دو بزنگاه تاریخی و سیر تطور هویت ایرانیان

هویت ایرانی در دوران صفوی و جمهوری اسلامی

در دوران استعمار فرانو با جهانی‌سازی مفاهیم فرهنگی، کنترل افکار عمومی ملت‌ها با ایجاد برساخت‌های هویتی و مخدوش‌سازی مزیت‌های نسبی آنها صورت می‌گیرد؛ چراکه تضعیف قدرت تمدنی رقیبان را از طریق تغییر تصور ایشان نسبت به خود دنبال می‌کنند. امروزه آنچه در تکاپوی ارتباطات جهانی در معرض تهدید قرار گرفته، شخصیت افراد، خودیابی اقوام و اصالت درونی ملت‌هاست. در تهاجم فضای مجازی و فشار ساختارهای قانونی بر تکثر فرهنگی و تفاوت‌های تمدنی، آنچه می‌تواند مؤلفه‌شناسای مفهوم: «من» تعریف شود، خصایص منحصربه‌فرد و عناصر تمایز بخش ماست. می‌دانیم که از برجسته‌ترین اعصار هویتی ایران، دوران هخامنشی، ساسانی و صفوی است. اما پس از یک دوره افول اجتماعی و با شروع عهد ناصری، ایران در سیر بازآفرینش خود قرار گرفت. شاید بتوان جمهوری اسلامی را با عبور از مدرنیزاسیون پهلوی، نوید جان‌یابی و اقتران مجدد عناصر ملی ـ مذهبی در هویت ایرانی برخواند. دورانی که بسان شکوفایی صفوی، استعداد مردمی را به صحنه کشانده و پراکندگی ایرانی را حول گفتمان‌سازی شیعی، بر مزیت‌های سرکوب شده خود متمرکز ساخته است. 

اختصاص ۵۰۰ پنل خورشیدی به عشایر استان تهران

 مدیر امور عشایر استان تهران از توزیع بیش از ۵۰۰ پنل خورشیدی به عشایر کوچ رو از ابتدای سال تا کنون در این استان خبر داد.