آگاه: این اصل، صرفا ناظر به میدان‌های سنتی نبرد، جغرافیای خاک و درگیری‌های فیزیکی نیست، بلکه در عصر جدید، به‌صورت جدی به عرصه‌ای دیگر منتقل شده است: فضای مجازی و زیست‌بوم داده. فضایی که امروز محل شکل‌گیری افکار عمومی، هویت‌های فردی و جمعی و تصمیم‌های کلان اجتماعی است و غفلت از آن، به‌معنای واگذاری بدون جنگ یکی از اصلی‌ترین ابزارهای نبرد نوین به دشمن به شمار می‌رود.
در جنگ امروز، دشمن صرفا به‌دنبال اقناع مخاطب نیست، بلکه هدف اصلی او استیلا بر ذهن، ذائقه و نظام ادراکی جوامع است. سلاح این جنگ شناختی عبارت است از روایت، الگوریتم و داده (از اطلاعات رفتاری و الگوهای مصرف گرفته تا داده‌های مکانی، ارتباطی و شناختی). در این میدان، پلتفرم‌های آمریکایی و غربی نظیر اینستاگرام، توییتر و دیگر شبکه‌های مشابه، نه ابزارهای خنثی ارتباطی، بلکه بازوهای سلاح به دست نظام سلطه محسوب می‌شوند؛ چرا که مالکیت، سیاست‌گذاری، معماری فنی و مهندسی فرهنگی این سکوها، به‌طور کامل در اختیار ساختار قدرت غربی است.
در چنین شرایطی، اتحاد مسلمین دیگر نمی‌تواند صرفا به بستر فیزیکی، همدلی قلبی یا بیانیه‌های سیاسی محدود بماند. اتحاد واقعی در عصر دیجیتال، مستلزم «هم‌پلتفرمی» است؛ یعنی حضور مشترک، سازمان‌یافته و هدفمند در بسترهایی که قواعد آنها توسط دشمن نوشته نشده باشد. استفاده گسترده از سکویی که به‌صورت ساختاری فرهنگ دشمن را بازتولید می‌کند و همزمان داده‌های حیاتی کاربران مسلمان را ذخیره و تحلیل می‌کند، آشکارا با مفهوم مقاومت و استقلال در تعارض است.
در این نقطه، نقش جمهوری اسلامی ایران به‌عنوان مبدأ مقاومت و یکی از کشورهای برخوردار از تجربه تحریم، فشار حداکثری و جنگ ترکیبی برجسته می‌شود. نخبگان ایران در این سال‌ها دریافته‌اند که بدون استقلال در زیرساخت‌های دیجیتال، استقلال سیاسی و فرهنگی نیز در معرض تهدید دائمی قرار دارد. تکمیل شبکه ملی اطلاعات- به‌عنوان زیرساخت بومی انتقال، ذخیره و پردازش داده- شرط لازم این استقلال است.
این مسیر، دو الزام اساسی دارد: نخست، کنار گذاشتن تدریجی کالاها و خدمات دیجیتال صهیونیستی و آمریکایی در داخل کشور یا حداقل، قانونمندسازی و اعمال حکمرانی بر آنها. دوم، حمایت هوشمند و مستمر از پلتفرم‌های بومی به‌منظور رسیدن آنها به یک مقیاس اثرگذار. بدیهی است که هرچه تعداد کاربران یک سکو افزایش یابد، قدرت روایت‌سازی و جریان‌سازی آن نیز فزونی می‌گیرد.
پس از تثبیت در داخل، نوبت به صادرات رسانه‌ای و پلتفرمی می‌رسد؛ یعنی عرضه سکوهای بومی به کشورهای منطقه، مسلمانان، جبهه مقاومت و در نهایت، کل جهان. این اقدام، به‌طور همزمان دارای سه بعد اساسی است: فرهنگی، زیرا روایت بدیل و مستقل ارائه می‌دهد؛ اقتصادی، زیرا بازار مشترک و زنجیره منطقه‌ای ایجاد می‌کند و امنیتی، زیرا داده‌ها را از چنگال دشمن خارج می‌سازد.
خداوند در آیه ۶۵ سوره توبه می‌فرماید حتی اگر از شما ۱۰۰ نفر استوار باشند، بر ۱۰۰۰ نفر غلبه پیدا می‌کنند. این آیه، به توازن نسبی توان اشاره دارد؛ گویی می‌خواهد بگوید برای پیروزی، دست‌کم یک دهم دشمن ابزار و نفرات آماده کنید. اگر بتوانیم این قاعده را به جنگ پلتفرمی تعمیم دهیم، بدین معناست که اگر دشمن سکویی با پنج میلیارد کاربر در اختیار دارد، ما نیز باید حداقل به یک‌دهم آن، یعنی سکویی با ۵۰۰ میلیون کاربر بیندیشیم. امروز، هرچند سکویی با حدود ۱۰۰ میلیون کاربر در اختیار داریم، اما این نه نقطه پایان، بلکه آغاز مسیر خودکفایی و پیروزی در جنگ روایت‌هاست.
این مسیر، نیازمند برنامه‌ریزی دقیق، حمایت حاکمیتی، اقناع اجتماعی و یک مهاجرت دیجیتال است. اتحاد در فضای مجازی، شرط لازم پیروزی در میدان نبرد نوین است؛ میدانی که اگر در آن غایب باشیم، قافیه را حتی در میدان‌های دیگر باخته و کارمان ساخته است و البته؛ اگر قصد حمله به گفتمان منحط غرب و نجات جهانیان از چنگ استعمار فکری مستکبرین را داریم، غفلت از آن قطعا مانع تحقق هدفمان خواهد بود.