آگاه: آرزوی محال برای پایتخت
دوچرخه سواری نه به عنوان یک تفریح، بلکه به عنوان یک مد حمل و نقلی در شهرهای سنتی ایران مانند یزد، اصفهان و تبریز روزگار پرفروغی داشتند اما با ترویج فرهنگ خودروسواری، شهرها از رویکرد انسان محور به سمت خودرومحور حرکت کردند. این آفت موجب شد در شهرهای یاد شده و دیگر شهرهای کشور که روزگاری رکاب زدن رواج داشت دیگر کسی جرات نکند میان خودروها و در خیابان‌های شلوغ دوچرخه سوار شود.
در چنین شرایطی از حدود ۲۰ سال قبل مدیران شهری تهران با انواع سلایق سیاسی تلاش کردند تا دوچرخه سواری در شهر را رواج دهند اما هر بار این امر با شکست مواجه شده و البته کسی از این تجربیات درس نگرفته است. روزگاری قرار بود در تهران حدود ۶۵۰ کیلومتر مسیر دوچرخه سواری ساخته شود. غافل از اینکه شبکه بزرگراهی پایتخت از یکسو و موقعیت جغرافیایی آن با شیب تند بین شمال و جنوب شهر هرگز اجازه چنین کاری را نخواهد داد. روزگاری نیز مسیرهای کوتاه دوچرخه را ساختند که البته بیشتر مورد استفاده موتورسواران قرار گرفت. شهردار دیگری هم بود که سه شنبه‌ها دوچرخه سواری می‌کرد اما این تلاش برای فرهنگ‌سازی مورد توجه جامعه قرار نگرفت.
این در حالی است که هنوز در کشورهای دنیا دوچرخه سواری وسیله محبوب برای سفرهای ارزان قیمت، سالم و ایمن درون شهری است.
بین ۲۰۰۰ تا ۱۰۰۰۰ نفر از کشورهای نظرسنجی (از سنین ۱۸ تا ۶۴) در این مطالعه آماری شرکت کردند
نمودار
هلند: ۵۳ درصد
لهستان: ۳۶ درصد
آلمان: ۳۴ درصد
هند: ۳۴درصد
برزیل: ۳۴ درصد
سوئد: ۳۰ درصد
چین: ۲۶ درصد
فرانسه: ۲۰ درصد
آمریکا: ۱۶درصد
کره جنوبی: ۱۲درصد
منبع: Statista
ترجمه: لیلی معرفی