آگاه: اما اینکه چرا جامعه به این حال افتاده، نیاز به ساعت‌ها و روزها بحث کارشناسی و تحلیل جامعه‌شناختی دارد. در روزهایی که کارشناسان سیاسی و اقتصادی هر روز درباره شیوه‌های روابط بین‌الملل، تحولات سیاسی، راه‌های گفت‌وگو و مذاکره با دولت‌های دوست و دشمن و هزار ریز و درشت دیگر عالم سیاست می‌گویند یا دیگرانی به دنبال راهکارهای اقتصادی برای معیشت در روزگار عسرت، شیوه پس‌اندازهای ریز، نرخ انواع ارز و مقایسه قیمت ارز وطنی با کشورهای همسایه و ده‌ها مورد دیگر هستند، باید مجموعه‌ها و نهادهای مرتبط با علم الاجتماع نیز روی حال و احوال جامعه متمرکز شوند. 
جامعه‌ای که امروز در شهرهای بزرگ و کوچک کشور می‌بینیم، مردمانی از جنس سکوت و خستگی دارد. حداقل چهره آدم‌هایی که با استفاده از مترو، اتوبوس یا تاکسی در شهرها تردد می‌کنند این وضعیت را نشان می‌دهد، به‌خصوص اگر در ابتدای روز و ساعات کاری یا سر شب و هنگام بازگشت مردم به منازل شان مسافر حمل‌ونقل عمومی باشید. 
شاید برخی دوست نداشته باشند در این فرصت کوتاه هم چند خط درباره وضعیت جامعه و حال و روز مردم بدانند اما باید به تمام کارشناسان، دست‌اندرکاران و حتی مسئولان کوچک و بزرگ گفت که هرازگاهی به‌صورت ناشناس بین مردم باشید و فقط حالشان را نگاه کنید. مطمئن باشید کسی متوجه حضور شما نخواهد شد، چراکه همه با تنی خسته و ذهنی درگیر مشکلات ریز و درشت زندگی، در عوالم خودشان و حتی خاطرات سال‌های نه چندان دور سیر می‌کنند تا کمی از بار سنگین روی گرده‌شان را سبک کنند. این در حالی است که انبوهی از اخبار سخت مانند زورگیری از دانشجوی شهرستانی، روان مردم را هدف قرار داده و می‌دهد. 
با وجود تمام این مشقات اما باید به این نکته مهم اشاره کرد که آدمی به امید زنده است. مگر نه اینکه این کشور و مردمانش روزهای سخت بسیاری را پشت سر گذاشته‌اند تا به اینجا رسیده‌اند؟ در این روزگار هم نباید ناامید شد. حتی با اخبار خوب کوچکی هم که دور و اطرافمان هست می‌توان به روزهای روشن دل بست و در مسیر درست؛ استوار قدم برداشت. آنچه این روزها مردم و کشور ایران را درگیر خود کرده است دسیسه‌های دشمنان است که البته ناکارآمدی یا ترک فعل برخی مسئولان نیز مزید بر علت شده تا حال جامعه را دگرگون کند. باوجوداین همانطور که به روزهای خوش در طول زندگی فکر می‌کنیم، باید امیدوار به ساختن روزهای روشن‌تر بود.