آگاه: اما سوال اصلی اینجاست که چرا هرازگاهی باید این حوادث دردناک در معادن کشور روی دهد تا خانواده‌های بسیاری بی‌سرپرست یا بی‌پناه شوند؟ آیا در تمام کشورهای دنیا چنین اتفاقاتی به‌صورت همیشگی در معادن روی می‌دهد؟ کودکانی که در اولین روز ماه مهر به مدرسه رفتند و اشتیاق داشتند تا تجربه روز نخست آموزش خود را با پدر در میان بگذارند اما بابایشان زیر آوار معدن مدفون شد، چه خاطره و روحیه‌ای در ادامه زندگی خود خواهند داشت؟ 
حالا اگر کمی عقب‌تر برگردیم با حادثه دردناک دیگری در معدن روباز شازند اراک مواجه می‌شویم. این اتفاق که در تایخ ۲۷ خرداد روی داد موجب شد تا چهار نفر از کارگران زیر صدها تن شن و سنگ مدفون شوند. اگرچه پیکر سه نفر از جان‌باختگان این حادثه از زیر سنگ‌ها بیرون آمد اما پیکر نفر چهارم با نام آیت رضایی همچنان زیر آوار شن و ماسه مدفون است و ظاهرا دیگر اراده‌ای هم برای یافتن آن مرحوم وجود ندارد.  داده‌های به‌دست‌آمده نشان می‌دهد که ایمنی موجود و تجهیزات مورد استفاده در معادن کشور از استانداردهای جهانی بسیار پایین‌تر هستند. نکته دردآور دیگر اینکه تمام این کمبودها و معضلات بارها رسانه‌ای شده اما ظاهرا اراده‌ای برای رفع این مشکلات و تامین تجهیزاتی که جان کارگران معادن را حفظ می‌کند، وجود نداشته و ندارد. اینکه رییس خانه معدن ایران اعلام می‌کند «دستگاه‌های هشداردهنده گازهای خطرناک، سیستم‌های ضد جرقه، تهویه مطلوب و امکانات مربوط به نگهداری از سقف و دیواره‌های معادن به‌شدت ناکارا هستند.» درد بزرگی است که باید در اقدامی عاجل به آنها پرداخت. مگر این تجهیزات چه تکنولوژی یا سیستمی دارند که بومی‌سازی نشده‌اند یا توان خرید آنها از خارج کشور وجود ندارد؟ 
اینکه در هر حادثه معدن در ابعاد این‌چنینی ده‌ها جان عزیز از دست برود، دردناک نیست؟ افرادی که باید در این حوزه نسبت به تهیه و تامین این اقلام اقدام می‌کردند اما با ترک فعل خود در وقوع این حوادث سهم و نقش داشته‌اند نباید مورد مواخذه و محاکمه قرار بگیرند؟ اینها سوالاتی است که افکارعمومی از مسئولان مرتبط دارد و این‌بار باید تا دریافت پاسخ محکم و مستدل و ارائه آنها در نهادهای قضایی مطالبه‌گری کرد تا چند ماه دیگر دوباره وقوع حادثه‌ای مشابه را شاهد نباشیم.