آگاه: شریفی‌زارچی که از سال۹۵ به‌عنوان عضو هیات‌علمی پیمانی در دانشگاه شریف مشغول به تدریس شد، پس از پایان مهلت پنج‌ساله و به موجب ضوابط قانونی و به سبب عدم کسب امتیازات آموزشی و علمی، از ادامه همکاری با دانشگاه منع شد اما چنین تبلیغ و ترویج شد که به‌واسطه فعالیت‌های مجازی‌اش از دانشگاه شریف برکنار شده است.
شریفی‌زارچی که نتوانسته بود مستنداتی برای فعالیت‌های علمی خود دست و پا کند، اصطلاحا روغن ریخته را نذر امامزاده کرد و در چهارم شهریور سال گذشته، مدعی شد از دانشگاه شریف اخراج شده است! اما دانشگاه شریف، رسما اعلام کرد که قرارداد پیمانی پنج‌ساله وی به اتمام رسیده بود و علی‌رغم ارسال سه مرتبه نامه دعوت از او برای درخواست تمدید عضویت پیمانی خود به همراه مستندات فعالیت‌های علمی، اقدامی ازسوی او صورت نگرفت که درنهایت هیات اجرایی جذب دانشگاه متشکل از آقایان دکتر سعید سهراب‌پور، محمدرضا عارف، اعظم ایرجی‌زاد، حمیدرضا ربیعی، آریا الستی، محمود سعادت، محمدجعفر عبدخدایی، محمود بهمن‌آبادی، ابراهیم سوزنچی، سعید بهزادی‌پور و... رأی به پایان همکاری با شریفی‌زارچی دادند.
البته نامبرده در ایام اغتشاشات پاییز ۱۴۰۱ با اعلام مواضع توییتری خود در تحریک و تحریض معدود دانشجویان دانشگاه مزبور برای هنجارشکنی نقش‌آفرین بود، اما برکناری او از دانشگاه شریف مطلقا ارتباطی به توییت‌های او نداشت.
اما پس از قطع همکاری قانونی با شریفی‌زارچی توسط دانشگاه شریف، در شهریورماه سال گذشته، رسانه‌های معاند و ضدانقلاب، سناریوی ساختگی اخراج اساتید را کلید زدند؛ این سناریوسازی، درست در آستانه سالگرد وقایع پاییز ۱۴۰۱ به وقوع پیوست و به نظر می‌رسید عناصر رادیکال با اسم رمز «اخراج اساتید» به دنبال پیوند زدن «دانشگاه» به «کف خیابان» بودند.
حال آنطور که خودِ شریفی‌زارچی مدعی شده، مجددا به دانشگاه شریف بازمی‌گردد و برای سال تحصیلی جدید، مسئولیت خطیر تدریس در دانشگاه را برعهده می‌گیرد؛ فارغ از رفع یا عدم رفع مشکل استخدامی و علمی شریفی‌زارچی که پیرامون آن، مسئولان دانشگاه شریف باید اظهارنظر کنند، این امید وجود دارد که نامبرده متوجه رسالت سنگین تدریس در دانشگاه باشد و بداند که هرگونه سخن و موضع‌گیری او در کلاس درس و فضای مجازی واجد تبعاتی است و خدایی‌ناکرده اتخاذ مواضع ضدملی و ضدامنیتی از سوی یک استاد دانشگاه که بر روی دانشجوی جوان و هیجان‌زده، نفوذ فکری و معنوی دارد، می‌تواند بحران‌زا باشد و علاوه بر هتک حرمت مکان مقدس دانشگاه، مسیر موفقیت و سعادت آن دانشجو را نیز تخریب کند.