آگاه: کسی از خود نپرسید چرا اسرائیل، دقیقا از همان روزهای اول بحران سوریه، فقط یک سیاست را دنبال کرد؟ سکوت و بمباران انتخابی. نه زیاد، نه کم. آنقدر که معادله را به هم بزند، اما نه آنقدر که بازی تمام شود.
نه به بشار اسد اجازه پیروزی کامل می‌دادند، نه به مخالفان واقعی. چون آنها مخالف واقعی نمی‌خواهند. آنها دنبال دشمن قابل‌کنترل‌اند. چیزی شبیه داعش. مثل یک سگ وحشی که قلاده‌اش دست خودشان است. و آمریکا؟ آمریکا همیشه دیر می‌رسد، ولی با سروصدا و دوربین. وقتی بحران شروع شد، نیامد. وقتی زمین سوخت، نگاه کرد. ولی وقتی خاکستر سرد شد، آمد نشست کنار آتش و گفت حالا بیایید تقسیم کنیم. در همه جای منطقه، اینها با زمان، با اذهان و با رسانه بازی می‌کنند. یک روز با دست عربستان، یک روز با پای کردها، یک روز با لبخند بایدن. اما اصل ماجرا این است که اگر آنها فقط یک چیز نخواهند، آن «ثبات» است! چرا؟ چون ثبات یعنی پایان کنترل!
شما فکر می‌کنید اسرائیل از نرمال‌سازی با امارات یا بحرین چه می‌خواهد؟ بازار خرما؟ فناوری نفت؟ نه. آنها دنبال کریدور سیاسی‌اند؛ دنبال تکه‌تکه‌کردن جغرافیای معنادار مقاومت‌اند.
سوریه باید خسته بماند، ایران باید تنها بماند، یمن باید گرسنه بماند. این سیاست صهیونیسم است؛ با گلوله نمی‌زنند، با گرسنگی زجرکش می‌کنند. با تحریم. با شایعه. با فیلم‌های خوش‌ساخت. با توافق‌نامه‌هایی که مثل لبخند مصنوعی‌اند؛ زیبا، ولی بی‌روح.
راستش را بخواهید، ما هم مقصریم. ما گاهی فراموش می‌کنیم که دشمن فقط با توپخانه نمی‌آید. او با کت‌وشلوار، با کنفرانس امنیتی مونیخ، با کافه‌های خیابان الحمرا هم می‌آید. ما گاهی فکر می‌کنیم مقاومت، فقط سنگر است. نه آقا. مقاومت یعنی روایت. یعنی اگر کودک لبنانی امروز به سریال ترکی پناه می‌برد، ما جنگ را باخته‌ایم.
ما باید قبول کنیم که تل‌آویو خوب بلد است بازی کند. زرنگ است. کثیف است. دقیق است. ما؟ باید از همین امروز، دقیق‌تر شویم. رسانه‌مان را درست کنیم. نخبه‌مان را بازتعریف کنیم. دست از صبر بی‌پایان برداریم. چون بعضی فرصت‌ها، تاریخ انقضا دارند.
 و اگر از من بپرسید راه مقابله چیست؟
جواب ساده است، ولی سخت؛ ما باید جذاب شویم! بله، جذاب. نه فقط قوی. چون قدرت، تحسین می‌آورد. جذابیت، دنباله‌روی می‌آورد. ما باید زبان مردم را بلد شویم، از خواب خوش «پیروزی نظامی» بیدار شویم. چون اسرائیل، ما را که قوی هستیم با گلوله نمی‌کشد. گلوله برای ضعیف‌ترهاست. صهیون قوی را با فیلم، با پادکست حتی با وعده بورسیه دانشگاهی می‌کشد. سوریه یک هشدار است. یک آینه. نگاه کن. ما در آن آینه، شاید خودمان را ببینیم؛ زخمی، خسته، مقاوم... و تنها.