آگاه: این در حالی است که سال گذشته مرکز آمار ایران در گزارشی اعلام کرد ۹۳۰هزار نفر از دانش‌آموزان ایران از تحصیل بازمانده‌اند؛ آماری که در نوع خود تکان‌دهنده به حساب می‌آید. در آماری دیگر که به نقل از وزارت آموزش‌وپرورش منتشر شده از عدم ثبت‌نام ۷۹۰هزار دانش‌آموزش برای سال تحصیلی جاری خبر داده شده است. 
هر چند مدرسه نرفتن دانش‌آموزان را یک آسیب اجتماعی دسته‌بندی می‌کنند اما رابطه مستقیمی میان ترک تحصیل و بحران‌های اقتصادی وجود دارد. به‌نحوی‌که بخش مهمی از کارشناسان معتقدند میان چند صدهزار دانش‌آموز بازمانده از تحصیل و فقیر بودن بیش از ۳۰درصد مردم ایران یک رابطه مستقیم و تعیین‌کننده وجود دارد.
متاسفانه هزینه‌های درس خواندن بسیار بالا رفته و فقط به خرید دفتر و کتاب خلاصه نمی‌شود. اصلا اسم درس خواندن که به می‌آیند والدین دل‌آشوب می‌شوند. نمی‌دانند فرزندانشان را در کدام مدرسه ثبت‌نام کنند و عاقبت یک سال تحصیلی چه می‌شود. برخی از والدین هیچ اعتماد به سیستم آموزش‌وپرورش ندارند و از همان ابتدا فرزندانشان را جایی فرستاده‌اند تا کار بیاموزد. بعضی هم که منت پولشان را می‌کشند و با پرداخت هزینه‌های میلیونی به قولی، رفاه آموزشی و سبک‌های جدید تحصیلی را برای فرزندشان می‌خرند. تبعیض در نظام آموزشی به همین‌جا ختم نمی‌شود. کار به جایی رسیده است که والدین توان خرید لوازم‌التحریر را ندارند و فشار ناشی از این موضوع باعث خودکشی‌کردن نوجوانی دانش‌آموز در خوزستان می‌شود. بگذریم از لوازم‌التحریر لاکچری و گران‌قیمت که در فروشگاه و مراکز خرید بسیار راحت توسط برخی خریداری می‌شود. 
از طرف افت تحصیلی بسیاری از دانش‌آموزان باعث شده تا برخی مدارس از ثبت‌نام دانش‌آموزان خودداری کنند. این مسئله چنان گسترده است که رسانه‌های پیشنهاد داده‌اند تا دادستانی به این مسئله ورود پیدا کند. خلاصه آشفته‌بازار در سیستم آموزش‌وپرورش همچنان ادامه دارد و باید به این فکر کرد و راه چاره‌ای را عملی کرد که چه کسی مسئول است؟