آگاه: 

لَن تَنَالُواْ ٱلبِرَّ حَتَّی تُنفِقُواْ مِمَّا تُحِبُّونَ
آیه ۹۲ سوره آل‌عمران
فقط وقتی به مقامِ خوبان می‌رسید که از چیزهای دوست‌داشتنی‌تان درراه خدا هزینه کنید.

از دوست‌داشتنی‌ها ببخش
از کوچک شروع کن. مثلا از بخشیدن ته‌دیگ سیب‌زمینی‌ات به خواهرت. یا تقسیم‌کردن گل هندوانه‌ای که حتی از دیدنش دهانت آب می‌افتد، یا دادن صندلی اتوبوس به آدمی که خستگی از سر و رویش می‌بارد. آن وقت خودت آرام آرام احساس می‌کنی که چطور مرزهای روحت وسیع و وسیع‌تر می‌شوند که چطور توی دلت حتی برای آدم‌های آن سر دنیا هم جا باز می‌کنی که چطور دیگر نمی‌توانی از تماشای رنج مردم آن نوار باریک ایستادگی، ساده بگذری. از کوچک شروع کن تا بتوانی برای فداکاری‌های بزرگ‌تر آماده شوی، تا بتوانی از دوست‌داشتنی‌های بیشتری دل بکنی. 

بزرگ شویم
دیدی بچه‌های کوچک حاضر نیستند، اسباب‌بازی خودشان را به بچه‌های دیگر بدهند؟ برخی افراد و حتی جوامع، در همین عالم کودکی باقی می‌مانند. زندگی غربی، آدم‌ها را کوچک تربیت می‌کند، چون همه دعوت می‌شوند به فردیت و حفظ آنچه که دوست دارند. اما چگونه می‌توان از دوست‌داشتنی‌ها گذشت؟ وقتی بزرگ شویم و به علاقه‌ای بزرگ‌تر برسیم.
بچه هیچ‌وقت از عروسک خودش دست نمی‌کشد اما اگر یک ماشین که به آن علاقه دارد به او بدهی حاضر است از این علاقه کوچک‌تر بگذرد. برای رسیدن به مقام نیکان و ابرار، باید از علاقه‌های کوچک گذشت و به عشقی بزرگ‌تر دل بست؛ عشق به خدا و خلق او.
چنانچه مقام رهبری می‌فرمایند: «اگر در جامعه اسلامی نیازی وجود داشت، همه افراد جامعه بدون استثنا، موظف‌اند برحسب اختلاف تمکن خودشان آن خلأ را پر کنند... اسلام می‌گوید مردم تحصیل مال بکنند و از آن مالی که تحصیل کرده‌اند، حوائج معمولی زندگی و نیاز خود را برآورده کنند و مابقی آن را در راه خدا انفاق کنند... آن عزیزترهاش را در راه خدا بده، آنچه بیشتر به آن علاقه داری.» مادری که در خانه از دوست‌داشتنی‌های خودش می‌گذرد، بچه‌هایش را برای یک زندگی جمعی و ولایی تربیت کرده است.دقیقا مانند حضرت زهرا(س) که از لباس عروسی‌اش گذشت. یتیم، اسیر و فقیر آمدند و از غذای دوست‌داشتنی‌اش گذشت. اما خانه‌ای که والدین از خواسته‌هایشان نگذشته‌اند، نمی‌تواند فرزندان خوبی پرورش دهد. این نگاه ایثارگرانه، نه‌تنها در خانواده، بلکه در جامعه نیز نتایج شگرفی به همراه دارد. گذشتن در نگاه مومن، ازدست‌دادن نیست. خداوند متعال در موضوع جهاد و جان دادن، از ادبیات بازاری استفاده می‌کند، می‌فرماید من از مومنین جان و مالشان را می‌خرم. یعنی حواست باشد، اگر از چیزی گذشتی، من چندبرابرش را به تو می‌دهم. رهبر انقلاب مصداق اتم و اکمل این آیه را پدران شهدا، مادران شهدا، همسران شهدا می‌دانند. امروز نیز مجاهدان غزه و لبنان، از همه هستی خود  به عشق خدا گذشته‌اند. حالا نوبت ماست که این آیه را در زندگی خود به عمل درآوریم. چنانکه رهبر انقلاب می‌فرمایند: «بر همه مسلمانان فرض است که با امکانات خود در کنار مردم لبنان و حزب‌الله سرافراز بایستند.»

عهد با آیه 
خداوند در این آیه از ما خواسته است که:
برای رسیدن به نیکی و تقرب به او، از آنچه دوست داریم انفاق کنیم.
برای عمل به این آیه در زندگی می‌توانیم:
فهرستی از چیزهایی که به آنها علاقه داریم (مانند زمان، توانایی‌ها، اموال یا حتی تعلقات عاطفی) و خلأهایی که اطرافمان هست تهیه و بررسی کنیم که چگونه می‌توانیم بخشی از آنها را در راه خدا انفاق کنیم. در کنار بخشیدن چیزهایی که نیاز نداریم، از چیزهایی که به آنها علاقه داریم و برایمان ارزشمندند، انفاق کنیم. گاهی باید از خوابت بزنی تا با بچه‌ات بازی کنی! گاهی باید از آبرویت خرج کنی تا برای کسی آبرو دست‌وپا کنی!