آگاه: دراین‌میان نانومواد طلا به‌دلیل زیست سازگاری و سهولت ساخت برای ساخت مهندسی بافت قلب با استفاده از کاردیومیوسیت‌های مشتق‌شده از سلول‌های بنیادی یا موش صحرایی جایگزین‌های نویدبخشی به حساب می‌آیند. اما با وجود پیشرفت‌های بسیار در این زمینه هنوز کاملا مشخص نیست آیا ارتقای عملکرد بافت قلبی به‌دلیل ویژگی‌های رسانایی الکتریکی نانوذرات طلا است یا تغییرات ساختاری داربست که در نتیجه افزودن این نانوذرات به وجود می‌آید.

در همین راستا، گروهی از محققان با همکاری مهدی نیکخواه و حمید اسماعیلی، پژوهشگران ایرانی دانشکده مهندسی سیستم‌های بیولوژیکی و سلامت در دانشگاه ایالتی آریزونا، یک داربست هیدروژلی نانو مهندسی‌شده متشکل از متاکریلات ژلاتین (GelMA) با نانومیله‌های طلای رسانای الکتریکی (GNR) یا نانوذرات سیلیکا نارسانا (SNP) ابداع کردند.

این داربست به محققان اجازه داد به‌طور همزمان عملکرد و سرنوشت نقش نانومواد رسانای الکتریکی و نارسانا را در عملکرد و سرنوشت کاردیومیوسیت‌های مشتق‌شده از سلول‌های بنیادی پرتوان القاشده ازسوی انسان (hiPSC-CMs) ارزیابی کنند. پژوهش‌ها نشان داد هر دو داربست هیدروژلی حاوی GNRو SNP زیست سازگاری ایده‌آل و اتصال سلول‌های قلبی مشابهی دارند. از سوی دیگر، هرچند بیان آلفا-اکتینین سارکومر در آنها در شرایط مختلف تفاوت زیادی نداشت، اما ساختار سارکومر سازمان‌یافته‌تری در هیدروژل‌های تعبیه‌شده با GNR در مقایسه با داربست‌های نانومهندسی نارسانا مشاهده شد. به‌طورکلی، یافته‌های محققان دانش بیشتری درباره نقش نانوذرات طلا رسانای الکتریکی در تنظیم عملکردهای hiPSC-CM ارائه کرد.