آگاه: این تحلیل روزنامه واشنگتن‌پست از عملکرد ترامپ است؛ «دیوید ایگنِیشِس» مقاله‌نویس واشنگتن‌پست، نوشت: رییس‌جمهوری آمریکا می‌تواند تحریم‌هایی را که ماه‌ها تهدید کرده بود، آنها را اجرایی ‌کند و به ولادیمیر پوتین، رییس‌جمهوری روسیه، نشان دهد که قصد دارد به «حمام خون» پایان دهد. در غیر این صورت مهم‌ترین ابتکار عمل وی در حوزه سیاست خارجی احتمالا با پیامدهای مخربی که می‌تواند کل دوره ریاست‌جمهوری وی را تحت‌الشعاع قرار دهد، از بین خواهد رفت.
در ادامه این مطلب آمده است: زمان تصمیم‌گیری در مورد اوکراین برای ترامپ فرارسیده است. ترامپ دوشنبه گذشته (۲۹ اردیبهشت) و پس از تماس تلفنی با پوتین، تلاش کرد تا با اعلام پیروزی مذاکرات صلح را به روسیه و اوکراین واگذار کند. انگار که از داوود و جالوت بخواهی که با هم دوست شوند! ترامپ نمی‌تواند این فاجعه دیپلماتیک را گردن جو بایدن، رییس‌جمهوری سابق آمریکا بیندازد. مسئولیتش با خود اوست.
مروری بر تلاش‌های ترامپ برای برقراری صلح در اوکراین یک داستان نگران‌کننده را روایت می‌کند. او به‌وضوح رنج عظیم این جنگ را درک کرده و بارها متعهد به پایان‌دادن به آن شده است؛ اما دیپلماسی نامنسجم وی به چندین آغاز کاذب فرآیند صلح منجر شده است. از سوی دیگر سیاست خارجی ترامپ یک فرمانده واحد ندارد و چند نفر، حوزه‌های مختلف را کارگردانی می‌کنند. استیو ویتکاف، فرستاده ویژه ترامپ، به امور روسیه رسیدگی می‌کند. کیث کِلوگ، دیگر فرستاده ویژه ترامپ، به امور اوکراین رسیدگی می‌کند. مارکو روبیو، وزیر امور خارجه، با همتایان اروپایی خود گفت‌وگو می‌کند. جی دی ونس، معاون رییس‌جمهور، از همه انتقاد می‌کند. اما زمان برگزاری جلسات، هیچ‌کس نمی‌داند که حاضران که هستند یا دستور کار چه خواهد بود. این تیم منتظر نظر ترامپی است که ظرف چند روز ۱۸۰ درجه تغییرشان می‌دهد.
حقیقت آن است که احتمال برقراری صلح در اوکراین اکنون بسیار کمتر از ژانویه و زمان به‌قدرت‌رسیدن ترامپ است. او دور دوم را با یک برنامه معقول آغاز کرد و رهبران اروپایی را مسئول تسلیح اوکراین ساخت. ساعاتی پس از تحلیف نیز به پوتین هشدار داد که اگر روسیه صلح نکند، با مشکل بزرگی مواجه خواهد شد. البته پوتین در برابر رییس‌جمهور آمریکا هوشمندانه ظاهر شد. هوشمندانه‌ترین اقدام او ایجاد یک کانال غیررسمی بین کیریل دمیتریف، رییس صندوق سرمایه‌گذاری ملی روسیه و ویتکاف، معامله‌گر املاک و مستغلات و دوست صمیمی ترامپ بوده است. دمیتریف و ویتکاف با عربستان سعودی، قطر و امارات متحده عربی تماس نزدیک داشته و این کشورها نیز مشوق برقراری این رابطه دوجانبه بوده‌اند.
ترامپ که می‌خواست «مدینه فاضله» برای آمریکایی‌ها بسازد این روزها با بحران‌های متعددی روبه‌رو شده که در همین راستا می‌توان به تنش‌های تجاری میان او و اروپا اشاره کرد.
رییس‌جمهور آمریکا دوم خردادماه اعلام کرد که قصد دارد بر تمامی کالاهای وارداتی از اروپا تعرفه‌ای تا ۵۰ درصد اعمال کند. او فقط به این خط و نشانی که برای آنان کشید، بسنده نکرد و در شبکه اجتماعی خود (توث سوشال) نوشت: «اتحادیه اروپا با هدف سوءاستفاده تجاری از آمریکا تشکیل شده و مذاکرات ما به جایی نمی‌رسد. بنابراین من توصیه می‌کنم که از اول ژوئن (۱۱ خرداد) تعرفه ۵۰ درصدی بر اتحادیه اروپا اعمال شود.» ترامپ ضمن ابراز نارضایتی از کسری تجاری آمریکا با اروپا که آن را ۳۰۰ تا ۳۵۰ میلیارد دلار برآورد کرده و بروکسل آن را اغراق‌شده می‌داند، مدعی شد اروپا در مذاکرات «بسیار سخت» برخورد کرده و امتیازی نداده است.
او اروپا را متهم کرد که با موانع تعرفه‌ای و غیرتعرفه‌ای، مالیات بر ارزش افزوده (VAT) بالا و مقررات سخت‌گیرانه علیه شرکت‌های آمریکایی، تجارت منصفانه را مخدوش کرده است.
اظهارات ترامپ در واقع تشدیدی بر اقدامات قبلی او در سال جاری بود. در ماه‌های پیش، دولت ترامپ تعرفه‌ای ۲۰ درصد موسوم به «متقابل» بر بیشتر کالاهای اروپایی وضع کرده بود؛ اما سپس تحت‌فشار مذاکرات، آن را به ۱۰ درصد کاهش داد و مهلت ۹۰ روزه‌ای برای گفت‌وگو تعیین کرد.
این مهلت که قرار بود حدود یک ماه دیگر پایان یابد، فرصتی برای رسیدن به توافق تجاری بود. با این حال، بن‌بست در مذاکرات ظاهرا ترامپ را ناامید کرده است. اکنون با تهدید ۵۰ درصد تعرفه ترامپ به‌طور ناگهانی شرایط را سخت‌تر کرده و به گفته رسانه‌ها «ضرب‌الاجلی نهایی» را تعیین کرده است. او همچنین تصریح کرد کالاهایی که توسط شرکت‌های اروپایی در داخل آمریکا تولید شوند، از این تعرفه معاف خواهند بود، پیامی که اروپایی‌ها آن را تلاشی برای فشار بر صنایع خود برای انتقال تولید به خاک آمریکا تلقی کرده‌اند.
رییس‌جمهور آمریکا روزهای خوب و خوشی را در کاخ سفید نمی‌گذراند، از یک سو با اروپایی‌ها تنش پیدا کرده و از سوی دیگر، عدم تحقق وعده‌هایش باعث شده تا محبوبیت وی در ببین آمریکایی‌ها کاسته شود، ازاین‌رو نمی‌داند با چه راهبرد و سیاستی طی مسیر کند، همین که می‌خواهد سیاست‌هایی را دنبال کند، سریع تغییر مسیر می‌دهد. ترامپ پیش از این، تعرفه ۲۵ درصدی بر کالاهای وارداتی از کانادا و مکزیک و همچنین تعرفه‌های مختلف بر کالاهای وارداتی از چین را اعلام کرد. اما قبل از اجرایی‌شدن این تعرفه‌ها، اعمال آنها برای کانادا و مکزیک به تعویق افتاد. سپس در اوایل ماه مارس، دوباره تعرفه‌هایی را بر کانادا و مکزیک اعمال کرد و دو روز بعد دوباره آنها را متوقف کرد. در ماه آوریل، ترامپ تعرفه‌های «تلافی‌جویانه» گسترده‌ای را بر اکثر کشورها اعمال کرد که شامل حداقل ۱۰ درصد تعرفه بر کالاهای همه کشورها بود. ساعاتی پس از اجرایی‌شدن آنها، ترامپ تعرفه‌ها را به مدت ۹۰ روز متوقف کرد.
برقراری آتش‌بس در غزه یکی دیگر از وعده‌های ترامپ بود که فقط سه هفته دوام آورد. ترامپ در اوایل زمستان سال گذشته به‌دلیل موفقیت خود در متقاعدکردن طرفین جنگ غزه برای پذیرش آتش‌بس، به خود می‌بالید. با وجود این اما ادعای ترامپ درباره موفقیت آتش‌بس فقط سه هفته دوام آورد و اکنون باز غزه شاهد و ناظر جنایت‌های رژیم صهیونیستی است. جنایت‌هایی که یک حامی سرسخت دارد و آن شخص اول آمریکا یعنی ترامپ است.
او در قبال ایران هم از سیاست «یکی به نعل و یکی به میخ» پیروی می‌کند. ترامپ بارها احتمال اقدام نظامی علیه ایران را مطرح کرده بود، ازجمله در دهم فروردین رییس‌جمهور آمریکا در اظهاراتی تهدیدآمیز علیه ایران ادعا کرد که «مقامات آمریکایی و ایرانی در حال مذاکره هستند، اما اگر با ایران به توافق هسته‌ای نرسیم، این کشور را بمباران خواهیم کرد.» رییس‌جمهور آمریکا در جریان سخنانش در عربستان، تغییر موضع داد و با اشاره به مذاکرات با ایران بدون اشاره به جنگ و بمباران، گزینه خود را در صورت شکست مذاکرات با ایران صرفا فشار حداکثری و اعمال تحریم‌های سخت نفتی اعلام کرد و سخنی از بمباران و اقدام نظامی علیه ایران دیگر به میان نیاورده است. رویکردی که یک تغییر قابل‌توجه در سیاست ترامپ در برابر ایران به‌شمار می‌رود.
این تغییر مواضع رییس‌جمهور آمریکا حاکی از آن است که دولتش فاقد یک سیاست قوی و منطقی است، درحالی‌که نامبرده در بزنگاه انتخابات، بایدن را رییس‌جمهوری می‌دانست که نمی‌تواند برای کشورش برنامه‌ریزی کند. حال که خود او در جایگاه رییس‌جمهور تکیه زده است، بحران‌ها و شکست‌هایش را یک‌به‌یک در تقویم کاری‌اش ثبت می‌کند تا نشان دهد هیچ فرقی بین گزینه‌های دموکرات و جمهوری‌خواه وجود ندارد.