آگاه: اگر مرتضی سرهنگی نبود، امروز ادبیات پایداری ما در این سطح بلوغ، کمال و تولید محتوا نبود. استاد مرتضی سرهنگی، اولین چهره سال هنر انقلاب، بزرگ و چشم و چراغ ادبیات پایداری و مقاومت این سرزمین است و هزار الحمدلله از حضورش، از نفسش، از اینکه مرشدی بلد است و دست همه آنهایی که دل در گرو روایت ایثار جوانان این مملکت را دارند، می‌گیرد.
 آقا مرتضی هیچ‌وقت از معلمی‌اش کم نگذاشته است و حتی در شرایطی که اوضاع جسمی‌اش هم روبه‌راه نبود، کلاس‌هایش در تهران و ساری برقرار بود. تجربه مجله «کمان» از آن تجربه‌هایی بود که دیگر تکرار نشد و صد حیف که مخاطب امروز مجله‌ای مانند کمان به قلم مرتضی سرهنگی و هدایت‌الله بهبودی را روی دکه نمی‌بیند و نمی‌خواند. آقا مرتضی شیوه منحصربه‌فردی دارد، بعضی از کتاب‌ها قبل از نوشته شدن آنها در ذهنش طور دیگری درخشان است و به قول امروزی‌ها، پابه‌پای نویسنده‌اش کتاب را «منتوری» می‌کند تا به نتیجه برسد و درخشان بماند. امروز «دا»، «عصرهای کریسکان»، «آینه‌های ناگهان» و «سیطره» و... حاصل همین توجه خاص آقا مرتضی است.
می‌دانم که این کلمه‌ها برای توصیف آقا مرتضی سرهنگی کوچک و کم است، فقط می‌خواهم شاگردی‌ام را بار دیگر نشان دهم و تمام قد به احترامش بایستم و تعظیم کنم به همت و اراده و استادی‌اش، به روی خوش او که همیشه امید دارد و دیگران را نیز امیدوار می‌کند، به با طمانینه ادا کردن کلماتش که آدم حظ می‌کند از هم‌صحبتی و یاد گرفتن از او. 
امروز دفتر ادبیات مقاومت در حوزه هنری انقلاب اسلامی جایی است که هنوز نقش روزهای اول تاسیس این دفتر را دارد، همان حال و همان حس! چون بزرگ‌تر و مرشدی چون آقا مرتضی با آن قلم روان و جذاب، با آن لبخند همیشگی اما دلی که همیشه نگران روایت کامل مظلومیت بچه‌های این سرزمین است در آنجاست.
 چند روز پیش خبر رسید در سفر مشهد، کسالتی شامل حالشان شده بود که بحمدالله ظهر دیروز از بیمارستان مرخص شدند. آقا مرتضی سرهنگی، تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد!