آگاه: وی افزود: خداوند در این سوره می‌فرماید این قرآنی که به‌سوی شما آمده موضع رب شماست؛ رب به معنای مالک است. موجودات عالم یک مالک بیشتر ندارند. پروردگار خالق، رازق، عالم، حکیم و... است و همه خلقت عالم هستی، بیانگر صفات و اسمای پروردگار است.
انصاریان با بیان اینکه نه‌تنها انسان بلکه پیامبران نیز مالک خویش نبودند، اظهار کرد: مالکیتی که در جهان به‌صورت قراردادی حاکم است، این مالکیت نه‌تنها ذاتی بلکه استقلالی هم نیست و ریشه هم ندارد، بلکه یک مالکیت اعتباری است. آدمی تا هست مالک این ملک اعتباری است. ثروتمندان نیز بیخودی دلشان گرم است که اموالی دارند درحالی‌که چیزی ندارند و هر آنچه هست از آن خداوند است.
این استاد حوزه علمیه بیان کرد: مملوک از مالک حقیقی عالم هیچ راه فراری ندارد و همواره در ملک مالک است. شیطان نیز در همین دایره ملکیت زندگی می‌کند. غفلت از رب و مالک زیان بزرگی است و مالک هستی عجیب به فکر تربیت مملوک خویش است. توجه حکیمانه این مالک نصیب کسی می‌شود که طالب تربیت شدن باشد.
وی با بیان اینکه قرآن بیماری‌های باطنی انسان را معالجه می‌کند، گفت: انسان اگر اعماق سوره اخلاص را درک کند هرگز به طرف رباخواری نمی‌رود و عملش آثار عجیبی دارد. گاهی اوقات به وعاظ و مداحان می‌گویم وقتی مداحی می‌کنید این مهم را باور کنید که تنها یک مستمع پای منبر شماست و آن خداوند است گاهی اوقات یک واعظ یا مداح ۱۰هزار مستمع دارد اما این واعظ و مداح باید بداند کلید عالم هستی دست خداوند است.
این استاد حوزه علمیه عنوان کرد: وفای‌به‌عهد نزد خداوند بسیار باارزش است و خداوند در قرآن کریم می‌فرماید حضرت اسماعیل در طول عمر خویش به‌هیچ‌عنوان عهدشکنی نکرد. صفا و مروه یادگار مادرش است که در اصل نور باطنی عبادت حضرت هاجر است. آدمی هر کاری که می‌تواند انجام دهد باید به مردم وعده دهد و نباید برای به‌دست‌آوردن صندلی و مقام ریاست صدتا دروغ بگوید و مردم را رنجیده‌خاطر کند. وعده دروغ‌دادن حرام است. مردم هم می‌دانند که وعده‌هایی که فرد می‌دهد نمی‌تواند عملی کند. لازم است انسان از صندلی چند کیلویی چوب بگذرد تا گرفتار هیزم چند تنی جهنم نشود.
انصاریان با بیان اینکه کسانی که نماز را ترک می‌کنند و اهل نماز نیستند قطعا دوزخی هستند، ابراز کرد: افراد بسیاری منکران دوزخ هستند و این افراد در قیامت خواهند دید که دوزخ حقیقت است. امام سجاد(ع) درباره ماجرای یک دزد بی‌حیا و زن پاکدامن می‌فرماید روزی یک کشتی در دریا شکست و خانواده‌ای هم مسافر این کشتی بود که همه مسافران و اعضای آن خانواده در این حادثه غرق شدند و تنها زن آن خانواده زنده ماند و با کمک یک تخته شکسته به جزیره آمد.
وی افزود: در همین حین که خانم به جزیره رسید یک دزد بی‌شرمی چشمش به او افتاد و خواست مرتکب گناه شود. زن وقتی دید کاری نمی‌تواند انجام دهد همانند مادر داغدیده شروع به گریه‌کردن کرد و دزد گفت: چرا گریه می‌کنی؟ زن گفت: من از خدا ترس دارم و هرگز دست هیچ نامحرمی به من نخورده. وقتی دزد این را شنید گفت: چرا من اینگونه از خدا نترسم. همان موقع آن مرد از آنجا رفت. چند روز بعد همین مرد در بیابان با راهبی هم‌مسیر شد. از شدت گرما راهب به مرد گفت: دعا کن ابری بیاید و سایه‌ای ایجاد شود. مرد که توبه کرده بود، گریه کرد و گفت: من اسم خدا را بیاورم؟ من خجالت می‌کشم نام پروردگار را بیاورم. چگونه می‌توانم دعا کنم؟ راهب گفت: من دعا می‌کنم شما آمین بگویید. مرد گفت: باشد. وقتی این دو به سر دوراهی رسیدند و راهشان از هم جدا شد. وقتی راهب به مرد نگاه کرد، دید ابر بر سر این مرد در حال حرکت است و برای او سایه ایجاد کرده دوید به‌سمت مرد و گفت: تو چه کسی هستی که دعایت مستجاب شد؟ این نشان می‌دهد تو به خدا نزدیک‌تر هستی.