مجلس شورای اسلامی نیز به‌عنوان نهاد قانون‌گذاری کشور که دو رکن قانون‌گذاری و نظارت را برعهده دارد، هر چهار سال در ۷خرداد ساکنان جدید خود را می‌شناسد و امسال پس از برگزاری انتخابات دوازدهمین دوره مجلس مراسم افتتاحیه آن با حضور مسئولان کشوری و لشکری و با صدور پیام از سوی مقام معظم رهبری تشکیل می‌شود.
از آنجا که مجلس یازدهم به‌زودی به فعالیت خود پایان می‌دهد؛ بر آن شدیم به تفاوت‌های مجلس فعلی با مجلس دوازدهم بپردازیم.
۱- انتخابات مجلس یازدهم درحالی سال۹۸ و پس از شهادت حاج قاسم کلید خورد که اصلاح‌طلبان در میدان رقابت ظاهر نشدند و ازسوی اصول‌گرایان، شورای ائتلاف وارد صحنه شد و توانست اکثر کرسی‌های پارلمان در تهران و سایر شهرستان‌ها را از آن خود کند. منتخبان بعد از حضور در هرم سبز بهارستان فراکسیون واحد تحت نام نیروهای انقلاب را تشکیل دادند و در مقابل هم فقط یک فراکسیون به نام مستقلین اعلام موجودیت کرده بود، بنابراین کار برای اکثریت سهل و آسان بود.
۲- همین همسویی و یکپارچگی نیروهای انقلاب منجر شد که رقیب جدی و سرختی برای منتخب اول مردم تهران در مجلس یازدهم پیدا نشود و قالیباف بتواند به‌راحتی بر کرسی ریاست پارلمان تکیه بزند. در دوره مجلس یازدهم، فریدون عباسی دوانی و مصطفی میرسلیم حاضر به کاندیداتوری برای ریاست مجلس شدند، اما درنهایت با آرای بسیار کم صندلی را به «قالیبافِ نواصول‌گرا» واگذار کردند. به عبارت دیگر می‌توان در این بخش نتیجه‌گیری کرد که ائتلافی‌ها در مجلس یازدهم با رقیب سرسخت روبه‌رو نبودند و با هماهنگی می‌توانستند برنامه‌های خود را در قوه مقننه دنبال و پیگیری کنند.
و اما در تبیین آرایش سیاسی مجلس جدید باید به دو نکته اشاره کرد:
نکته نخست آنکه، هرچند تعدادی از منتخبان مجلس دوازدهم می‌گویند شانس «محمدباقر قالیباف» برای حضور دوباره او بر صندلی ریاست مجلس از سایر گزینه‌ها بیشتر است و حتی روز گذشته یک رسانه به نقل از منتخبان ملت که نخواستند نام آنها اعلام شود، خبر داد «علی نیکزاد» که از وی هم به‌عنوان یگ گزینه برای ریاست مجلس نام برده می‌شود، تمایلی برای رقابت با رییس سابقش ندارد و تمایل دارد همچنان بر کرسی نایب‌رییسی جلوس کند، اما بااین‌حال نمی‌توان از سایر گزینه‌های دیگر عبور کرد. قالیباف برخلاف دوره یازدهم در دوره دوازدهم باید خود را آماده رقابت با افرادی همچون منوچهر متکی، مجتبی ذوالنوری کند؛ ائتلاف امنا هم احتمالا برای ریاست، گزینه دارد اما هنوز از گزینه خود رونمایی نکرده است و اگر کاندیداهای ریاست در قالب ۱+۲ تعریف شوند ـ یعنی، رییس فعلی با متکی و ذوالنوری ـ رقابت کند پیش‌بینی می‌شود که امنا از مجتبی ذوالنوری حمایت کند، البته این تحلیل نگارنده است و خبر تلقی نمی‌شود.
دومین تفاوت مجلس یازدهم با دوره جدید به حضور و نقش‌آفرینی سلایق مختلف سیاسی برمی‌گردد. برخلاف دوره یازدهم، اصلاح‌طلبان، اعتدال‌گرایان و مستقلین صاحب کرسی شده‌اند و می‌خواهند فراکسیون واحد و منسجم خود را تشکیل دهند. اصلاحاتی‌هایی که صحنه‌گردان انتخابات بودند، در همان مقطع، هدف اصلی خود را تشکیل یک فراکسیون اقلیت و درعین‌حال منسجم می‌دانستند، براین اساس اکنون که سوت پایان انتخابات به صدا درآمده می‌گویند با دست پُر می‌خواهند وارد مجلس آینده شوند و نیروهای آنها نزدیک به ۱۰۰ است. از این جهت ما برخلاف دوره یازدهم حداقل با دو فراکسیون قوی به نام اکثریت و اقلیت مواجه خواهیم شد. عوامل ذکرشده حاکی از آن است که مجلس یازدهم در دوره جدید تَکرار نشد و ما با مجلس چندصدایی مواجه هستیم؛ مجلسی که در آن صدای‌های مختلف ـ صدای ملت ـ شنیده می‌شود.