آگاه: اوایل سال ۱۴۰۱ محمدرضا وطن‌دوست، تهیه‌کننده و کارگردان سینما به اتهام آزار و اذیت جنسی در خانه ویلایی‌اش بازداشت شد. فریبا مربی همدست این کارگردان نیز بازداشت شد. دو متهم به‌دلیل شرایط خاصی که وجود داشت، غیرعلنی محاکمه شدند و قضات دادگاه این کارگردان را به اعدام و همدستش را به حبس محکوم کردند که پس از اعتراض، قضات دیوان حکم اعدام کارگردان را شکستند. پس از انجام تحقیقات تکمیلی و محاکمه مجدد، کارگردان متجاوز که با همدستی یک زن، چهار دختر دانش‌آموز را آزار داده بود برای دومین‌بار ازسوی قضات دادگاه کیفری یک استان تهران به اعدام و همدست او هم به ۲۰سال حبس محکوم شد.
اما بروز اتفاقات این‌چنینی این شائبه را به وجود آورده که فساد اخلاقی در سینمای ایران رو به افزایش است. این امر نامبارک در دو دهه نخست بعد از پیروزی انقلاب اسلامی به مراتب کمتر بود چون نظارت فرامتنی در سینما توسط مدیران بیشتر بود. این در حالی است که در شرایط کاری فعلی در عرصه سینما، آن هم با حضور کارگردانانی چون محمدرضا وطن‌دوست که از علاقه دختران جوان به سینما سوءاستفاده می‌کنند، موجب القای گستردگی فساد در عرصه فرهنگ و هنر می‌شود. این مسئله درست در نقطه مقابل اخلاق‌مداری سینمای ایران که در جهان شهره شده است، قرار دارد.
باوجوداین در سال۱۴۰۱ بود که محمد خزاعی، رییس سازمان سینمایی در نخستین جلسه شورای معاونان و مدیران سازمان سینمایی، با تاکید بر شاخصه حفظ نجابت و رویکرد اخلاق‌گرایانه، به‌عنوان یکی از خطوط قرمز و تمایزات سینمای ایران، «شورای اخلاق حرفه‌ای سینما» را تشکیل داد. نظر به فعالیت این شورا و باتوجه به اینکه سیاستگذاری، مدیریت و فضای تولید و... این شورا براساس رعایت خطوط قرمز تدوین شده است نباید با چنین خروجی‌ها و فسادهایی مواجه شویم، چراکه باید ساحت اخلاقی و حیای سینمای ایران حفظ شده و دچار خدشه و آسیب نشود. بی‌شک، نقش و جایگاه زنان سینماگر در زمینه‌های مختلف اعم از دانشگاه، تربیت نیروی انسانی، و تاثیرگذاری آنها در تهیه و تولید فیلم‌های جریان‌ساز، موفقیت‌ها و افتخارآفرینی‌های داخلی و بین‌المللی به‌هیچ‌وجه قابل انکار نیست؛ بنابراین باید نظارت‌هایی مناسب در این عرصه وجود داشته باشد تا شرایط امنی برای فعالیت قشر جوانان علاقه‌مند به‌ویژه بانوان فراهم شود و برای جلوگیری از بروز برخی رفتارهای غیراخلاقی در مراکز و دفاتر سینمایی اتفاقی موثر رخ دهد.