آگاه ـ جدای از این ندیدن و کمتر دیدن و فهمیدن چنین شخصیت مهمی در تاریخ معاصر ایران، این نکته مهم قابل بحث است که چرا واقعا پس از ۸۲ سال از فقدان پروین اعتصامی، فرهنگ و هنر ایران زمین همچون اویی دیگر به خود ندیده، اینکه از سال ۱۳۲۰ تا ۱۳۵۷ و وقوع انقلاب اسلامی خفقان و سرکوب مردم در دوران پهلوی رخ داده که بدیهی است، اما اصل اشاره ما به دوران پس از انقلاب بوده که چرا با توجه به نگاه و توجه گسترده و اهمیت رویکردی و راهبردی انقلاب اسلامی به تحصیل و تعالی مردم، خاصه زنان و بها دادن به حضور گسترده آنان در همه حوزه‌ها، اما همچنان زنی با کیفیت و نگاه جهان بینی چون او خاصه در عرصه ادب، هنر و فرهنگ قد علم نکرده است، که بتواند شاخص باشد. مثلا در همین حوزه شعر و ادبیات را اگر نگاه موشکافانه بیاندازیم شاهد خیل کثیر بانوان متخصص و متبحر نویسنده، شاعر و مولف هستیم، اما کمتر از انگشتان دست می‌توان بین آن‌ها شاخص از منظر راهگشایی و ایده پردازی متحولانه پیدا کرد.

شاید بگویید خب، افراد خاص همیشه در تاریخ خاص هستند و در قامت و حد آن‌ها نخواهد آمد، این درست و یک قانون نانوشته است، اما اینکه نزدیک به رگه‌هایی مشابه افراد خاص هم پدیدار شوند، پاسخ منفی بوده و هست، چرا که با توجه به آزادی عمل و داشتن امکانات و دسترسی‌های بسیار در عصر حاضر، اما استعداد و توانمندی و نیز از همه مهمتر دغدغه‌مندی منحصر به فردی در میان جامعه زنان برای خلق یک شیوه و روش جلوبرنده صالحه وجود ندارد و انگار اراده‌ای نیز یافت نمی‌شود یا در حداقل‌ترین حالت ممکن آن است.