آگاه: افزایش تورم سالانه، کاهش ارزش پول ملی، افزایش آمار واردات، تعطیلی برخی کارخانجات بزرگ یا کارگاه‌های صنعتی کوچک و... همگی اتفاقاتی بود که منجر شد تا معدل رشد اقتصادی ما در این سال‌ها صفر یا منفی باشد. این تلاطمات و فراز و نشیب‌های اقتصادی از ابتدای سال۱۳۹۷ شکل فزاینده‌ای به خود گرفت، به‌گونه‌ای که در برخی حوزه‌ها همچون مسکن شاهد افزایش روزافزون شکاف قیمت‌ها بودیم. این روند ادامه داشت تا اینکه شیوع بیماری کرونا از اسفند سال۹۸ رنگ و بوی دیگری به عرصه زندگی بشر داد و همه شئون و روابط انسانی ازجمله حوزه اقتصاد و معیشت را تحت‌الشعاع قرار داد و اینگونه بود که بسیاری از مشاغل و تولیدات به دلیل محدودیت‌های کرونایی و بسته شدن مراکز تجاری و صنعتی تحت‌الشعاع قرار گرفت. با روی‌کارآمدن دولت شهید رئیسی و واردات و ساخت انبوه واکسن کم‌کم شرایط عادی زندگی بازگشت و بازارهای اقتصادی به‌مرور فعالیت‌های خود را آغاز کردند اما آنچه مهم بود تبعات استراتژی‌های غلط اقتصادی در دهه۹۰ نه‌تنها از بین نرفته بود، بلکه برخی‌ از آنها به شکاف‌ها و گسل‌های عمیق‌تری بدل شده بود.
همین بسترها موجب شد که رهبری در دهمین ماه سال۱۴۰۰ در جمع تولیدکنندگان و کارآفرینان تصریح کنند: «آمارهای اقتصادی دهه۹۰ حقا و انصافا خرسندکننده نیست: آمار مربوط به رشد تولید ناخالص داخلی، آمار مربوط به تشکیل سرمایه در کشور، آمار مربوط‌به تورم، آمار مربوط به رشد نقدینگی؛ اینها خرسندکننده نیست. آمار مربوط به تامین ماشین‌آلات به‌هیچ‌وجه مطلوب نیست، یا مسکن و امثال اینها. اینها حقایقی است که اگر مسئولان می‌توانستند وضعیت را به شکل بهتری هدایت کنند، یقینا وضع اقتصاد کشور امروز خیلی بهتر بود.»
همین قصه پرغصه موجب شد که مسائل و مصائب اقتصادی کشور از دهه۹۰ به سال‌های جدید منتقل شود و اینگونه است که آنچه پیش روی رییس‌جمهوری نهم است در وهله اول اقتصاد و آن چیزی است که از دهه ازدست‌رفته به یادگار مانده است.