آگاه: «لیندسی گراهام» سناتور ارشد جمهوری‌خواه ایالات‌متحده از کارولینای جنوبی و از حامیان مشهور رژیم صهیونیستی ضمن طرح ادعاهای مضحک درباره ایران، خواستار حمله به تاسیسات اتمی ایران یا تبدیل ایران به لیبی از طریق مذاکره (جمع‌آوری کل تاسیسات هسته‌ای و سوخت اتمی و خارج کردن از ایران) شد و درعین‌حال ادعا کرده شانسی برای مذاکره نیست و عملا خواستار حمله شد.
همزمان با این سناتور آمریکایی، «یوآف کیش» از وزرای کابینه رژیم صهیونیستی نیز گفته که به‌دنبال اجرای مدل لیبی برای ایران هستیم! پیش‌تر سفیر اسراییل در آمریکا نیز مدعی شده بود که تنها مدل لیبی برای توقف برنامه هسته‌ای ایران کارساز است. اما وقتی غربی‌ها از مدل لیبی سخن می‌گویند منظورشان مشخصا سه گام است که عبارت است از: تعطیلی برنامه هسته‌ای، خلع تسلیحات نظامی، بهانه حقوق بشری برای قراردادن لیبی ذیل بند۷ منشور سازمان ملل و حمله نظامی به آن!
لیبیزاسیون ایران، توهمی است که آمریکایی‌ها و صهیونیست‌ها در آن فرورفته‌اند. آنها صریحا اعلام می‌کنند که برنامه هسته‌ای ایران باید تعطیل شود وگرنه تاسیسات اتمی ایران منهدم خواهد شد! البته این تهدید صهیونیست‌ها و آمریکایی‌ها چیزی جز لاف‌زنی نیست و آنها خود بهتر از هر موجود دیگر می‌دانند که حمله به تاسیسات اتمی ایران چه عواقبی را برای واشنگتن و تل‌آویو خواهد داشت؛ این غلط چنانچه از آمریکایی‌ها یا صهیونیست‌ها سر بزند، معادلاتی در منطقه و حتی فرامنطقه پیش می‌آید که در محاسبات هیچ‌کس نمی‌گنجد.
مدل لیبی چیست؟
اما در لیبی چه گذشت که اکنون به یک عبرت و مثال تاریخی تبدیل شده است. در دهه‌های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰، «معمر قذافی» رهبر وقت لیبی با توسعه برنامه‌های هسته‌ای، شیمیایی و موشکی، تلاش کرد این کشور را به یک قدرت مستقل تبدیل کند.حمایت آمریکا از گروه‌های مسلح و مداخلات سیاسی در این کشور باعث شد که قذافی به دشمن شماره یک غرب تبدیل شود. در دهه۱۹۹۰، پس از تحریم‌های گسترده و انزوای بین‌المللی، لیبی تحت فشار شدید قرار گرفت و به‌تدریج به‌سمت مذاکره با غرب حرکت کرد.
قذافی در سال۲۰۰۳ تصمیم به تغییر سیاست‌های لیبی گرفت و به کاهش برنامه‌های تسلیحاتی به ویژه‌برنامه هسته‌ای خود تن داد. این تصمیم برای غرب به‌خصوص آمریکا یک پیروزی بزرگ به‌شمار می‌رفت. این توافق به‌عنوان یک تغییر بزرگ در سیاست‌های لیبی و پایان دوران خصومت‌های غرب علیه قذافی و حکومتش قلمداد شد. برای آمریکا، این اقدام به‌طور موقت نشان از پایان تهدیدات هسته‌ای و تسلیحاتی ازسوی لیبی داشت و باعث شد این کشور از تحریم‌ها علیه لیبی بکاهد. در نتیجه این توافق، قذافی تصور می‌کرد که دیگر تهدیدی ازسوی غرب وجود نخواهد داشت و به‌ویژه پس از همکاری با آمریکا، زمینه برای بازگشت لیبی به جامعه بین‌الملل و حتی توسعه اقتصادی فراهم می‌شود. آمریکا پس از این تصمیم، اعلام کرد که برای لیبی تحریم‌های اقتصادی را رفع می‌کند و به‌تدریج روابط تجاری و دیپلماتیک با این کشور را از سر می‌گیرد. در واقع، لیبی به نظر می‌رسید که درحال تغییر مسیر خود به‌سمت مدرنیته و همکاری با غرب است و برای قذافی این چشم‌انداز می‌توانست به‌عنوان موفقیت و پایان بحران‌ها باشد.
اما در طول زمان، آمریکا به‌دلیل تغییرات ژئوپولیتیکی و درک نادرست از پایداری قدرت قذافی، به‌تدریج از این تعهدات خود شانه خالی کرد. با وقوع بحران‌ها و تغییرات در سیاست‌های داخلی آمریکا، عهدشکنی ایالات‌متحده و کشورهای غربی شروع شد. پس از مدتی، در سال۲۰۱۱، این کشورها وارد عمل شدند و درنهایت با مداخله نظامی تحت رهبری ناتو، قذافی سرنگون شد و در پی آن، لیبی به‌طور کامل درگیر جنگ داخلی شد. آمریکا و ناتو که در آن زمان خود را به‌اصطلاح طرفداران آزادی و دموکراسی معرفی می‌کردند، تحت پوشش این ایده کذایی، به مداخله در امور داخلی لیبی پرداختند و به‌سرعت حمایت‌های دیپلماتیک و نظامی از مخالفان قذافی را شروع کردند. این اقدام باعث شد لیبی از یک کشور نسبتا مستحکم با حکومت مرکزی، به یک کشور تجزیه‌شده تبدیل شود که در آن گروه‌های مسلح مختلف با هم درگیر بودند و زیرساخت‌های کشور ویران شد.
لیبی کشوری بود با بالاترین سن امید به زندگی، پایین‌ترین میزان مرگ‌ومیر نوزاد و بالاترین شاخص رشد انسانی در آفریقا؛ اما حدود ۱۴سال پیش، ارتش ناتو به بهانه‌های انسان‌دوستانه! به سرکردگی آمریکا به لیبی حمله کرد و کشوری را که بالاترین استاندارد زندگی در قاره آفریقا داشت، به کشوری جنگ‌زده، تجزیه‌شده و پاره‌پاره تبدیل کرد.
ارتش جنایتکار ناتو به سرکردگی آمریکا، در مارس۲۰۱۱ به بهانه جنگ داخلی لیبی و تحت عنوان مداخله بشردوستانه به این کشور حمله کرد و تا اکتبر همان سال بیش از ۹۶۰۰بار این کشور را بمباران هوایی کرد، هزاران انسان بی‌گناه را کشت، تاسیسات این کشور را ویران کرد و کشور یکپارچه لیبی را به شبه‌سرزمین‌های تجزیه‌شده و زمین‌های سوخته‌ای بدل کرد که تا امروز و بعد از ۱۴سال از آن جنایت هنوز در وضعیت جدایی و خودمختاری گروه‌های افراطی قرار دارند.
نظر شما