آگاه: مسئله حجاب، فصل جدیدی از «جنگ روایت‌ها»ست؛ پروژه بی‌حجابی، یک راهبرد تصادفی نیست؛ مطالعات بنیادهای غربی از RAND تا NED، نشان می‌دهد حذف حجاب، کلید فروپاشی خانواده، تسهیل مصرف‌گرایی جنسی و محو نقش تمدنی زن مسلمان است. آنان دریافته‌اند که با زدودن حجاب، می‌توان حافظه عاطفی جامعه را از مدار عفت خارج و هویت زن را در بازار میل، نه در ساحت کرامت، تعریف کرد. این «استعمار بدن» جدیدترین صورت استعمار است و ابزار اجرای آن امروز، هوش مصنوعی، روایت‌پردازی الگوریتمی و شبکه‌های اجتماعی‌اند.
مقام رهبری، با ژرف‌نگری نافذ خویش، سال‌هاست که بر «گفت‌وگوی اقناعی» تاکید کرده‌اند؛ زیرا حجاب، اگر در ذهن نهادینه نشود، در رفتار نیز پایدار نمی‌ماند. حجاب، زمانی می‌تواند در جامعه، پایدار و محبوب شود که از ساحت تکلیف، به ساحت معنا ارتقا یابد؛ هنگامی که دختر ایرانی بفهمد که حجاب، دیوار نیست، بلکه پنجره‌ای است به خودآگاهی؛ مرز نیست، بلکه معماری هویت است. اینجا نقطه تحول است: حجاب باید نه از مسیر الزام قانونی، بلکه از مسیر ولایت معنایابی در ذهن نسل جوان نهادینه شود. این «تبدیل معنا»ست که امروز مغفول مانده است.
مشکل امروز، نبود قانون نیست؛ گسست گفت‌وگویی است. نسل جوان، در محاصره طوفان رسانه‌ای، پرسش‌های اصیل دارد؛ پرسش‌هایی که اگر پاسخ حکیمانه نیابد، به شبهه بدل می‌شود و شبهه، به اعتراض. متاسفانه سال‌هاست که صحنه مناظره درباره حجاب به میدان مخاصمه تنزل یافته، نه میدان تبیین. گروهی با تندگویی، حقیقت را سوزانده‌اند و گروهی با بی‌عملی، میدان را واگذار کرده‌اند. در حالی‌که مسئله حجاب، نیازمند الگوی جدیدی از گفت‌وگوست: گفت‌وگویی که در آن، نسل جوان «شنیده» شود، اما با حکمت «هدایت» نیز بشود.
گام نخست در این مسیر، بازسازی زبان گفتمان حجاب است. ادبیاتی که سال‌ها برای ترویج حجاب به‌کار رفت، نه جذاب بود، نه مفهومی و نه متناسب با ذهنیت دیجیتال. امروز، جبهه فرهنگی انقلاب، باید به جای زبان خطابه، زبان روایت را برگزیند؛ باید مفاهیم حجاب را از سطح نصیحت، به سطح «داستان»، «سینما»، «ادبیات»، «هنر تصویر» و «نشانه‌گذاری فرهنگی» انتقال دهد. جوان امروز با داستان اقناع می‌شود، نه با هشدار؛ با روایت همذات‌پندار می‌شود، نه با تکرار.
گام دوم، مهندسی ترویج است. تجربه‌های جهانی و اسلامی نشان می‌دهد که حجاب زمانی پایدار می‌شود که سه رکن همزمان فعال باشند: ۱. خانواده که اولین مدرسه عفاف است؛ ۲. نظام آموزشی که باید به‌جای نصیحت‌های خشک، الگوهای زیسته از زنان مومن، موفق، موثر و فعال را عرضه کند؛ ۳. رسانه که باید «حجاب را ممکن و زیبا» نشان دهد، نه «سخت و استثنایی.» اگر این سه رکن هماهنگ نباشند، قانون‌گذاری به‌تنهایی نه کافی است و نه پایدار.
گام سوم، شناخت پروژه دشمن است. بی‌حجابی، در جهان اسلام، همزاد اشغال است. از الجزایر تا تونس، از ایران پهلوی تا ترکیه لائیک، از افغانستان تا آسیای میانه، همه‌جا پروژه «کشف حجاب» به‌دست استعمارگران غربی نوشته و اجرا شد. امروز نیز همان طرح، اما با ابزارهای نو تداوم دارد: پلتفرم‌های هوش‌مصنوعی‌محور، شبکه‌های سلبریتی‌زده، محتوای هدایت‌شده سفارت‌محور و عملیات روانی که «بی‌حجابی را آزادی» و «حجاب را عقب‌ماندگی» وانمود می‌کند. این هجوم، نه دغدغه آزادی زنان دارد و نه دلسوزی اجتماعی؛ هدف، چیزی جز خلع سلاح فرهنگی جامعه ایمان‌محور نیست.
گام چهارم، تولید الگوی بومی حجاب است. خطای دیگر، تکرار الگوهای خشک، غیرجذاب و نامتناسب است. حجاب باید بازتعریف شود به‌عنوان «نشان اصالت»، «قدرت»، «خودسامانی» و «هویت تمدنی»، نه فقط «تکلیف شرعی». جامعه نیاز دارد نمونه‌هایی ببیند که حجاب را از سطح «پوشش» به سطح «خودآگاهی» ارتقا داده‌اند. در نهایت، باید پذیرفت که حجاب، مسئله‌ای صرفا فرهنگی نیست؛ بلکه امنیتی است. جامعه‌ای که خانواده‌اش فرسوده و هویتش متلاشی شود  و زنانش در گرداب مصرف‌زدگی و بدن‌محوری غرق شوند، در برابر استعمار فرهنگی بی‌دفاع خواهد ماند. حجاب، در حقیقت، شریان امنیت نرم جامعه است و دشمن از همین شریان ضربه می‌زند.بنابراین، حجاب فقط «پوشش» نیست؛ «پیمان» است. پیمان انسان با کرامت خویش؛ پیمان خانواده با ثبات خویش؛ پیمان جامعه با هویت خویش و پیمان امت با سنت الهی خویش. هر ملتی که این پیمان را پاس بدارد، در برابر هجوم روایت‌ها نیز پایدار خواهد ماند. حجاب، اگر درست تبیین شود، نه مانع آزادی، که ضمانت آزادی است؛ نه محدودیت، که مصونیت است؛ نه حاشیه، که متن هویت ایرانی- اسلامی است.