شصت‌ویکمین کنفرانس امنیتی مونیخ با حضور مقامات بلند پایه جهانی درحالی روز جمعه برگزار شد که پیش از آن موضع‌گیری‌های «دونالد ترامپ»، رییس‌جمهور جدید آمریکا و برخی تلاش‌های وی برای شکل‌گیری طرح صلح اوکراین به سلیقه خود و بدون هماهنگی با متحدان اروپایی خشم مقامات بروکسل را برانگیخته و نگرانی‌های زیادی را ایجاد کرده است.

حاشیه‌های مونیخ

آگاه: اس ار اف سوئیس در گزارشی دراین‌باره نوشت: پیش از آغاز کنفرانس امنیتی مونیخ امسال (MSC)، طرح اوکراینی «دونالد ترامپ»، رییس‌جمهور آمریکا باعث ایجاد آشفتگی و ناآرامی زیادی شده است. «ایوو دالدر»، سفیر سابق ایالات‌متحده آمریکا در ناتو، در مصاحبه‌ای با سی‌ان‌ان، مونیخ۲۰۲۵ را با مونیخ۱۹۳۸ مقایسه کرد.
در سال ۱۹۳۸، در کنفرانسی در مونیخ، سران دولت‌های اروپای غربی به «آدولف هیتلر»، صدراعظم وقت آلمان اجازه دادند تا بخش‌هایی از چکسلواکی را ضمیمه کند. آنها معتقد بودند که هیتلر را با صلح مونیخ راضی کرده‌اند. یک‌سال بعد، این، باعث جرقه جنگ جهانی دوم شد.
هرچند رضا پهلوی اجازه ورود به کنفرانس را پیدا نکرد، باز غربی‌ها زهر خود را به ایران ریختند، آنجا که وزرای امورخارجه گروه هفت با صدور بیانیه‌ای در حاشیه کنفرانس امنیتی مونیخ، ادعاهای سیاسی درباره برنامه صلح‌آمیز هسته‌ای کشورمان و اتهام‌های بی‌اساس درباره مسائل منطقه‌ای، جنگ اوکراین و حقوق بشر را تکرار کردند.
دیپلمات‌های ارشد کانادا، فرانسه، آلمان، ایتالیا، ژاپن، انگلیس، آمریکا و نماینده عالی اتحادیه اروپا در این بیانیه یک نسخه آن در تارنمای دولت انگلیس منتشر شد، ادعا کردند که ایران با «پیشرفت سریع در غنی‌سازی اورانیوم بدون توجیه غیرنظامی معتبر»، «حمایت از گروه‌های مسلح در خاورمیانه» و «توسعه موشک‌ها و پهپادها» به بی‌ثباتی منطقه دامن می‌زند. در این بیانیه همچنین اتهاماتی درباره نقض حقوق بشر مطرح شده است.
این بیانیه ادعایی می‌افزاید: اعضای گروه هفت به‌طور صریح اقدامات بی‌ثبات‌کننده ایران ازجمله پیشرفت سریع غنی‌سازی اورانیوم بدون توجیه غیرنظامی معتبر، تسهیل فعالیت سازمان‌های تروریستی و گروه‌های مسلح در سراسر خاورمیانه و دریای سرخ، گسترش موشک‌های بالستیک و پهپادها و سرکوب فراملی و نقض حقوق بنیادین بشر را محکوم کردند.
این اولین‌باری نیست که غربی‌ها از مجامع بین‌المللی سوءاستفاده می‌کنند و می‌خواهند ماهی خود را صید کنند تا از این طریق بگویند در ایران اتفاقات خوبی رخ نمی‌دهد! اما ادعای آنها برای ما تازگی ندارد و بنا هم نداریم به آن بپردازیم، بلکه از یک دریچه دیگر به آنچه در مونیخ گذشت خواهیم پرداخت. ماجرا از این قرار است که وقتی در کنفرانس امنیتی مونیخ از «کیث کلاگ» نماینده ویژه ریاست‌جمهوری آمریکا در امور اوکراین پرسیدند که چشم‌انداز حضور اروپایی‌ها پشت میز چیست؛ به‌صراحت پاسخ داد که من از مکتب واقع‌گرایی هستم و به گمانم چنین چیزی اتفاق نمی‌افتد.
جالب آنکه همین اروپایی‌هایی که از روند مذاکرات صلح اوکراین کنار زده شده‌اند، ازسوی سکان‌دار جدید کاخ سفید موظف به تضمین امنیت کی‌یف شده‌اند. البته رهبران قاره سبز پیشتر وقتی متوجه شدند «دونالد ترامپ» بدون جویا شدن نظر آنها، با ولادیمیر پوتین تلفنی صحبت و آغاز رسمی مذاکرات صلح را اعلام کرده است، تعجب کردند و به‌عبارتی جا خوردند. حال باید از سران اروپایی پرسید که چگونه باید بدون نقش داشتن در فرآیند مذاکره، امنیت جایی را تامین کنند که مستقیم با امنیت خودشان گره خورده است؟اروپایی‌ها بر این باور هستند که پاسخ به چالش جدیدی که ترامپ پیش پای آنها گذاشته، نیازمند واکنش جمعی است. شاید برای همین است که امانوئل مکرون، رییس‌جمهور فرانسه برای امروز دوشنبه یک نشست اضطراری در پاریس تدارک دیده و از همتایان اروپایی درخواست کرده با حضور در آن درباره چالش‌هایی که دونالد ترامپ ایجاد کرده، گفت‌وگو کنند.
البته معلوم نیست آمریکا پشت میز مذاکره به‌گونه‌ای ظاهر شود که همه نشانه‌ها روی آن به مذاق روسیه خوش بیاید. در فهرستی که ترامپ روی میز پوتین گذاشته در کنار گزاره‌هایی مانند «عدم عضویت اوکراین در ناتو» و «واگذاری اراضی شرق اوکراین به روسیه»، گزاره‌های دیگری هم یافت می‌شود که دامنه آن از هدف قراردادن درآمدهای نفتی گرفته تا تاخت‌زدن اراضی دو طرف و حتی تهاجم نظامی به روسیه ادامه دارد.
البته، این فقط یک روی ماجراست. آن‌گونه که مشخص است، دولت واشنگتن برای سران اروپا یک پرسش‌نامه فرستاده و از آنها خواسته مفاد تضمین‌های امنیتی را که می‌توانند به اوکراین ارائه کنند، به اشتراک بگذارند. در این پرسشنامه از اروپایی‌ها خواسته شده تا در صورت توافق واشنگتن- مسکو برای پایان‌بخشیدن به جنگ اوکراین، تعداد نیروها و تسلیحات موجود خود را ارزیابی و اعلام کنند که به‌عنوان «تضمین امنیتی» تا چه میزان قادر به اعزام نیرو به اوکراین هستند؟
ولادیمیر زلنسکی، رییس‌جمهور اوکراین می‌گوید دست‌کم ۲۰۰هزار سرباز اروپایی به‌عنوان صلح‌بان نیاز دارد و بدون دریافت تضمین امنیتی، اوکراین باید ارتش خود را به ۱.۵میلیون سرباز گسترش دهد و این کار به افزایش ۵۰درصدی بودجه نیازمند است. در این میان، افرادی هم مثل «رادوسواف سیکورسکی» وزیر خارجه لهستان نظر دیگری ارائه می‌دهد و می‌گوید: ترامپ روشی در تصمیم‌گیری دارد که روس‌ها آن را «شناسایی از طریق نبرد» می‌نامند، یعنی ابتدا فشار می‌آورد، واکنش‌ها را می‌سنجد و سپس موضعش را تغییر می‌دهد... و ما باید به این مسئله واکنش نشان دهیم.
با این اوصاف، اروپا امید دارد که اگر مطابق خواسته ترامپ در ترسیم چارچوب ضمانت‌های امنیتی به اوکراین جدیت به خرج دهد، او هم کوتاه بیاید و گزینه‌های به‌زعم آنها نامعقول را از روی میز مذاکره با روسیه بردارد. درحال‌حاضر، طیف واکنش به برداشته‌شدن صندلی اروپا از پشت میز مذاکره، از بیانیه‌های آتشین در باب تاکید بر لزوم نمایش استقلال تا تایید اینکه سران قاره سبز باید به ترامپ ثابت کنند که خواهان ایفای نقش جدی در حل مناقشه اوکراین هستند، متغیر است.
حال باید دید نشست‌وبرخاست مکرون با اروپایی‌ها به کجا خواهد انجامید و چه نتایجی به همراه خواهد داشت. آیا معادله را تغییر می‌دهد یا ترامپ می‌تواند به‌سهولت برنامه و راهبرد خود را پیاده و اجرایی کند؟

برچسب‌ها

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
  • نظرات حاوی توهین و هرگونه نسبت ناروا به اشخاص حقیقی و حقوقی منتشر نمی‌شود.
  • نظراتی که غیر از زبان فارسی یا غیر مرتبط با خبر باشد منتشر نمی‌شود.