آگاه ـ علی جواهری_دبیر اجتماعی: باید لحظه ای سکوت کرد در برابر آنچه در حال رخداد است. البته کارهایی هم باید انجام دهیم تا وضعیت از این که هست بدتر نشود. ماجرا چیست؟ همیشه برای به دست آوردن باید چیزهایی را از دست دهیم. اما همیشه این قاعده زمانی درست از آب در نمی آید. به خصوص برای جامعه غنی و پر اصالت ما.برای توضیح آنچه می خواهم درباره اش صحبت کنم؛ باید یک گام به جلو بردارم و چند قدم به عقب بروم. کمی هم کلی گویی لازم است. جامعه ساختار بزرگی دارد که ملیتی را ایجاد می کند. این شاکله پایه های محکمی چون فرهنگ، تاریخ، شخصیت های نام آور و... را شامل می شود. همه اینها را اجدادمان ساختند و در گذر زمان تغییراتی یافته اما جایی که احساس شود در حال کن فیکون شدن است باید نگران شد و حساسیت نشان داد.

مسئله را ساده تر کنم اینکه از دروغ پرهیز کنیم و در جمع بزرگترها بی پروا سخن نگوییم؛ ادب است. روزگاری بود جوانان در اتوبوس یا مترو جایشان را به بزرگ‌تر و موسپیدان می دانند. اما اکنون چنین رخدادهایی کمتر دیده می شود. این نمایشی از هویت ما بود.

اما رفته رفته همه چیز در حال دگرگونی ست و تنها به این رفتار کوچک در جامعه خلاصه نمی شود. آنچه به عنوان تهاجم به مردم ما در حال هجوم است هربار به شکلی ظهور می کند. یکبار در قالب مد و لباس پا به عرصه می گذارد؛ بار دیگر بازی های جمعی تخریب ساختار جامعه را در پی می گیرد. بله! بازی ها هم تخریب می کنند. چون همانطوری که سرگرم کننده هستند؛ ذاتی آموزنده برای افراد دارند.

روزگاری بازی‌ها رنگ یک رنگی داشت و همبازی‌ها در پی یافتن هم بودند و پستوی کوچه ها را پی هم می‌گشتند. تکاپوی بازی احوال همه را خوش می کرد. صداقت بود و جنب و جوش کودکی. اما بازی های وارداتی غربی یا شرقی با فرهنگ ما مغایرت دارند. مافیا یک بازی است که باید دروغ گوی ماهری بود تا در آن پیروز شد. و جرأت و حقیقتی که پایه و اساس بی پروایی را ترویج می دهد.

این نمای کوچکی از رخدادی ست که باید درباره اش ابتدا سکوت تامل برانگیز داشت و برایش چاره ای اندیشید. چه چیزی را از دست می دهیم و عاقبت چه در دست خواهیم داشت؟

این در حالی ست که شاید صدها نوع بازی در کشورمان وجود دارد که یک به یک در حال فراموش شدن است. بازی ها هویت اجتماعی و فرهنگی ما هستند. نباید هویت ملی مان را از دست بدهیم. هویتی که شکل گیری ساختارش صدها سال زمان برده و سرمایه ای بسیاری برای شکل گیری آن صرف شده است.

وزارت ورزش و جوانان که مسئولیت ترویج بازی بومی محلی را برعهده دارد کمی پویاتر در این زمینه عمل کند. بازی های بومی و با اصالت ایرانی را باز طراحی و ترویج دهد. یا در تعامل با آموزش و پرورش در زنگ های ورزش به دانش آموزان آموزش داده شود. به هرحال باید کاری کرد تا آنچه داریم؛ برباد نرود و مجبور نشویم روی دست هایمان راه برویم.