آگاه: او نویسنده شناخته‌شده‌ای در کره نبوده و کتاب معروفش «گیاهخوار» نیز در این کشور مطرح نبوده است، حتی تا پیش از کسب جایزه بین المللی من بوکرز (Man Bookers) طی ۱۱سال، فقط ۶۰هزار جلد از کتاب «گیاهخوار» در کره فروش رفته بود اما پس از کسب این جایزه فقط طی ۶ماه ۶۰۰هزار نسخه از این کتاب در کره فروخته شد. 
سعیدرضا اتحادی در پی اهدای جایزه نوبل به یک نویسنده کره‌ای درباره اینکه ادبیات کره در کشور ما باوجود چندین ترجمه از کتاب‌های «هن کنگ» چندان شناخته‌شده نیست، گفت: ادبیات کره در ایران کمتر شناخته‌شده است؛ دلیل این مسئله هم این است که کشور کره مدت زیادی تحت استعمار ژاپن بود. مردم کره مجبور شدند از خط ژاپنی استفاده کنند؛ حتی زبان رسانه‌هایشان نیز ژاپنی شد. آن‌ها با گسست تاریخی مواجه شدند. علاوه بر این، در اواخر دوره چوسان، ادبیات برای قشر مرفه و سطح بالای جامعه بود و به‌دلیل مسائلی چون تغییر خط و طبقاتی بودن جامعه، ادبیات در سطح اجتماع خیلی فراگیر نبود. او افزود: پس از پایان استعمار ژاپن و پایان جنگ جهانی دوم، جنگ دو کره آغاز شد و بعد هم کشور کره دچار فقر شد. این موضوع تا دهه۱۹۸۰ که اقتصاد کره رونق پیدا کرد، ادامه داشت. کره‌ای‌ها تقریبا از دهه۱۹۸۰ تلاش کردند روی ادبیات و هنر خود سرمایه‌گذاری کنند؛ البته موج کره‌ای بیشتر سوار بر هنرهای نمایشی این کشور از قبیل موسیقی و سریال و فیلم بوده است. موج ادبیات کره موج جدیدی است و شاید کمتر از ۲۰سال قدمت دارد. او درباره دلیل دیده نشدن کتاب مشهور هن کنگ در کره گفت: ادبیاتی که خانم هن کنگ استفاده می‌کند، صحنه‌های زننده زیادی دارد که با روحیه محافظه‌کار جامعه کره در تضاد است. 
این مترجم در ادامه بیان کرد: هرچند خانم هن کنگ، دو کتاب دیگر دارند که فکر می‌کنم جایزه نوبل برای این دو کتاب، به ایشان تعلق‌ گرفته است؛ یکی «اعمال انسانی» و کتاب دیگری که فکر نکنم ترجمه‌شده باشد. این کتاب‌ها به‌نوعی تاریخ کره را مرور می‌کند. تاریخ مدرن کره و دردی که آنها کشیده‌اند. کتاب «اعمال انسانی» دررابطه ‌با سرکوب دانشجویان در سال۱۹۸۰ در شهر زادگاه خانم هن، یعنی گوانگجو است. کتاب بعدی او درباره سرکوب خشن مردم در سال۱۹۴۷ است. زمانی که ساکنان جزیره ججودو به‌شدت به دست پلیس کره تازه‌تاسیس سرکوب شدند. به‌نظر به‌خاطر این دو کتاب، جایزه نوبل را برده است. او در ادامه گفت: او اولین زن نویسنده آسیایی است که جایزه نوبل ادبیات را گرفته و این موضوع برای آسیا خوب است. در جایگاهی نیستم که بتوانم قضاوت کنم که آیا حق او بود یا خیر اما فکر می‌کنم بیشتر سیاست خود کشور کره و سرمایه‌گذاری این کشور در ایجاد موج کره‌ای باعث شده جایزه نوبل بگیرد. تعداد کارهای این نویسنده هم ‌چندان زیاد نیست. حتی نمی‌شود گفت که او سبک جدیدی خلق کرده یا جنبشی جدید رقم ‌زده است. در بیانیه نوبل هم اشاره شده که اهدای این جایزه به‌دلیل مقابله او با آسیب‌های (تروماهای) تاریخی است.