آگاه: به نقل از IGN، رسانه خبری-سرگرمی آمریکایی، این فیلم در دومین پایان هفته اکران خود تنها کمی بیش از هفت‌میلیون دلار فروش کرده بود. این بدان معناست که «جوکر۲» با حدود ۸۰درصد افت فروش نسبت‌به هفته‌های گذشته مواجه شده است. هالیوود ریپورتر می‌گوید که این فیلم، افتتاحیه ۳۷.۸میلیون دلاری را تجربه کرده بود و اکنون بزرگ‌ترین کاهش فروش در میان فیلم‌های «کمیک‌بوکی» در دومین هفته اکران را تجربه کرده است. پیش از این فیلم «مارول‌ها» The Marvels)) کاهش ۷۸درصدی فروش در دومین پایان هفته اکران خود را ثبت کرده بود. فیلم «جوکر۲» اکنون از رتبه اول گیشه به رتبه سوم سقوط کرده است و گروهی از تحلیلگران می‌گویند، احتمال دارد طبق آمار نهایی فروش، فیلم «بیتل‌جوس بیتل‌جوس» (Beetlejuice Beetlejuice) تیم برتون بتواند به شکل پایداری در گیشه فیلم «جوکر۲» را شکست دهد. فیلم «جوکر۲» تاکنون بیش از ۱۶۵.۳میلیون دلار در گیشه جهانی فروش کرده است که این فروش شامل بیش از ۵۱.۶میلیون دلار در آمریکای شمالی و ۱۱۳.۷میلیون دلار در گیشه جهانی می‌شود. فیلم «جوکر۲» بدون احتساب هزینه تبلیغات، با بودجه ۲۰۰میلیون دلار تولید شده است. درهرحال شواهد نشان می‌دهد که این فیلم قرار است یکی از بزرگ‌ترین شکست‌های سال۲۰۲۴ را تا پایان اکران تجربه کند.

ناکامی تلاش برای تکرار یک موفقیت جهانی
تاد فیلیپس کارگردانی بود که بیشتر او را با ساخت فیلم‌های کمدی مانند «خماری» به خاطر می‌آوردیم اما موفقیت مالی و سینمایی «جوکر۱» به قدری زیاد بود که همگان را قانع کند تا قسمت دوم این فیلم هم ساخته شود. قسمت اول «جوکر»، فروشی بیش از یک میلیارد دلار را در گیشه در سال۲۰۱۹ تجربه کرد؛ جایزه شیر طلایی ونیز را کسب کرد و توانست در ۱۱رشته اسکار نامزد دریافت جایزه شود و در دو رشته بهترین بازیگر مرد و بهترین موسیقی متن، جایزه اسکار را کسب کند. این موفقیت‌ها و افتخارات به میزانی بود که قسمت دوم فیلم هم ساخته شود. 
داستان «جوکر۲» روایت‌گر وقایعی‌ است که پس از قتل نفرت‌انگیز فیلم نخست اتفاق می‌افتند. آرتور/ جوکر در یک بیمارستان روانی تاریک و مخوف زندانی است. او به شکل اتفاقی با زنی جوان و آوازه‌خوان به نام «لی کویینزل» با بازی لیدی گاگا، خواننده آمریکایی آشنا می‌شود. این دو، تا جایی که شرایط زندان روانی اجازه می‌دهد، یکدیگر را ملاقات می‌کنند، تا آنکه زمان محاکمه‌ آرتور فرامی‌رسد و «لی» به‌طرزی عجیب و مرموز، در جایگاه حضار تماشاگر حضور می‌یابد که در فیلم، در این‌باره توضیح کافی داده می‌شود اما چندان باورپذیر نیست. صحنه‌های محاکمه و رابطه‌ عاشقانه این دو شخصیت، محورهای اصلی این فیلم بلند هستند. بخش‌هایی از فیلم، مانند تقلید جوکر از لهجه‌ کشدار یک وکیل جنوبی، می‌توانستند سرگرم‌کننده باشند اما فیلم آنقدر طولانی و بی‌انتها به نظر می‌رسد که این بامزگی‌ها در آن گم می‌شود. در نهایت، داستان سطحی و بی‌محتوای آن، پیام‌آور همان نیهیلیسم بی‌ارزشی است که فیلیپس در فیلم اول ارائه کرده بود، این بار در قالب و ژانری تازه. 
آرتور فلک در اینجا بین خود در کسوت یک انسان معمولی و خود «جوکر»ش تمایز صریحی قائل می‌شود؛ فردی پریشان و آشفته که با تصورات غیرمتعارفی که دارد، هستی‌ خود را درون یک صحنه‌ نمایش مجسم کرده است. موزیکال بودن فیلم به سازندگان این امکان را داده تا از برخی مخمصه‌ها قسر دربروند و برخی پیچیدگی‌ها را رها کنند. فیلم از نظر روایی، روان‌شناختی و زیبایی‌شناختی منسجم نیست اما ازآنجاکه آثار موزیکال به سبب ماهیت موزیکالشان قادرند جنبه‌های روایی و روانشناختی خود را در لایه‌هایی، بی‌سروته رها کنند، این فیلم نیز توانسته در این دو جنبه به همین سبک عمل کند.

عملکرد بازیگران، نقطه مثبت
می‌توان گفت تنها نکته‌ مثبت این فیلم عملکرد بازیگران است. دو بازیگر نقش‌های اصلی زن و مرد برای خلق شخصیت‌هایشان و تعامل با یکدیگر تلاش زیادی کرده‌اند. ژست‌های متفاوتی که هنگام آوازخواندن به خود می‌گیرند، بی‌هیاهو بودن و لغزش‌پذیربودنشان در زندگی واقعی و عملکرد بی‌نقصشان روی صحنه برای حقیقت بخشیدن به رویاهای مشترکشان ازجمله‌ این موارد است. 
‌ بی‌تردید، آغاز فیلم بسیار تماشایی است. نظیره‌ای است طنزآمیز از کارتون لونی تونز، ساخته‌ برادران وارنر که داستان پیشین را از همانجایی که پایان یافته از سر می‌گیرد. این‌بار، آرتور را می‌بینیم که در مرکز نگهداری دیوانگان خطرناک زندانی شده است. فیلم از تیم بازیگری قدرتمندی برخوردار است. برندن گلیسون نقش نگهبان زندان را بازی می‌کند؛ او تنها شخصیت این فیلم است که جوک می‌گوید و شبیه جوکرهای واقعی به نظر می‌رسد. 
کاترین کینر در نقش وکیل آرتور ظاهر می‌شود، استیو کوگان، خبرنگار جنجالی تلویزیونی است و زازی بیتز نیز برای مدت کوتاهی نقش همسایه‌ سابق آرتور را ایفا می‌کند. لحظه‌ای که جوکر و هارلی کوئین برای اولین بار در زندان با هم روبه‌رو می‌شوند، شور و طراوت از فیلم می‌تراود اما درنهایت، کل فیلم خلاصه می‌شود در محیط تیره و پرخفقان و ملال‌آور آن زندان عجیب و خیالی. در این میان، واکین فینیکس و لیدی گاگا طی مدت‌های طولانی از یکدیگر جدا نگه داشته می‌شوند. اجرای فینیکس نیز، مثل قبل یکنواخت است و همچون همیشه، حضوری مقتدرانه و تاثیرگذار روی صحنه دارد. 
استراتژی دفاعی وکیل آرتور یعنی مری‌آن استوارت این است که قاضی را متقاعد کند که موکلش به دلیل تربیت خشونت‌آمیز خود دچار اختلال روانی شده و به‌دلیل بی‌مسئولیتی دیگران به درمان در بیمارستان نیاز دارد. از سوی دیگر، هاروی دنت، دادستان محکمه، معتقد است که آرتور دیوانه نیست و باید به صندلی الکتریکی سپرده شود. آرتور در میان این دو وضعیت، دچار تضاد درونی است؛ او می‌داند که ادعای دیوانگی تنها شانس اوست اما در عین حال آرزو دارد که دوباره به شخصیت منفی و بی‌رحم خود روی بیاورد؛ شخصیتی که وکیلش به او می‌گوید باید آن را انکار کند. این شخصیت جنون‌آمیز و ترسناک، نه‌تنها برایش قهرمانی و شهرت را به ارمغان آورده، بلکه باعث عشق او به هارلی نیز شده است. ‌
‌ بازیگر زن یعنی لیدی گاگا در اینجا نقشی آمیخته با شیطنت و دسیسه دارد: هارلی، شخصیتی آب‌زیرکاه، باهوش و دچار اختلالات روانی است. آیا او قرار است لیدی مکبث دنیای ابرشرورهای این فیلم باشد؟ تا حدی بله اما داستان به شکلی پرداخته شده که اجازه نمی‌دهد شخصیت او در این مسیر یا هر مسیر دیگری شاخ ‌و برگ پیدا کند و چه بسا تماشاگر در اواخر فیلم سرخورده شود و از خود بپرسد چه چیز جذاب، ناراحت‌کننده، خنده‌دار و به‌طور کلی غیرمنتظره‌ و تازه‌ای درباره‌ آرتور برملا شد؟ این به خاطر ژست‌های پرافاده‌ای است که این فیلم به خود می‌گیرد و توقع ما را بالا می‌برد. فیلم با کمک همین اعتمادبه‌نفس و توداری‌های نامتعارفش از شیب صعب‌العبور روایت داستان بالا می‌رود. حضور چشمگیر شخصیت زن نیز به‌گونه‌ای است که گمان می‌رود در آینده نیز بار دیگر او را در نقش هارلی کویین ببینیم؛ احتمالا با داستانی ویژه‌ خود او.

نگاه بی‌رحمانه‌ نیویورک تایمز به جوکر۲ 
 نیویورک تایمز، قسمت جدید «جوکر» به کارگردانی تاد فیلیپس را فیلمی پر از آواز و رقص دیوانه‌وار می‌داند که از هرگونه جذابیتی تهی است! فیلم «جوکر: جنون مشترک» چنان نچسب و خسته‌کننده است که اصلا معلوم نیست چرا و برای کدام مخاطب آن را ساخته‌اند. فیلم اول «جوکر» (۲۰۱۹) به کارگردانی تاد فیلیپس و با بازی واکین فینیکس در نقش یک دلقک (جوکر) غمگین و دیوانه‌، هم از نظر منتقدان و هم از نظر تجاری موفق بود. بازی پرشور فینیکس با نوعی خشونت پنهان و غیرقابل پیش‌بینی همراه بود که شما را مجذوب خود می‌کرد و اشارات فیلم به خشونت و نیهیلیسم موجود در آمریکا، شما را به فکر فرو می‌برد. از قرار معلوم، این فیلم حرفی جدی برای گفتن داشت، که البته بزرگ‌ترین شوخی آن هم بود. ‌

‌درباره کارگردان جوکر۲ 
 تاد فیلیپس در یک خانواده یهودی در بروکلین نیویورک به دنیا آمد و در نیویورک بزرگ شد. او در مدرسه هنری تیش دانشگاه نیویورک شروع به تحصیل کرد اما به‌دلیل ناتوانی در تهیه بودجه برای ساخت اولین فیلم و پرداخت شهریه تحصیل، دانشگاه را نیمه‌کاره رها کرد. فیلیپس در جوانی به‌خاطر دزدی از مغازه‌ها دچار مشکل شده بود. فیلیپس را بیشتر به‌عنوان کارگردان فیلم‌های کمدی می‌شناسند. مجموعه سینمایی سه‌قسمتی «خماری» مهم‌ترین فیلم‌های او تا پیش از ساخت «جوکر» هستند. او در «جوکر» توانست با تغییر ژانر، یکی از موفق‌ترین فیلم‌های کارنامه هنری خود را بسازد و به یکی از مهم‌ترین کارگردانان سینمای معاصر آمریکا تبدیل شود.

درباره بازیگر اصلی جوکر۲
فنیکس در قسمت دوم هم مثل قسمت اول، نقش اصلی یعنی جوکر را بازی می‌کند. واکین فنیکس یکی از پرافتخارترین بازیگران سینمای هالیوود است که در سال۲۰۲۰ نامش در رده دوازدهم بزرگ‌ترین بازیگران قرن نیویورک تایمز قرار گرفت. واکین فنیکس کار بازیگری را همراه برادرش در تلویزیون آغاز کرد. او در سال‌۲۰۰۰ به‌خاطر بازی در فیلم «گلادیاتور»، نامزد بهترین بازیگر نقش مکمل مرد در جایزه اسکار شد. در دهه‌۹۰ میلادی با بازی در نقش مکمل فیلم‌های «قلم‌پرها» و «به خاطرش مردن» به شهرت رسید و با بازی در فیلم‌های «نشانه‌ها»، «روستا» و «هتل روآندا» در گیشه هم موفق بود. فنیکس سپس با بازی درام موزیکال روی خط راه برو کاندیدای اسکار و گلدن گلوب شد. او مدتی از بازیگری کناره گرفت و در سال ۲۰۱۰ و به واسطه بازی در درام روانشناختی «مرشد» برای سومین‌بار کاندیدای جایزه اسکار شد. بازی در درام عاشقانه «او» و فیلم «خباثت ذاتی» قدرت بازیگری فنیکس را به رخ کشید تا این که سرانجام به‌واسطه بازی در «جوکر» توانست اسکار بهترین بازیگر مرد را از آن خود کند. فنیکس تا به امروز برنده یک جایزه اسکار، یک جایزه گرمی، یک جایزه آکادمی فیلم بریتانیا و دو جایزه گلدن‌گلوب بوده است. 
 

نقدها: متناقض و ضعیف
 ایندیپندنت | امتیاز ۸۰ از ۱۰۰ 
جفری مک‌نب | بازی فینیکس همچنان قوی و تکان‌دهنده است و موضوع اصلی این است که با وجود جنون آرتور برای ما راهی جز همدردی با وی باقی نمی‌ماند. ما حتی در جریان آخرالزمانی‌ترین و خشن‌ترین لحظه‌های فیلم، همواره از این موضوع آگاهیم که زیر چهره جنگ‌طلب و نمایشی جوکر، یک آرتور کوچک و ضعیف پنهان شده است. 

اسکرین رنت | امتیاز ۷۰ از ۱۰۰ 
الکساندر هریسن | «جوکر: جنون مشترک» فیلمی نیست که به تمامش فکر شده باشد. اصلا برای همین بود که فیلم اصلی در وهله اول مورد برداشت اشتباهی قرار گرفت. به‌هرحال این فیلم، مملو از کارهای استادانه، بازی‌های درجه‌یک و تصاویر چشمگیر است. چیزهای زیادی در فیلم هست، به‌خصوص از نظر بصری که می‌شود از آنها قدردانی کرد اما به شما توصیه می‌کنم که پیش از دیدن فیلم بیش از این کنجکاوی نکنید. 

شیکاگو تریبیون | امتیاز ۷۵ از ۱۰۰ 
مایکل فیلیپس | چه کسی پایه دیدن یک فیلم موزیکال عجیب ‌و غریب و همزمان اشتیاق‌برانگیز است؟ همان‌قدر که من از فیلم اول بیزارم، این دنباله برای من کار می‌کند. 

شیکاگو سان-تایمز | امتیاز ۶۳ از ۱۰۰ 
ریچارد روپر | این دنباله درنهایت اندک چیزی برای گفتن درباره آرتور فلک و جایگاهش در دنیا دارد و میان‌پرده‌های موزیکال هم به‌تدریج حکم لذت‌جویی‌های بی‌توجیه را پیدا می‌کنند تا اینکه ظرفیت‌های بیانگر و سودمندی باشند که روایت را پیش ببرند یا چیزی به آن اضافه کنند.

 ورایتی | امتیاز ۵۰ از ۱۰۰ 
اوئن گلیبرمن | «جوکر: جنون مشترک» شاید فیلمی جاه‌طلبانه و در ظاهر هراس‌انگیز باشد اما از اساس دنباله‌ای بسیار محتاطانه به حساب می‌آید.

 ایندی‌وایر | امتیاز ۴۲ از ۱۰۰ 
دیوید ارلیش | فیلیپس بدون داشتن اثر کلاسیکی چون فیلم «سلطان کمدی» مارتین اسکورسیزی به‌عنوان منبع الهام که در ساخت قسمت اول از آن بهره برده بود در اینجا با مشکل یافتن قالب مناسبی برای داستانش مواجه شده است. 

نیویورک تایمز | امتیاز ۳۰ از ۱۰۰ 
مانولا دارگیس | «جوکر: جنون مشترک» چنان تلاش ناخوشایند و خیره‌سرانه‌ای است که به‌سختی می‌شود به این موضوع پی برد که چرا ساخته شده یا برای چه کسی ساخته شده است.
«جوکر ۲: جنون مشترک» نتوانسته نظر منتقدان را به خود جلب کند. امتیاز فیلم در وبسایت راتن تومیتوز ۵.۲ از ۱۰ است و در سایت متاکریک هم امتیاز ۴۹ از ۱۰۰ را کسب کرد که بیانگر نقدهای متوسط است. بسیاری از منتقدان طراحی لباس، موسیقی، فیلمبرداری و بازی‌ها را ستایش کرده‌ اما از فیلمنامه ایرادهای جدی گرفته‌اند.