آگاه: اگر آنچه برای تهران برنامه‌ریزی می‌شود درست و اصولی بوده و البته در زمان مقرر و لازم، اجرایی شود، به‌طور حتم مزایای آن متوجه شهروندان و البته مدیران بلدیه پایتخت خواهد بود. دور نیست زمانی که این شهر چند ده میلیونی به زعم شهروندانش به‌درستی اداره شد و اهالی تهران مشکلات و دردسرهای کمتری بابت زیست شهری داشته‌اند. چنین تجربه‌ای در نیمه اول دهه۹۰ به دست آمد و از حجم مشکلات تهران تا حدود زیادی کاست و حتی برخی در آن مقطع زمانی برطرف شدند. مروری بر آنچه حمل‌ونقل عمومی شاهدش بوده یا کیفیت هوای تهران در آن دوران نکات بسیاری را به دست می‌دهد. 
در نیمه اول دهه۹۰ حمل‌ونقل عمومی تهران شامل اتوبوسرانی و مترو شاهد اقدامات زیربنایی بسیاری بودند که به‌وضوح نتیجه آنها در شهر دیده می‌شد. خطوط اتوبوسرانی تندرو توسعه یافته و حتی برخی به‌صورت شبانه‌روزی فعالیت خود را آغاز کردند. ایستگاه‌های جدید مترو نیز در خطوط مختلف راه‌اندازی می‌شدند تا دسترسی مردم به ایستگاه‌های حمل‌ونقل عمومی تسهیل شده و به سطح استانداردهای جهانی برسد. این اقدامات نتایج و رتبه‌های بین‌المللی را نیز برای پایتخت رقم زدند که تکرار آن عناوین در این مقال نمی‌گنجد. ورود اتوبوس‌های دوکابین قرمزرنگ که در خطوط اتوبوس‌رانی تندرو یا همان بی‌آرتی به کار گرفته شدند یا اتوبوس‌های تک‌کابین با وجود تمام بدعهدی‌ها و سیاسی‌بازی دولتمردان وقت، موجب شد تا استقبال شهروندان از حمل‌ونقل عمومی به‌شدت افزایش یافته و به‌دنبال آن، وضعیت ترافیک و آلودگی هوای شهر چشم‌انداز روشنی یابد. اگرچه همان تعداد حدود ۹هزار دستگاه اتوبوس هم تا وضعیت ایده‌آل (۱۲هزار دستگاه اتوبوس) برای تهران فاصله داشت اما به‌طور حتم با وضعیت فعلی تهران و تعداد ۳۲۰۰‌دستگاه اتوبوس فعال پایتخت که مدیرعامل شرکت واحد اتوبوسرانی تهران به آن اشاره کرده، به‌هیچ‌وجه قابل قیاس نیست.
از سوی دیگر، ناوگان متروی تهران نیز حال و روز خوشی ندارد و با وجود خطوط و ایستگاه‌های فعال فعلی، کمبود واگن به‌شدت مشاهده می‌شود که اگر تعداد واگن‌ها افزایش یابد می‌توان با سرفاصله کمتر تعداد مسافران بیشتری را در پایتخت جابه‌جا کرد. این مسئله موجب آسایش و راحتی بیشتر شهروندان هم می‌شود تا هنگام استفاده از وسایل‌نقلیه عمومی مانند آنچه رییس فعلی شورای اسلامی شهر تهران، چند سال قبل هم به آن اشاره کرده بود، شأنیت انسان‌ها زیر سوال نرود. اما پرسش اینجاست که درست در روزهای آلودگی هوا تهران که نفس شهروندان به شماره می‌افتد دولت و مدیریت کلان‌شهرها چه برنامه‌های عملیاتی برای تقویت ناوگان حمل‌ونقل عمومی که نتایج آن کاهش مصرف سوخت، کاهش آلودگی هوا و کاهش ترافیک هستند، دارند؟ اینکه رییس محترم شورای شهر تهران از ورود وسیله نقلیه‌ای به نام اتوبوس تراموایی بازدید کرده و اعلام می‌کنند که آن را نپسندیدند به چه علت است؟ آیا قبل از ورود این وسیله بدیع و نوابتکار چینی، طرح‌ها یا تصاویر توجیهی آن رویت نشده بود تا اگر موردتایید نبود، چنین وسیله‌ای به تهران نرسد؟ و اینکه آیا به جای امتحان کردن مدهای حمل‌ونقلی که شاید در تهران جواب ندهند، بهتر نیست به فکر تامین اتوبوس‌های عادی یا واگن‌های مترو بود؟