آگاه: برای ایران می‌نویسند و برای این خاک می‌خوانند. از اینکه ما ایرانیان - فارغ از گویش، قومیت و حتی شیوه زندگیمان - عاشق کشورمان هستیم و با همه اختلاف‌نظرها، پای این آب‌وخاک با همه قدرت، اختلاف را کنار می‌گذاریم و چهره دشمن مشترک را به خاک می‌مالیم.
حاج محمود! 
من در این چند روز، صدها دل‌نوشته خوانده و ده‌ها شعر و سرود شنیده‌ام.
اما نوحه «ای ایران!» تو چیزی دیگر بود. هنرمندانه و باغیرت، نشان دادی که عنوان کشورم، وطنم «ایران» هم می‌تواند مبنا و مفهوم نوحه سینه‌زنی باشد. تو با عشق، پرچم سه‌رنگ وطنمان ایران را به پرچم سرخ سیدالشهدا(ع) گره زدی.
حاج محمود!
ما «بچه هیئتی‌ها» عمری متهم بودیم که به وطن و آب‌وخاک اجدادی بی‌توجهیم و می‌دانیم که اکثر شهیدان دفاع مقدسِ هشت‌ساله، برخاسته از هیئت‌های مذهبی بودند. حالا و با نوحه «ای ایران!»ت، کیف کردیم که این بار، شعار وطن‌پرستی از حلقوم رسای بلندگوی هیئت شنیده شد، شعاری که سال‌ها و از سوی جماعت به‌ظاهر ملی‌گرا و وطن‌پرست، مصادره شده بود. این یعنی در جایی که پای وطن‌پرستی واقعی در میان باشد، پرچم دست همان‌هایی است که زیر پرچم امام حسین (ع) سینه می‌زنند و بهتر و بیشتر از همه، فرق سپاه یزید و امام حسین (ع) را می‌فهمند.
حاج محمود! 
تو با نوحه‌ات این پیام را دادی که وقت جنگ، وقتی دشمن حمله کند، «همه یکی هستیم». چون دشمن، همه ما را یکی می‌داند و تیغ که بکشد، برایش کودک و زن و پیر و جوان فرقی نمی‌کند. اصول‌گرا و اصلاح‌طلب و راست و چپ هم نمی‌شناسد.
حاج محمود! 
نوای «ای ایران!» تو پاسخ کسانی بود که می‌گفتند: «شما در هزار و چهارصد سال قبل مانده‌اید». با نوحه‌ات، چقدر دل‌ها به هم نزدیک‌تر و حالمان خوب‌تر شد. هر ضربه‌ای که با نام ایران به سینه‌ها می‌خورد، نشان می‌داد که هرجا کربلایی شود، روضه می‌شود، نوحه می‌شود و برایش به سروسینه می‌زنیم.