آگاه: آسمان ایران و سرزمین‌های اشغالی، این روزها بیش از هر زمانی از دود و آتش پر است. اما آنچه بیش از تقابل نظامی جلب توجه می‌کند، تقابل روحیه‌هاست؛ یک‌سو، ایمان به شهادت و مقاومت و سوی دیگر، هراس و پناه بردن به پناهگاه‌ها. این جنگ، نبردی است فراتر از موشک‌ها و سامانه‌های دفاعی.
ملت ایران قرن‌هاست آموخته که مرگ در راه حق افتخار است نه ترس. مردمی که خیابان‌ها را پُر کرده‌اند، چهره‌هایشان را که می‌بینی ذره‌ای ترس و نگرانی در آن مشاهده نمی‌کنی؛ جمع شده‌اند برای ابراز ایمان و تجدید عهد با آرمان‌های دینی و انقلابی. اینجا شهادت نه پایان، بلکه شروع راهی است که نسل‌ها آن را طی کرده‌اند. امروز صدای شعارهای «مرگ بر اسرائیل» و «لبیک یا خامنه‌ای» در خیابان‌ها بلندتر از صدای موشک‌هاست؛ صدایی که دشمن را هم بیشتر از موشک می‌ترساند؛ صدای نترسیدن یک ملت.
روز غدیر امسال، ایران همزمان شاهد دو اتفاق مهم بود: اخبار ترور فرماندهان و دانشمندان هسته‌ای و مردم عادی از یک طرف و پاسخ کوبنده نیروی مسلح ایران و پشتیبانی مردمیِ بی‌نظیر از سوی دیگر. راهپیمایی‌های میلیونی، تشییع باشکوه شهدا و جشن‌های مردمی پس از پاسخ موشکی ایران، این پیام را به دشمن داد که تهدید و حمله، جز تقویت اراده ملی و بالا رفتن همبستگی ملی نتیجه‌ای نخواهد داد.
در مقابل این روحیه نترس، سرزمین‌های اشغالی امروز غرق در اضطراب و تردید است. گزارش‌ها از تل‌آویو و حیفا نشان می‌دهد که خیابان‌ها خالی است و مردم برای ذخیره آب و غذا در فروشگاه‌ها صف بسته‌اند. رسانه‌های عبری از افزایش شدید درخواست مشاوره‌های روانی خبرمی‌دهند و نشانه‌هایی وجود دارد که دولت و ملت صهیونیستی غافلگیر 
شده‌اند.
رژیم صهیونیستی، کشوری که ساکنانش حتی قبل از شلیک اولین موشک به پناهگاه‌ها فرار می‌کنند، ملتی جعلی که بر غصب و بی‌ریشگی استوار است، نمی‌تواند در برابر مردمی که هزاران سال در سرزمین خود ریشه دارند و حاضرند برای آن جان دهند، دوام بیاورد. تفاوت این دو زمین، تفاوت ریشه داشتن و بی‌ریشه بودن است، تفاوت صاحب‌خانه بودن و غاصب بودن است؛ تفاوت ملتی که خودش، خود تاریخ است و جماعتی که به زور قدرت‌های غربی، تاریخی برای خود جعل کرده‌اند.
در این نبرد، فقط قدرت نظامی حرف نمی‌زند؛ روحیه و اراده‌ها نیز تعیین‌کننده‌اند. ملتی که شهادت را برگزیده است، نه تسلیم می‌شود و نه شکست می‌خورد. ملت ایران امروز در میانه آتش ایستاده، مقاوم‌تر از همیشه؛ در سوی مقابل، رژیمی است که از ترس لرزان است و به آینده‌ای مبهم چشم دوخته.
این جنگ، فراتر از میدان نبرد، یک نبرد تمدنی است و پیروز آن از هم‌اکنون روشن است؛ ملتی که از مرگ نمی‌ترسد و شکی ندارد که برحق است، شکست‌ناپذیر است. پایان این رویارویی، شیرین است؛ شیرین‌تر از شربت‌های نذری عید غدیر... .