آگاه: قطعا اگر همه مولفه‌های فیلم‌سازی را درنظر بگیریم، «پرویزخان» بهترین فیلم چهل‌ودوم فجر بوده است. این فیلم که تماتیکی ورزشی دارد، شاید در نگاه اول همه نوع سلیقه و مخاطبی را دربرنگیرد، اما وقتی اثر کامل دیده شود، متوجه آن خواهیم شد که اکثر سلایق و عقاید را درگیر خود خواهد کرد.

«پرویزخان» یک پرتره از شخصیت «پرویز دهداری» ستاره فوتبال ایران در دهه‌های ۳۰ الی ۷۰ شمسی است که به بخشی از زندگی او در کسوت مربی‌گری‌اش پرداخته و ماجرای منحل شدن احتمالی تیم ملی در آستانه بازی‌های آسیایی ۱۹۸۶ را روایت می‌کند که چطور او قهرمانانه پای بقای تیم ملی و گردآوری بازیکنان قدیمی و نوظهور ایستاد و توانست تیم ملی کویت را در یک کل‌کل قدیمی شکست داده و به یک پیروزی مهم که حتی بسیاری از مدیران و مسئولان سیاسی و ورزشی و نیز بازیکنان منفک‌شده از این تیم با وجود بودن دهداری به آن باور نداشتند، دست پیدا کند. «پرویزخان» تلفیق و تجمیعی از مولفه‌های وطن‌پرستی، اتحاد سازمانی، عرق ملی، دفاع مقدس، وحدت رویه، نگاه و باور به درون و توان داخلی، دیپلماسی ورزشی، امنیت زیر سایه اقتدار و غیره است که به‌درستی توانسته با یک داستان سرپا و قوی علاوه‌بر کاراکترمحوری، یک خط داستانی منسجم و چند خرده‌داستان همراستا با آن را پیش ببرد و مخاطب را تا پایان همراه و متاثر نگه دارد. این فیلم طبق برنامه جشنواره فجر در روزی اکران شد که درست سه روز قبل از آن ما با قطر و در بازی‌های جام‌ملت‌های آسیا بازی حذفی نیمه نهایی داشتیم و اگر آن بازی را برده و به فینال می‌رفتیم، دیدن این فیلم که غلبه بر کویت آن سال‌های بازی‌های آسیایی بود، یک انطباق معنایی و مفهومی و تزریق بیشتر شور و شعف ملی به حساب می‌آمد، اما چه حیف که نشد آنچه باید می‌شد. فیلم «پرویزخان» شمایل کاملی از وطن‌پرستی فراتر از هر قواعد راهبردی است که در دل روایت از زندگی شخصیت اصلی آن یعنی «پرویز دهداری» و آن برهه از فوتبال ایران، تعریف و توصیف می‌شود و با تکنولوژی جدید و به‌روز در نوع فیلمبرداری و تدوینی عالی، توانسته صحنه‌های زمین فوتبال و مسابقه را به‌شدت جذاب، هیجانی و در نوع خود منحصربه‌فرد به تصویر بکشد که کمتر فیلمی در جهان وجود دارد که چنین سطح بالایی در قاب‌بندی، زاویه‌ها و مدل فیلمبرداری داشته باشد که به کمک تکنولوژی روز در سخت‌افزار و نرم‌افزار بتواند نمایی فراتر از یک فیلم ورزشی را به نگاه بیننده بنمایاند. این اولین فیلم بلند سینمایی «علی ثقفی» در جایگاه کارگردانی است که توانسته به‌خوبی یک فیلم استاندارد در فرم و قاعده‌مند در مضمون را ارائه کند. شاید البته برخی شخصیت‌ها و روند روایت داستان در بعضی صحنه‌ها کمی جای اشکال و تصحیح باشد، اما درنهایت ما با اثری مواجه هستیم که همه‌چیزتمام است و برای نسل دهه‌های ۵۰ و ۶۰ یادآور یک نوستالژی از ستاره‌های پیشکسوت و نوظهور فوتبال ملی ایران است و با دیدن این فیلم می‌شود به تمام ابعاد وضعیت سیاسی-فرهنگی-ورزشی وقت کشور و وجوه اشتراکی آن درحال فعلی آن پی برد. در نهایت باید گفت «پرویزخان» حال دل هر ایرانی میهن‌پرست عاشق فوتبال و دارای تعصب به این مرز و بوم را خوب و خوش خواهد کرد. این فیلم را حتما ببینید و به فرزندان خود نشان دهید.