زهرا بذرافکن - خبرنگار سرویس فرهنگی: «نبودنت» ملودرامی با محوریت یک شخصیت زنانه است که درگیر مشکلات بعد از مهاجرت قاچاقی همسرش شده است.

معرفی و بررسی فیلم:

این فیلم یک ملودرام اجتماعی است که با دغدغه به تصویر کشیدن چالش‌ها و مسائل مهاجرت برای خانواده‌ها ساخته شده است. شخصیت اصلی فیلم یک زن است که تلاش می‌کند شوهرش را که بعد از مهاجرت گم شده پیدا کند. این اثر چهارمین فیلم بلند سینمایی «کاوه سجادی حسینی» است. او پیش از این فیلم‌های «شب بیرون»، «بوفالو» و «بی سر» را ساخته بود و این فیلم را از ابتدا برای دو دوره قبل‌تر جشنواره آماده کرده بود.

سحر دولتشاهی، آزاده صمدی و امیر آقایی؛ فرید سجادی حسینی، رضا بهبودی، علیرضا ثانی‌فر، (با معرفی) شیوا سرمست، سینا رازقی، سپهر مهربخش به ایفای نقش در این فیلم می‌پردازند.

عوامل آن نیز عبارتند از: فیلمنامه نویسان: صادق خوشحال، فرهاد دلارام، کاوه سجادی حسینی، بر اساس طرحی از: صادق خوشحال، مدیر فیلمبرداری: علیرضا برازنده، تدوین: عماد خدابخش، موسیقی: کاوه آفاق، مدیر صدابرداری: داریوش صادقپور، طراح صحنه: مرتضی فربد، طراح لباس: شیما میرحمیدی، طراح گریم: ایمان امیدواری، عکاس: نوید سجادی حسینی، سرمایه گذار: سعید مهربخش.

نقد مضمونی:

«نبودنت» سعی کرده ملودرام اجتماعی خاکستری باشد که به معضل مهاجرت غیر قانونی و فقدان حضور افراد در بنیان خانواده سخت بگوید. اما فیلم بشدت آشفته و پریشان است و انگار از برداشت‌های ذهنی شخص کارگردان، داستان آن نوشته شده و نه اینکه درامیزه بشود. 

نقد فنی- تکنیکی:

فیلم داستان‌پردازی ندارد، بازی‌ها بشدت بد است و مخاطب را خسته و کلافه می‌کند. نسبت‌ها در کار مبهم و عجیب است. صحنه‌های رپ خوانی پسر خانواده بشدت کلیشه و دفرمه شده و اثر اعوجاج ذهنی کارگردان در مدل کارگردانی‌اش مشهود است.

گفت‌وگو با عوامل فیلم:

در ابتدای نشست خبری فیلم «نبودنت»، «کاوه‌ سجادی‌حسینی» تهیه‌کننده و کارگردان درباره این فیلم گفت: طرح فیلمنامه «نبودنت» را صادق خوشحال سال ۱۳۹۵ برایم تعریف کرد تا این که سال ۱۴۰۰ توانستیم آن را به مرحله تولید برسانیم.

وی افزود: هر چقدر درام درونی باشد و در روابط انسانی بچرخد، برای من جذاب‌تر است و چالش‌هایش درگیرم می‌کند.

«فرید سجادی حسینی» بازیگر این فیلم بیان کرد: از همان زمان که کاوه درگیر این فیلمنامه شد، من هم در جریان بودم‌ و می‌دیدم که چقدر به لحاظ روحی و کاری درگیر این پروژه است. دو-سه سال است که کاوه این فیلم را ساخته و بالاخره امشب اکران شد.

کارگردان فیلم سینمایی «نبودنت» مطرح کرد: «نبودنت» از جمله مستقل‌ترین فیلم‌های این دوره از جشنواره است و از پروانه ساخت گرفته تا نمایش و… تنها بودم و هیچ ارگانی پشت این اثر نیست.

وی با اشاره به محور اصلی قصه توضیح داد: در همه کارهایم، مسئله مهاجرت همواره مطرح بوده است. زمانی که فقدان در زندگی مطرح شود، کسالت و رخوت کاراکترها را به دنبال خودش می‌آورد.

سجادی‌حسینی درباره نسخه نهایی فیلم عنوان کرد: چند سکانس را مجبور شدیم حذف کنیم و در نسخه جشنواره جای آن سکانس‌ها خالی بود. به همین دلیل، به احتمال زیاد برای اکران عمومی، این چند بخش را ترمیم کنیم.

وی اضافه کرد: از نظر من، فیلم ریتم مناسبی دارد؛ چون درام درونی است و به‌طبع این ریتم درونی ممکن است برای برخی آرام باشد.

علیرضا برازنده مدیر فیلمبرداری درباره این پروژه ذکر کرد: در دوربین‌های ما چیزی به اسم جی‌پی‌اس لرزشگیر وجود ندارد. طبق تعامل من و کارگردان به این نتیجه رسیدیم که دوربین کاراکتر داشته باشد و به نوعی روایت کند و خود دوربین جستجوگر بوده است.

کارگردان «نبودنت» در بخش دیگر این نشست گفت: این نوع حرکت دوربین در ابتدا پیشنهاد خود علیرضا برازنده بود و پس از صحبت‌هایش من هم این ریسک را قبول کردم. این تجربه گیج‌ بودن دوربین برای ما جذاب بود.

نظر منتقد:

سایه احسانی: فیلم از ابتدا با ایده‌ای ظاهر می‌شود که تازه نیست و در قصه و پرداخت شخصیت‌ها نیاز دارد تا این خلا را پر کند اما در ادامه با ریتم کند و روایت سطحی‌ای که ایجاد می‌کند هرچه بیشتر دچار ملال می‌شود و درگیر تکرار میان خرده داستان‌هایی که ظرفیت کافی برای این حجم از پردازش را ندارند.

بازی بازیگران هم درگیر کهنه‌گی است و همان چیزی است که از آن‌ها در فیلم‌های دیگری پیش از این دیده‌ایم. در نهایت فیلم موفق نمی‌شود جهانی را که می‌خواهد خلق کند و در حد یک فیلم کوتاه هم ‌می‌توانست همین‌ها را بگوید و برود. علاوه‌ بر آن، چنانچه کارگردان اثر گفته است ایده این فیلم مربوط به سال ۱۳۹۵ است و به نظر می‌آید که برای یک فیلم اجتماعی، هشت سال خواباندن ایده (یا فیلم)، نه تنها آن را پخته‌تر نکرده که به کلی از دهن انداخته است.

فیلم کجای دغدغه زندگی مردم قرار دارد:

این کار هیچ مولفه از دغدغه ذهنی و زندگی مردم را دربر نمی‌گیرد، نه طرح مسئله دارد و نه حل آن و فضاسازی تیره‌ای که دارد بیشتر موجب تلخ کامی و ناامیدی مخاطب خواهد شد.

نسبت فیلم با گفتمان و فجر انقلاب اسلامی:

«نبودنت» هیچ نسبت عینی و شهودی با گفتمان و رویکرد انقلاب اسلامی و اهمیت این فضا ندارد و بیشتر یک فیلم اجتماعی بلاتکلیف و سیاه است که جنبه‌های منفی آن بشدت بالا و فاقد جنبه مثبت است.

ارزیابی و نتیجه‌گیری:

دیدن فیلم با فضای تاریک و یکنواختی که دارد، ملال‌آور و سخت است، با این حال در این بحبوحه موج مهاجرت از قشرهای مختلف شاید تماشایش دیدگاهی کامل‌تر از تبعات آن بر روی خانواده به دست دهد. فیلم کاملا برای گروه سنی بزرگسال تولید شده است.