آگاه: به نقل از نیواطلس، در بیشتر سیستم‌های بازخورد لمسی کنونی، حس لامسه با کمک آرایه‌هایی از محرک‌های کوچک موتوری مدیریت می‌شود که در برابر پوست به ارتعاش درمی‌آیند. بسته به شدت، مدت و توالی ارتعاشات می‌توان احساساتی را مانند ضربه زدن، نوازش کردن! یا فشردن شبیه‌سازی کرد.
یک راه‌حل شامل جایگزینی موتورها با کیسه‌های الاستومری بادی سبک‌تر، کمتر پیچیده و کم‌مصرف‌تر است. این محرک‌های پنوماتیکی را با باد کردن و انبساط انتخابی شبیه‌سازی می‌کنند و هنگام انجام این کار به پوست فشار می‌آورند. در این روش، برای داشتن فشار کافی به سمت پایین باید از انبساط محرک‌ها در جهات دیگر هنگام باد شدن جلوگیری کرد. درنتیجه، چنین سیستم‌هایی اغلب در اسکلت‌های بیرونی نسبتا حجیم با بخش‌های سفت ادغام می‌شوند که انبساط کیسه‌ها را هدایت می‌کنند.اینجاست که «هاپتیکنیت»(Haptiknit) وارد می‌شود. این فناوری ازسوی گروهی از پژوهشگران «دانشگاه استنفورد» به سرپرستی پروفسور «آلیسون اوکامورا» (Allison Okamura) و با همکاری دانشگاه «ام‌آی‌تی»(MIT) درحال‌توسعه است.نمونه اولیه هاپتیکنیت درحال‌حاضر به شکل یک آستین نشان داده شده که در مجموع هشت محرک پنوماتیک را در دو ردیف چهارتایی در خود جای داده است. هر کیسه را می‌توان به‌طور جداگانه از طریق یک شیلنگ نازک باد و تخلیه کرد که با پمپ بازویی کار می‌کند.
بدنه اصلی آستین با بافتن الیاف نایلون و پنبه ساخته شد. باوجوداین، الیاف ترموپلاستیک نیز در بخش‌های دایره‌ای که محرک‌ها را در خود جای می‌دهند، استفاده می‌شوند. اعمال حرارت به آن نواحی پس از تکمیل فرآیند بافت کمک کرد تا الیاف ترموپلاستیک ذوب شوند و پس از سرد شدن سفت شوند. 
همچنین، آستین هوشمند با فعال‌کردن متوالی کیسه‌ها یکی پس از دیگری برای ایجاد حس لامسه مجازی با موفقیت مورد استفاده قرار گرفت. ازآنجاکه شرکت‌کنندگان استفاده از هاپتیکنیت را راحت و آسان توصیف کردند، این فناوری ممکن است درنهایت بتواند در برنامه‌های کاربردی فراتر از واقعیت مجازی مورد استفاده قرار بگیرد.
این پژوهش در مجله «Science Robotics» به چاپ رسید.