آگاه: ۱- کارگر فصلی بود با همان دست‌های گچی، کارت را داد و گفت: «سهم من را از امنیت بکش و بده مردم غزه و لبنان که سپر ایران و اسلام شدند.»
۲- «حرفش برای ما طلاست! این طلا که ارزشی ندارد...» پیرزن مشهدی وقتی دو انگشتر طلا، کلاه و شالگردن‌هایی را که بافته بود اهدا می‌کرد، گفت: «حرف آقا برایم سند است.»
۳- در نماز جمعه ارومیه، فردی که حاضر نشد حتی تصویر یا نامش منتشر شود، خودروی خود را به مردم غزه و لبنان اهدا کرد و پیاده به منزل خود برگشت.
مردم معمولا آن چیزی را که تا آخرین لحظه، یعنی روز قبل از مبادا، نگهش می‌دارند، دل‌چسب‌ترین چیزشان است. شاید آن گوشواره، تنها بازمانده مادر مرحومش باشد. شاید آن انگشتر، هدیه همسرش بوده؛ مردی که با همه دخل و خرجی که به هم نمی‌خواند، پول‌هایش را جمع کرده تا چیزی بخرد که زن را خوشحال کند. بعید نیست داشتن آن ماشینی را که اهدا کرده سال‌ها آرزو می‌کرده تا بتواند آن را بخرد و حتما آن کارگر فصلی روزمزد که دارد سهمش را از انسانیت می‌پردازد، پس‌اندازی برای فردایش هم ندارد.
ملت ما قبلا هم در آوردگاه‌های تاریخی خود را ثابت کرده و نشان داده بود؛ از جهاد جان و مال خود در راه حق ابایی ندارد و این‌بار هم وقتی در لبنان و فلسطین ولوله شد و حرف کمک پیش آمد، باز ذره‌ای در دلشان تردید نکردند که خودشان برای داشتن این دارایی عزیز ارجحیت دارند. در کلام الهی واژه‌های «سارِعُوا»، «سابِقُوا» و «فَاسْتَبِقُوا» در مورد کار خیر به کار رفته است و فرموده که سبقت در کار خیر، ارزش آن را افزایش می‌دهد. یکی گوشواره می‌دهد، یکی سکه، یکی گردنبند، یکی انگشتر، یکی ارز، یکی ریال، یکی عتیقه، یکی خودرو، یکی منزل، یکی لباس نو و حتی محصولات کشاورزی... هر کس هر مالی را که دارد پیشکش مردم مسلمانی می‌کند که تا دیروز سرپناهی داشتند و خانواده و آرامشی، و امروز با بمب‌های آمریکایی و تسلیحات اروپایی و سکوت عربی و درندگی صهیونی، هیچ ندارند جز خدا.
این شور و شوق در جامعه ایمانی برای اهدای اموال به جبهه مقاومت تاثیر شگرفی دارد. این کمک‌ها نه‌تنها از نظر مالی، که هرچقدر هم که باشد در مقایسه با بودجه نظامی دشمن ناچیز است، بلکه از این منظر که جهاد با مال تجلی تقوا و راهی برای گشایش درهای امداد الهی است، اهمیت ویژه‌ای دارد: «مَنْ یَتَّقِ اللَّهَ یَجْعَلْ لَهُ مَخْرَجاً وَ یَرْزُقْهُ مِنْ حَیْثُ لا یَحْتَسِبُ وَمَنْ یَتَوَکَّلْ عَلَی اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ إِنَّ اللَّهَ بَالِغُ أَمْرِهِ» و هر کس خداترس و پرهیزکار شود، خدا راه بیرون شدن (از بلا و حوادث سخت عالم) را بر او می‌گشاید و از جایی که گمان ندارد به او روزی عطا می‌کند، و هر که بر خدا توکل کند، خدا او را کفایت خواهد کرد؛ زیرا خدا امرش را نافذ و روان می‌سازد.
همدلی در روزهای سختی، در ظاهر رفع نیاز دیگری است اما درواقع فرصتی است برای هر یک از ما تا در پیشگاه خداوند متعال و وجدانمان و ملت‌های آزادی‌خواه و تاریخ سربلند باشیم و به وعده خداوند ایمان داریم که می‌فرماید: ان تنصرالله ینصرکم، ملتی که دین خدا را و مظلومان را یاری می‌دهد، خود نیز در آغوش خداست و نتیجه این ایثار را در دنیای خود خواهد دید.