آگاه: طاهره موحدی پور :  سه‌شنبه صبح آتش‌بس اعلام شد، اینکه درست بوده یا نه در تخصص بنده نیست، ولی قلم را برداشتم تا خطی بنویسم که چشمم به سخن شهید حسن باقری افتاد:
«ما آمدیم بجنگیم؛ جنگ یک روزش پدافند است. یک روزش صبر است. یک روزش استقامت است و یک روزش شوق پیروزی است.» پر واضح است که در این جنگ ایران قطعا شکست نخورد؛ همانطور که قطعا پیروز نشد!
دستاوردهای مهمی مانند تثبیت هراس آمریکا از درگیری نظامی با تهران را به دست آورد و ضربه‌های مهمی مانند عدم تثبیت بازدارندگی در برابر اسراییل را خورد. از خودتان پرسیدید که اسرائیلی‌ که راحت در آسمان ایران رفت‌وآمد می‌کند چه انگیزه‌ای برای پایان‌دادن به جنگ دارد؟!
این آتش‌بس می‌تواند بمبی باشد؛ برای گیج‌کردن روح متحدشده ملی و به اشتباه انداختن قطب‌نمای جمعی. این آتش‌بس می‌تواند صفوف جمع‌شده همه مسئولان و مردم را به دو نیم کند و حامیان صلح و حامیان دفاع را مقابل یکدیگر قرار دهد و دعوا را به خانه بکشاند. جدای از آسیب‌هایی که اسرائیل متحمل شده، حال نوبت جنگ روانی است!
ترکیب فشار خارجی و آشوب داخلی، راهبرد بنیادین طرف مقابل است کوچک‌ترین نمایش ضعف با موج جدید حملات اسرائیل روبه‌رو خواهد شد. حیاتی‌ترین مسئله برای امنیت ملی، در حال حاضر عدم تحقق دکترین ضاحیه است! تهران باید به این درک راهبردی برسد که اسرائیل و آمریکا هنوز به اهداف خود نرسیده‌اند!
 ایران از طریق نظامی یا غیرنظامی، باید چنان بازدارندگی‌ای ایجاد کند که دیگر آمریکا و اسرائیل حتی فکر ورود به حریم هوایی ما را نداشته باشند وگرنه تا انتهای تاریخ، آسمان تهران هم مثل آسمان بیروت می‌شود و هر زمان دشمن اراده کند وارد می‌شود، بمبی می‌اندازد و بعد خارج می‌شود. تا رسیدن به صلح پایدار هنوز راه زیادی مانده است.
ما چندروز پیش وقتی دشمن هوشمند غافلگیرمان کرد، شاید کمی خواب بودیم! اکنون هنوز وسط جنگ هستیم؛ جنگ روایت‌ها، جنگ استقامت، جنگ رسانه‌ای و آمادگی دفاعی، تهاجمی.
فی‌الحال روزمرگی را آغاز نکنیم.
چشمان خسته خود را حتی یک لحظه روی هم نگذاریم.
روایت دفاع ملی را متوقف نکنیم.
سلاح را روی زمین نگذاریم!