آگاه: و رفتیم دیدار با جانبازی که می‌گفت از روز مجروحیت تا الان پنج نوبت تحت عمل جراحی قرار گرفته و داستان شب حمله را می‌گفت که تا صبح پای رادار بودند و بعد از آن‌که نماز صبح را خواندند حمله شروع شد و جنگنده آمد بالا سرشان و رفت تا صوفیان و حین برگشت بمب‌های مانده از حمله به صوفیان را ریخت روی سر اینها. روحیه‌اش عالی بود و به رغم این‌که پایش در معرکه جا مانده بود و لابد سنگینی جراحت و دردناکی تیغ چهار نوبت جراحی روی باقی‌مانده پا و یک نوبت عمل جراحی خارج کردن طحال آسیب دیده، نباید نا برایش باقی می‌گذاشت، سرحال و قبراق نشسته بود و حالش حیرت ما را سبب بود. بس‌که دلیرانِ ایران، دلِ شیر دارند و صلابت عباس بن علی علیهما سلام.
برایش یک نسخه از «شبیه خودش[۱]» را هدیه برده بودم. به نیت این‌که در این ایام که از جهاد معاف شده، سرگذشت حامد جوانیِ اهل تبریز را بخواند که ابتدا به فخر جانبازی نائل شد و عین مولایش ابوالفضل، دست‌هایش را پیش فرستاد به بهشت و پشت بندش خودش بهشتی و ابدی شد.
توحید هم گفت که «خیالت نباشد، پا نداری، جا می‌مانی. هر بار هر جا اراده کنی خودم تو را به پشت می‌کشم تا هر جا که بخواهی. شب هم خواستی و توانش را داشتی بگو بیاییم ببریمت هیئت...»
فکر کردم دیدار این آدم‌ها، زیارت مزار این شهداء بازهم ایران ما را برخواهد گرداند به روزهای صمیمی دهه ۶۰ که مردم به هم نزدیک بودند و یک جانِ متحد در جان‌های هم.
فکر کردم خدا هیچ‌وقت زمینش را خالی از دلیل و نشانه و حجت و آیه نمی‌گذارد و شاید اینها آیات به روز شده الاهی‌اند در لابلای روزهای فن‌آوری زده ما که یادمان بیاندازد جانبازی و شهادت را و این را که «بازار جانبازی و شهادت از سکه نخواهد افتاد» و این حرف امام را که گفت «ملتی که شهادت دارد؛ اسارت ندارد!» و فکر کردم «درِ باغِ شهادت» بازهم باز شد و نزدیک ما آمد و آمد تا در دسترس باشد و مال کسانی شود که مشتاق آن «قهقهه مستانه و شادی وصول‌ند[۲]»
فکر کردم خدا دارد غبار از ستاره‌ها می‌گیرد که راه را عیان‌تر کند. می‌خواهد عیار دلیران ما را بالاتر برد. می‌خواهد گوش‌ها با صدای تیر و ترکش و آفند و پدافند گرم شوند؛ برای آن کار بزرگ که «انَّهُمْ یَرَوْنَهُ بَعِیدا وَ نَرَاهُ قَرِیبًا[۳]».
فکر کردم چه نفس کشیدنی‌تر شد فضای ایران انقلاب اسلامی وقتی در هوایش این جانبازها نفس بکشند و در خاکش این شهدا بیارامند و فکر کردم، حالا با این ستاره‌های خونین، برای بچه‌هامان دلیل نزدیک و محکم و عینی و قابل لمس داریم که بگوئیم «هزینه مقاومت از هزینه سازش خیلی خیلی کمتر است[۴]»
جدای از اینها که شمردم، جنگ؛ حقیقت را از تصور جدا می‌کند و عیار حقیقی انتخاب شدن را لو می‌دهد. یاد آدم می‌آورد که ملاک انتخاب شدن، نه به چشم بنده آمدن که نظر خدا را جلب کردن است. یادمان می‌آورد که «در مسلخ عشق، جز نکو را نکُشند» باید تلاش کرد برای بالا بردن عیار اخلاص و مردی و شجاعت.
یادمان می‌آورد که هیچ تیری بی‌دلیل و مقدمه و به حسب اتفاق و شانش، هیچ رزمنده‌ای را زخمی نمی‌کنند و گلوله‌ها مامور خدا هستند برای نشان دادن انتخاب شدن و نشدن... یعنی که در جنگ و غیر جنگ، خون از دماغ کسی نمی‌آید الا این‌که انتخاب شده باشد. یعنی که هر خونی در راه خدا نمی‌ریزد و یعنی که جانبازی و شهادت، اتفاق نیست که برای کسی بیفتد و برای کسی نه. «زخم» مامور خداست و پیام‌آور پاداش جهاد و هرکس که زخمش بیشتر، جهادش مقبول‌تر!
حالا هی آن پیرمرد مو زرد دیوانه رجز بخواند که «ایران را تسلیمِ بی‌قید و شرط می‌خواهد!» و در غیر این‌صورت با ما مذاکره نخواهد کرد و... و نفهمد که ملت عاشق شهادت، حتا از جنگ تحمیلی هم پله می‌سازد برای رسیدن به خدا. برای انتخاب شدن. چه این‌که در میدان قتال با کفار حربی عبرانی؛ کشتن و کشته شدن، هر دو عبادت است!
منابع:
[۱] داستان زندگی شهید مدافع حرم، حامد جوانی به قلم حسین شرفخانلو. انتشارات روایت فتح. چاپ هشتم.
[۲] شهدا در قهقهه مستانه‌شان و در شادی وصول‌شان «عند ربهم یرزقون»ند. (بخشی از آخرین پیام امام خمینی (ره) به مناسبت هفته دفاع مقدس. ۱۳۶۷.۷.۱)
[۳] آیات ششم و هفتم سوره مبارکه معارج.
[۴] رهبر انقلاب اسلامی. بیانات در مراسم سالگرد ارتحال امام خمینی(ره) ۱۳۹۸.۳.۱۴
حسین شرفخانلو
سه‌شنبه، ۱۰ تیر،۱۴۰۴
نظر شما