ظرفیت‌های فرهنگی جمهوری اسلامی ایران در مقابله با اجتماعی‌سازی امنیت

بازتعریف امنیت با مصادیق هویتی

امروزه کشورهای مختلف جهان از ابزار جنگ به صورت مستقیم و طولانی برای رسیدن به اهداف ژئوپلیتیک خود به‌ندرت استفاده می‌کنند. از این رو تمایل آنان به استفاده از ابزارها و روش‌های نوین به عنوان جایگزینی مناسب برای اقدام نظامی و رویارویی مستقیم بیشتر از پیش مورد توجه قرار گرفته است. اجتماعی سازی امنیت (Socialization of security) یک مفهوم مهم و سرنوشت‌ساز و شیوه‌ای برای تهدید امنیت ملی کشورها به‌حساب می‌آید که راهکار عمده آن، اخلال در امنیت اجتماعی، ایجاد منازعات سیاسی و به نوعی دو قطبی سازی در جامعه و در نهایت فروپاشی سیاسی کشورهاست. این موضوع توانسته است به عنوان یکی از مباحث مهم مطروحه در تئوری جنگ در منطقه خاکستری نقش برجسته‌ای در دستیابی به اهداف ژئوپلتیک ایفا کند.

تأثیر محتوای فضای مجازی بر هوش فرهنگی کودکان

در عصر حاکمیت بی‌چون و چرای فناوری، جایی که کودکان با انگشتانی تیزبین‌تر از نگاه ما، در صفحات لمسی سُر می‌خورند و جهان را از دریچه‌ای دیجیتال تجربه می‌کنند، پرسشی بنیادین ما را به تامل وامی‌دارد: آیا آنچه کودکان‌مان در این فضا می‌آموزند، همان چیزی است که باید بیاموزند؟ یکی از این دریچه‌های پرتاثیر، اینستاگرام است؛ پلتفرمی رنگارنگ، پرزرق‌وبرق و فریبنده که با وعده پیوند، اشتراک و دیده‌شدن، عملاً بستری برای یک‌دست‌سازی فرهنگی، کاهش عمق هویت ملی و تضعیف بنیادهای هوش فرهنگی نسل نو فراهم آورده است.