آگاه: در این «اینستالیشن آرت» یا «هنر چیدمان»، به جای اشیا و عناصر مصنوع، انسان ها اجزای اثر بودند و با پایان یافتن اجرا، پس از ۲۱ دقیقه، عنصر زمان نیز به دیگر ترکیبات این چیدمان اضافه شد. در اجرای این اثر که با موسیقی کلاسیک همراه بود، مجموعه‌ای عکس از مجسمه‌های یونان و روم باستان که در عصر خود از شکوه و عظمتی خاص برخوردار بودند در کنار شناسنامه آنها بر دیوار نصب شد و هر «فیگور زنده» متناسب با پیکره مجسمه باستانی و عکس مربوطه، به شکل مجسمه وار و کاملا بی‌حرکت در کنار عکس خود حضور داشت.
با این تفاوت که؛ مجسمه‌ها (پیکره‌های زنده) اقتدار و ایستایی مجسمه‌های اصلیِ درون عکس را نداشته و همگی به طرزی رقت‌انگیز و ملول، بر زمین افتاده یا به دیوار تکیه داده‌اند و پس از بیست‌ویک دقیقه با شروع یک موسیقی حماسی از جای خود برمی‌خیزند. در میان این پیکره‌ها زئوس به‌عنوان خدای خدایان در میان اساطیر یونان باستان از همه مفلوک‌تر و بیچاره‌تر نمایان شده و گویی در گل و لای فرورفته است. تاکید هنرمند بر، از هم پاشیدگی ابهت زئوس و بی‌رمقی وی به گونه‌ای است که این پیکره هنگامِ به پا خاستن، زمین می‌خورد!
پدیدآورنده اثر، در این‌باره می‌گوید: یونانیان از نخستین مللی بودند که فلسفه زیبایی‌شناسی و هنر را مطرح کردند و هدف هنرمند یونان و روم باستان، تصرف کامل آرمانگرایی در شکل و محتوا بود.
هنر در گذر زمان دچار استحاله شده و این در حالی است که مدت‌ها پیش مفهوم پایان هنر توسط هگل مطرح شد و فیلسوفان بعد از وی نیز، در راستای تثبیت این نظریه، نسبت به هنر مدرن یا پست‌مدرن موضع‌گیری‌های به‌خصوصی داشته‌اند.
«دانتو» بعد از بازدید نمایشگاه «اندی وارهول»، چنین نتیجه می‌گیرد که هنر، هدفی جز صورت‌بندی پرسشی فلسفی در باب ماهیت خود ندارد و از طرفی «سوزان سانتاگ» بر این نظر است که اثر هنری یک تجربه است، نه یک گزاره یا پاسخ به یک پرسش و هنر صرفا درباره یک چیز نیست، بلکه خود آن چیز است و همانگونه که سانتاگ می‌گوید: «هیچ‌یک از ما قادر به بازیابی معصومیتی نیستیم که پیش از هر گونه نظریه وجود داشت.» کانسپت این اثر نیز حاکی از استحاله هنر و اثر هنری است و هیچ گزاره دقیقی برای نسبت دادن این معلول به علتی خاص نداریم. تولد صنعت؟ رویش مدرنتیه؟ حمله فلسفه یا شکل‌گیری نظریات فلسفی؟ یا ظهور پدیده‌ای به نام منتقد اثر هنری!
گفتنی است اجراگران این اثر؛ سید محمد موسوی (زئوس)، پارمیدا غریبی (یونومیا)، سیده زلاله میراعماد (وِستا)، ریحانه ربیع‌زاده (هِرا) و حمیدرضا حقیقی (آنتینوس) بوده‌اند.